Maanden geleden, voorjaar....toen we nog samen waren.
Toen ik dacht dat alles zo mooi was, toen ik dacht dat we het zo perfecte gezinnetje waren, en altijd zo zou zijn.
Met ups en downs.
We zaten onder die boom, toen.

Vanmiddag zat ik er weer even. Toevallig, niet meer dan dat.
Ik zocht het niet op, maar kwam weer even terug op die plek.
Ik keek naar die boom en stond er nog altijd zo stevig, net als toen.
Mijn gedachten gingen terug naar toen. Die boom, die volop in bloei stond. Ik zie nog altijd mijn zoontje daar spelen, wij met elkaar en bij elkaar. God, ik heb zoveel van haar gehouden.
Mezelf weggegeven, voor haar.

Zo zat ik daar vanmiddag onder die boom. Het was niet eens een speciaal plekje. Geen sentimental gedoe, we waren er gewoon daar, eens.

Die boom die nu niet meer in bloei stond, maar die bladeren liet vallen. Die zijn bladeren liet vallen door de wind en veranderingen. Niet minder mooi, maar moest loslaten wat eens aan die boom zat. Maar de boom blijft, en moet soms loslaten om in het voorjaar weer volop in bloei te staan.

Zo zag ik het eventjes vanmiddag. Loslaten, en sterk overeind te blijven, om vervolgens weer in volle bloei, wanneer de tijd daar is, het leven weer aan te kunnen.

Voor nu, mis ik haar en mijn zoontje zo erg.
Ik zie nog vaak hoe zij het bed met hem deelt in mijn gedachten. Ik zie mijn zoontje lopen in mijn gedachten. Maar hij reist met me mee, elke dag.

Maar ik blijf overeind.
Net als die boom. Die nu ook stormen en winden moet doorstaan, en ook zijn stevigheid even verliest.

Lieve Nathan,

Ruim 3 maanden hebben we nu elkaar niet gezien. Ik wilde naar je school komen van de week, maar het leek me beter om dat toch niet te doen.
Papa wacht rustig af, omdat dat het beste voor jou is.
Straks zijn we weer bij elkaar, dat weet ik zeker.
Doe je best op school en kijk maar vaak naar de kaarten die je hebt gekregen van jouw papa.
Wees lief voor je moeder, en vergeet nooit dat ik elke dag aan je denk..liefs en een dikke kus, papa.

Ron
x