Een zware tijd is dit voor me. Nu ruim 3,5 maand verder.

Ene moment gaat beter dan het andere moment, maar de pijn zit nog zo diep. Zij komt niet meer terug, dat wist ik al vanaf het begin.
Die illusie heb ik ook nooit gehad. Van de een op de andere dag, zonder een aanwijzing, was ze weg uit mijn leven.
Voor die ander. Tussenfase....ik hoor het haar nog zeggen.
Soms is dat ene woordje wat me zo verdrietig maakt. Dat woord wat ik verafschuw. Maar ik moet er mee leven. Het is dan maar zo.
Ik verander er toch niets aan.
Ik was slechts een tussenfase...onbegrijpelijk.

Haar kwijt, is iets onbeschrijfelijks. Verwijten heb ik mezelf niet gemaakt. Of moet ik juist dat wel doen? Ben ik tekort geschoten in dingen? Vast wel, maar als volwassen mensen kun je daar toch over praten?
Nee..verliefdheid en daaraan toegeven, dat was het.
En ik mis haar soms nog zo erg. Dan bekruipt mij een leeg en verlaten gevoel. Vallen en weer opstaan. Ook met dat gevoel.
Ik koester de mooie momenten met haar, en kijk soms achterom.
Naar die tijd die we hadden, die nooit meer terugkomt.
Meissie, wat heb ik van je gehouden...

En dan nu de zware tijd van het kort geding, advocaat-bezoeken etc. De weg die ik moet gaan, maar die me zwaarder valt dan verwacht. Ruim 2,5 maand heb ik mijn kleine ventje niet gezien. Elke dag hunker ik naar hem. Maar ze koos voor de moeilijkste en zwaarste weg. Ze koos voor zichzelf ipv ons zoontje.
Zij heeft een schouder om op te rusten, iemand die haar bijstaat in alles. En ik moet het alleen doen. Ik kan niet even op adem komen, want de trein dendert voort.

Vallen en opstaan, het is onherroepelijk. Verdrietige momenten worden afgewisseld met blije momenten. Dan kan ik soms genieten van kleine dingetjes. Dan sta ik er even bij stil, dat er meer is.
Meer verdriet op deze wereld, want soms schiet alles aan me voorbij.

Voordat de hele procedure voorbij is zijn we echt ruim 3 maanden verder. Alles heeft zijn tijd nodig, en hoe graag ik ook het versnelt wilt zien, het kan gewoon niet.
Afwachten, in de wachtkamer, aan de zijlijn. Machteloos.

Doorgaan met mijn leven, en dit zo goed mogelijk blijven doen.
Met vallen en opstaan. Dat zal ik ook doen. Met verdriet en met pijn, maar ook met hoop en toekomst.
Ik kijk naar de foto's van mijn zoontje, elke dag. En soms hoor ik een kind in mijn straat, en hoop dat hij het is. Maar nee, steeds weer moet ik het doen met een foto.
En dan kijk ik altijd naar onze mooiste foto: de foto waarin hij op me schoot zit, en me met zijn kleine handje over mijn gezicht wrijft. Teder en lief.

Die dag komt, dat we weer bij elkaar zijn, dan zal mijn pijn en verdriet over zijn. Dan is deze zware weg niet voor niets geweest.

Ron
x