Sinds afgelopen donderdag, gaat het zo goed met me.
Dat heeft niet alleen te maken met de aanstaande nieuwe hereniging met mijn zoontje, nee met veel meer.

Na ons contact afgelopen keer, is me heel wat duidelijk geworden.
Voor mezelf. Die donderdag ben ik eens goed gaan zitten om mijn eigen leven te evalueren, en onze relatie die we hadden, door te nemen.
Waar ik zo tegen op zag, bleek achteraf alles mee te vallen.
We zijn niet meer bij elkaar. Zij heeft haar echte liefde gevonden, en ik kan er nu echt afstand van nemen.
Ik heb die kriebels in mijn buik voor haar niet meer, en ik zie haar als de moeder van mijn zoontje.
Voor haar was ik een tussenfase, we pasten gewoon niet bij elkaar. Ik was niet in staat haar te geven, wat zij verwachtte.
En zij was al veer verder in het proces dan ik. Wellicht wilde ik het ook niet zien, en werd ik keihard met de neus op de feiten gedrukt.
Het feit blijft wel, dat alles anders had gemoeten, maar gedane zaken nemen geen keer.

Toen ik die zwarte auto zag wegrijden, ben ik na die dag een nieuw leven ingeslagen. Het verdriet om haar is er niet meer, ik zie haar ook niet meer als mijn vriendin.

Ik voel me vrij, bevrijd, en zie de dagen weer met plezier tegemoet. Ik hield me de afgelopen maanden nog teveel aan haar vast, terwijl zij al veel verder was.
We zaten vaak niet op 1 lijn, en ik kon, met de beste wil van de wereld haar niet sturen, haar een goed gevoel geven.
Ze heeft nu iemand gevonden die dat wel kan.
Dit is geen tekortkoming van mij, het is een feit wat er ligt.
Geven en nemen, die verhouding, die balans was er niet meer.
Ik zal altijd van haar een beetje blijven houden, maar als man en vrouw zullen we niet meer door het leven gaan.
Ik zie de toekomst dan ook weer met een glimlach tegemoet. Ik vertrouw op onze ouderschap, en dat we in normaal overleg, voor Nathan, dingen kunnen regelen, met respect voor elkaar, zonder verwijten.
Zij haar leven, ik de mijne.

Ze ging met hem dit weekend naar Groningen. Weekendje weg.
Normaal lag ik er van wakker, miste ik haar, maar die tijd is gelukkig voorbij. Het houdt me niet meer bezig, en ik ga door met mijn leven.
Ik heb het eindelijk naast me neer kunnen leggen, en geaccepteerd dat zij deze weg wilde.
Geaccepteerd dat zij nu alles doet met hem, ipv met mij.

Dit alles, hoe het gegaan is, verdient geen schoonheidsprijs. Het heeft mij erg veel verdriet gedaan. Onbegrip, machteloosheid, tranen, en diepe dalen.
Laat ik het even een hel noemen, want zo heb ik het ervaren.
Maar jullie sleepten me er doorheen. En dus heeft ook deze site wel degelijk een functie. Elkaar helpen, de aandacht krijgen, maar ook, in moeilijke tijden, elkaar op de been houden.
VOor velen van ons is er geen weg terug, maar je zult er wel doorheen moeten. Van buitenstaanders heb je meestal geen begrip, of die weten niet hoe om te gaan, met intens verdriet en gemis.
Daarom zal ik hier ook blijven, waar nodig, om anderen te helpen.
Ook zal ik nog vaak mijn blogs blijven schrijven, omdat ik nog niet klaar ben. Niet helemaal.

Nu de toekomst. Ik geniet weer van mijn hobby's, kan eindelijk weer eens rustig een film kijken of boek lezen.
Verlangens heb ik ook: mijn liefde ooit weer geven aan die speciale vrouw, die eens mijn pad zal kruisen.
Aurora, met haar, dat is verleden tijd. Dat doet me zeer, maar geen pijn meer.
Nathan, mijn zoontje, is de toekomst. Anders dan voorheen, maar ik zal mijn best doen, als hij bij me is, de vader te zijn die hij verdient, en die hij verwacht.
Volgende week, dan zien we elkaar weer. Dan kan ik hem weer vertellen van Flipje en Flapje. Dan kan ik hem zelf vertellen dat zijn echte pappa, zo erg veel van hem houdt.

Ron
x