Ben lang niet hier geweest, had de kracht niet om iets te vertellen. Maar jouw woorden grijpen me elke keer zo aan dat ik me daar overheen zet. Ik heb enorme bewondering voor je kracht. Ik heb de kracht niet meer. De afgelopen weken is het steeds alleen maar slechter met me gegaan, ik ben naar mijn huisarts gegaan en gebruik nu anti depressiva. Volgende week heb ik mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Ik weet niet meer wat ik moet doen. De pijn van alles wat er gebeurd is bijna ondragelijk geworden. Ik heb erg veel last van dingen die er in het verleden zijn gebeurd, de pijn en het gevoel van in de steek gelaten zijn steken vrij hardnekkig weer de kop op. Mijn ongeboren kind zal nooit meer terugkeren, en mijn ex heeft liefde gevonden bij iemand anders. Het zal nooit meer goed komen tussen ons, en dat kan ik niet accepteren. Ik hou me vast aan ijdele hoop, al weet ik dat die dag nooit gaat komen. Steeds meer en vaker lijkt het verdwijnen van deze plek de enige oplossing. Hoe graag ik ook wil geloven, de pijn is zo hevig en neemt op geen elke manier af dat ik me niet kan voorstellen dat het ooit nog weer hetzelfde zal voelen. Het geduld en begrip van mensen in mijn omgeving slinkt met de minuut, ik voel me meer en meer een betonnen blok aan ieders been. Ik wacht op de dag dat ik me beter voel en elke dag sleep ik mezelf weer uren verder, houd me vast aan de gedachte dat alles morgen anders kan zijn. De desillusie is groot, want elke dag is hetzelfde, dezelfde strijd, dezelfde pijn, of het nu een maandag is, een zaterdag, een werkdag, een vakantiedag, een verjaardag. Ik kan nergens van genieten en de tijden dat ik gelukkig was lijkt een onbereikbare haven geworden. Het lijkt alsof die Nina iemand anders was, en ik neem het mezelf kwalijk dat ik gelukkig zijn zo voor lief heb genomen en nooit erbij stil heb gestaan dat het zo kon zijn. Dat het zo zou eindigen, had het me een half jaar geleden verteld en ik had je uitgelachen. De surrogaat heid van mijn bestaan is bijna lachwekkend, dit is niet zoals ik wil verder leven. Dit is geen leven.

Liefs Nina

Damn....hier wordt ik emotioneel van dus he...

de woorden: "blijven vechten" "terugkomen", "anders", "sterker".....!!

Woorden die er zijn, ze staan zwart op wit...keihard.....het gaat gebeuren / het worden daden voor een ieder die doorvecht en uit het dal opkrabbelt...Het gaat er niet om hoe je er in terecht komt, maar hoe je er weer uitkomt....

Heel veel sterkte!

Liefs Niels