Verdrietig. Om alles, de eenzaamheid, het gedumpt zijn, mijn zoontje.
Zomaar wat woorden, maar die mijn leven zo intens beheersen.
Elke dag sta ik er mee op, maar ga er ook mee naar bed. Leeg, kapot, maar strijdend voor beter.

En ook als ik een goede dag heb gehad, dan nog, val ik terug in het gemis. Ik was het dus uiteindelijk niet voor haar, en ok, daar kan ik nog mee leven, of misschien toch wel niet.
Maar daarna, de pijn, die ik zo erg voel, is zo groot.
Ik sta positief in het leven, probeer het beste er van te maken, maar binnenin knaagt het, het vreet aan me.
Vragen over het hoe en waarom, ik stel ze maar niet meer. Heeft ook geen zin, antwoord krijg ik niet. Het enige antwoord die ik krijg, is door het rationele denken. Met die gedachten dommel ik in slaap, op weg naar een nieuwe dag, met pijn in mijn hart, en de tranen op mijn wangen.

Hoop op beter, hoop op een mooie, maar andere toekomst. En die hoop heb ik, maar vooralsnog moet ik het doen met de pijn en verdriet. Tranen, die even op waren, komen terug. En ik laat het maar zo. Het voelt zo goed, om te huilen. Het lucht op, je bent het even kwijt, en ik weet waarom ik huil.
Om haar, om mijn zoontje, en om een mislukte toekomst samen.
De toekomst die ik wilde met haar. De toekomst is nu een grauw, donker gat, maar ik weet ook, dat dat kan en zal veranderen.
Elke dag verder, is een stapje dichter bij vernieuwing. Maar ik blijf op dit moment teveel hangen aan haar, de vrouw, het meisje, waar ik zoveel van hield.
Achtergelaten, als een eenzame voorbijganger, zo voelt het soms.
En juist dat, doet mij zoveel pijn. Want zo is het ook.
Geen enkel medeleven, geen enkel respect voor het ouderschap. Weg met iemands leven, snel doorgaan met mijn eigen leven, dat is wat zij blijkbaar denkt.

Eenzaam en alleen. Kijkend naar een foto, met verlangen naar mijn zoontje. Zijn handje in de mijne, eens. Nu alle contact afgesneden.
En ik moet maar wachten, en dat wachten duurt zo lang.
Ik ben een lul! Waarom?
Omdat ik nog altijd hoop op een telefoontje over mijn zoontje. Hoop dat we het nog normaal kunnen oplossen. Ik ben een grote lul, omdat ik mezelf daarmee tekort doe.
Omdat ik ook weet, dat ik grof ben ingeruild, aan de kant ben gezet, en ik een lul ben, dat ik nu niet eens het kan opbrengen, om mezelf eens echt goed in de spiegel te bekijken.
Het zal mijn zoontje wel zijn, waarom ik nog zo mild ben. Elke ingang is er eentje. En daar hou ik me onderbewust aan vast.

Ik hield zoveel van haar, en onderbewust nog erg veel. Maar eigenlijk verdient zij geen enkel respect meer. Zij pakt mij, over de rug van mijn zoontje.
Ik verlang naar een nieuw leven. Maar ik zal eerst mijn oude leven moeten afsluiten. Met vallen en met opstaan, met dagen dat ik blijf liggen, maar met de intentie om door te gaan.
Liefdesverdriet om haar, het gevecht om mijn zoontje. Het laatste was niet nodig geweest.
Maar blijkbaar moet het zo gaan. De inzet je zoontje, voor zowel haar als mij. Te triest voor woorden, waar je eens als gezin gelukkig was.

Liefs
Ron
x