Het is tegenwoordig moeilijk om een normale kaart te kopen.
Half de stad doorgeslendert op zoek naar een simpel, maar uiteraard mooie kaart voor mijn zoontje.
35 winkels verder en nog steeds geen kaart in de trant van Bob de Bouwer, Spongebob of hoe het ook heet, of autokaarten.
Niet te krijgen.

Tijdens het zoeken van zo'n kaart, kwam ik bij een rek terecht, waarin allemaal romantische kaarten staan.
Het leek wel alsof ik moest blijven staan. De ene nog mooier, of doeltreffender, dan de ander.
Kaarten met mooie rozen, hartjes, etc.
Staand bij dat rek, dwaalde mijn gedachten af, bijna dromerig, naar toen.
Weet nog wel dat ik haar soms een kaartje stuurde, vroeger.
Zomaar, om te laten weten aan haar, dat ik haar lief vindt, en enorm van haar hield.
Ze zette die kaart dan op het nachtkastje, en bij het naar bed gaan, kroop ze dicht tegen me aan.
Ze was geen vrouw van veel woorden, ze had moeite met het uiten van haar gevoelens.
Maar ik merkte wel dat ze het waardeerde.
Zomaar iets kleins. Dat is houden van.

Doet erg veel pijn, als je dan plots realiseert staand bij dat rek, dat alles weg is. Over en uit.
We hielden van elkaar, en konden hartstochtelijk met elkaar om gaan. Maar alles is in verleden tijd geschreven.
Het is verleden tijd.

Nu krijgt ze liefde en aandacht van iemand anders.
Iemand waarvoor ik ruim baan moest maken.
Iemand waarvan ze misschien ook een kaartje krijgt, of 1 rode roos.
Iemand waarmee ze nu het bed deelt.
Iemand waarmee ik dan maar hoop dat ze gelukkig wordt.
Iemand waarmee ik hoop dat de relatie stabiel zal lopen, voor mijn zoontje.

Ik liep verder, keek achterom, naar die ene kaart, die mijn gedachten liet teruggaan naar toen. Een glimlach op mijn gezicht.
Waarom, ik weet het niet eens, misschien wilde ik dat moment even koesteren. Alsof het even voor mezelf is.
Of was die glimlach, dat ik uitkijk naar de toekomst?
Dat ik dan een kaartje zal kopen voor mijn nieuwe liefde...ach nee, daar moet ik nog helemaal niet mee bezig zijn.

Glimlach verdween, toen ik besefte dat het toch te triest voor woorden is. Slenterend door de stad, op zoek naar een kaartje voor je zoontje!!
Hoe mooier zou het zijn, als ik hem gewoon eens per twee weken zou hebben. Dan kunnen we samen een kaartje gaan uitzoeken, ipv kaartje opsturen!
Maar in denk liever niet in termen van 'als'.

Tegenstrijdigheid. Hoe vaak heb ik dat al niet gevoeld.
Ben geestelijk moe, lichamelijk is het nog vol te houden.
Maar ik blijf op de been, ik wankel soms, maar val niet.
En juist dat, en al die lieve berichten, medeleven van jullie, geeft me kracht om door te gaan.
De ene dag wat beter dan de andere, maar we komen er bovenop.

Uiteindelijk een kaartje van een auto gekocht. Oldtimer wel is waar, maar in zijn favoriete kleur rood.
Als het goed is, moet de kaart vandaag zijn aangekomen.

Mis je kereltje, love you!
xxx

Ron