Morgen zou de dag zijn. Dan zou ik een gesprek hebben met mijn ex en Bureau Jeugdzorg, het project 'Ex-ouders bestaan niet'.
Dit was nodig op advies van mijn advocaat een aantal weken geleden, want dit was aangevraagd door mijn ex.
Er zal worden besproken hoe en in welke vorm een goede omgangsregeling zou kunnen zijn, dit alles in het belang van ons zoontje.
Het advies zal dan worden doorgestuurd naar de kantonrechter, waarna dan de uitspraak zal komen.
Eerst stond ik er afwijzend tegenover, maar op advies van mijn advocaat, ben ik toch ingegaan op de uitnodiging. Dan kan de rechter ook zien, dat ik welwillend en open sta om alles te doen om een omgang met mijn zoontje te krijgen.

Als "oud" member van de site, moet toch echt 1 ding van het hart.

Ik vind, en dat is puur persoonlijk, dat de intentie van deze site, een andere richting opgaat.
Begrijp me niet verkeerd, een lach en een traan, maar wel de intentie om elkaar op te beuren en te helpen.
Dit mis ik als laatste heel erg, en zie ook andere members niet meer reageren, sterker nog die blijven weg.
Tijden veranderen, omstandigheden ook, maar om hier een grap en grol site van te maken, is mij prima, maar ik zit daar niet op te wachten.
Velen van jullie zien het wellicht anders, en dat mag, maar ik heb geen zin om mijn verhaal verder te doen, terwijl aan de andere kant wordt geflirt en gefeest, wat uiteraard mag, maar het uiteindelijke doel mist voor iedereen.

Maanden geleden, voorjaar....toen we nog samen waren.
Toen ik dacht dat alles zo mooi was, toen ik dacht dat we het zo perfecte gezinnetje waren, en altijd zo zou zijn.
Met ups en downs.
We zaten onder die boom, toen.

Vanmiddag zat ik er weer even. Toevallig, niet meer dan dat.
Ik zocht het niet op, maar kwam weer even terug op die plek.
Ik keek naar die boom en stond er nog altijd zo stevig, net als toen.
Mijn gedachten gingen terug naar toen. Die boom, die volop in bloei stond. Ik zie nog altijd mijn zoontje daar spelen, wij met elkaar en bij elkaar. God, ik heb zoveel van haar gehouden.

Verdrietig. Om alles, de eenzaamheid, het gedumpt zijn, mijn zoontje.
Zomaar wat woorden, maar die mijn leven zo intens beheersen.
Elke dag sta ik er mee op, maar ga er ook mee naar bed. Leeg, kapot, maar strijdend voor beter.

En ook als ik een goede dag heb gehad, dan nog, val ik terug in het gemis. Ik was het dus uiteindelijk niet voor haar, en ok, daar kan ik nog mee leven, of misschien toch wel niet.
Maar daarna, de pijn, die ik zo erg voel, is zo groot.
Ik sta positief in het leven, probeer het beste er van te maken, maar binnenin knaagt het, het vreet aan me.
Vragen over het hoe en waarom, ik stel ze maar niet meer. Heeft ook geen zin, antwoord krijg ik niet. Het enige antwoord die ik krijg, is door het rationele denken. Met die gedachten dommel ik in slaap, op weg naar een nieuwe dag, met pijn in mijn hart, en de tranen op mijn wangen.

Soms moet je dingen terugdraaien. Al is het alleen maar om eerlijk te zijn tegen jezelf.

Ja, ik had het allemaal onder controle. Het was genoeg, tijd om afstand te nemen. Ik had alles verwerkt. Ik was er klaar voor.
Niks is minder waar. Blijkbaar na ruim 4 maanden, komt alles terug, als een boemerang.
Het gemis, het verdriet. Om haar, om alles.
Ik voel me alleen, en ik worstel met alles.
Doe de dagelijkse dingen die ik moet doen, probeer het beste eruit te halen.
Maar ik mis haar zo. En waarom eigenlijk? Die vraag die ik me elke dag stel. Maar mijn gevoel zegt iets totaal anders dan mijn verstand.

Na ruim 3,5 maand elke dag aanwezig te zijn geweest op deze site, is de tijd nu gekomen om afstand te nemen.

In principe ben ik klaar met verwerken betreft mijn ex, het enige wat rest is de omgang met mijn zoontje.
Ik vind dat dat aspect niet thuis hoort op deze site.
Derhalve heb ik besloten geen blogs meer te schrijven.

Het verzoek om een omgangsregeling loopt nu via de advocaat, dat heeft zijn tijd nodig.
Ben er van overtuigd dat het eens goed gaat komen.

Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor alle reacties, lieve berichten, PM, en al zo meer.
Jullie waren het die me door deze tijd hebben geholpen, en sta waar ik nu ben.

Er is veel gebeurd de afgelopen maanden.
Iedereen die me gevolgt heeft, weet hoe het allemaal in elkaar steekt. Van intens verdriet tot boosheid en machteloosheid.

Wat mij zelf nog het meeste heeft verwond, dat ik ben ingeruild en daardoor ook het contact met mijn zoontje ben kwijtgeraakt, ongewild!
Van de een op de andere dag. Zo onverwacht, zo hard en koud.
Zo eenzaam en alleen, alsof ik zonder kleren over straat liep.

En die wond wordt elke dag nog opengereten, omdat we samen een zoontje hebben. Omdat ik er elke dag voor vecht en hoop dat het met ons, hij en ik, goedkomt.
Dat komt een keer, daar ben ik van overtuigd.