Net terug van een lange wandeling. Had ik zomaar zin in, en het hondje moest ook uit, twee vliegen in 1 klap zullen we maar zeggen.

Je kan prachtig wandelen in Gorinchem. Langs het water, kronkelende wandelpaden en een mooi stukje natuur.
Rustig nazomerweer, de natuur zie je veranderen. Bladeren die eens vast zaten aan de bomen, worden nu losgelaten om plaats te maken voor de herfst.
Veel stelletjes met honden of zonder, oudere mensen, iedereen genoot op zijn/haar eigen manier.

Na een tijd te hebben gelopen, zocht ik een bankje op, met het mooie uitzicht over het water, richting de stad, de plaats in de verte waar ik eens woonde, met haar.
De zon had zijn beste tijd gehad vandaag, langzaam maar zeker begon het te schemeren.
Ik keek die richting uit, en mijn gedachten gingen terug. Naar toen, naar haar. Vreemd eigenlijk, dat dingen zo plots kunnen veranderen in je leven. Hoe zou het met haar gaan, zou ze gelukkig zijn?
Ik moest denken aan het nummer van James Blunt, met het nummer you are beautyful. Dat nummer geschreven voor zijn ex-vriendin, het nummer wat ik ook zo voel, elke dag weer.
Mocht ik huilen daar? Ja, en het interesseerde me niet wie er langs kwam. Mijn hondje lag naast me, tevreden.
Soms keek ze me aan, het leek wel of ze met me meeleefde.

En zo zaten we daar even. Terugkijkend met een traan.
Op de mooie dingen die we samen hadden, maar ook met de realiteit.
Het is over tussen ons. En dat doet pijn. Nog altijd.
Mijn liefde voor haar zal ook slijten. Net zoals het bij haar gesleten is voor mij. De liefde tussen twee mensen die zo intens was, is er niet meer. Ieder gaat nu zijn/haar eigen weg.
De weg die nu voor mij zo moeilijk en zwaar is, maar niet onbegaanbaar.

Het begon donker te worden. In de verte kleine lichtjes van die stad. En daar ergens in die stad woont zij.
Daar ergens in de verte is mijn zoontje. Daar ergens in de verte hebben twee mensen elkaar lief, doen dingen met elkaar, die ik zo graag wil met haar.
Afscheid nemen doet pijn. Veel pijn en verdriet.
De dag maakt plaats voor de nacht. Ik liep terug met mijn hondje, de nacht in naar huis.

Maar, zoals de nacht komt, komt er ook weer een dag.
Mijn leven is nu in nacht gehuld. Maar zoals de zon morgen gaat schijnen, zal dat ook weer eens voor mij, maar ook voor jullie zijn.
Het blijft niet altijd donker. In niemands leven.
Hou je daar maar aan vast.

Ron
x