Er is veel gebeurd de afgelopen maanden.
Iedereen die me gevolgt heeft, weet hoe het allemaal in elkaar steekt. Van intens verdriet tot boosheid en machteloosheid.

Wat mij zelf nog het meeste heeft verwond, dat ik ben ingeruild en daardoor ook het contact met mijn zoontje ben kwijtgeraakt, ongewild!
Van de een op de andere dag. Zo onverwacht, zo hard en koud.
Zo eenzaam en alleen, alsof ik zonder kleren over straat liep.

En die wond wordt elke dag nog opengereten, omdat we samen een zoontje hebben. Omdat ik er elke dag voor vecht en hoop dat het met ons, hij en ik, goedkomt.
Dat komt een keer, daar ben ik van overtuigd.

En toch, ik kan het opbrengen om met een glimlach terug te kijken. Een gemeende glimlach, maar met een traan, en dan denk ik terug aan al die mooie momenten die we hebben beleefd.
Zij was alles voor me, en ondanks dat ik een tussenfase was voor haar, zo ervaar ik dat zeker niet.
Ik heb mijn fouten gehad, mijn tekortkomingen. En soms was ik er niet voor haar, terwijl ik dacht dat het wel zo was.

Ik ben trots op mezelf dat ik kan zeggen dat ik zielsveel van haar heb gehouden.

Helaas, heeft ze haar hart nu aan een ander gegeven.
Het is beter zo. Achterom kijken doe ik soms nog wel. Maar dan zie ik de mooie en lieve momenten. Dan zie ik haar nog staan, de vrouw die ik zo graag gelukkig wilde maken, maar me niet is gelukt. Het is ons niet gegunt, zij voelde niet meer wat ik haar zo graag had willen geven.

Een andere man in haar leven. Nog altijd als ik dat beeld voor me haal, die ene middag paar maanden geleden, die zwarte auto, dan nog heb ik het daar moeilijk mee. Mijn zoontje in die auto, zij naast hem, wegrijdend van mij. Koud en kil, eenzaam achtergelaten.

Liefde is mooi, maar soms onherroepelijk hard en koud.
Zij stapte in die auto, net zoals ze stapte in een andere relatie.
Verliefd, iemand vol verdriet en pijn achterlatend.

Maar ik kijk soms achterom, en diep in mijn hart zit zij daar nog. En die zal er altijd blijven zitten.
Ze was mijn alles...en ze leeft voort in mijn gedachten.
Ik bewaar de mooie herinneringen, en accepteer dat het nu eenmaal zo moest gaan. Ik zal haar nooit meer terugkrijgen, niet meer zoals het was. Ik laat haar los, wat ik al een tijd geleden gedaan heb. Houden van is soms ook loslaten.

Ik ga mijn eigen leven nu, probeer het weer op te bouwen.
Elke dag weer een stukje beter en een stukje verder. Vallen en opstaan, maar ik zal de eindfinish halen.
Door te knokken, door niet op te geven, en door haar het beste te gunnen boven mezelf!

Ron
x