Een normale dag vandaag.
De zon scheen volop, maar daar had ik geen oog voor. Moest weer werken vandaag. Zoals je wellicht weet werk ik parttime op een bus. Lijndienst tussen Gorinchem en Dordrecht.
Vanmorgen even in de zon gezeten, wat gegeten, gelukkig gaat dat weer prima.

Rond twaalf uur, dienst overgenomen van mijn collega.
Was druk in de bus, veel mensen natuurlijk winkelen in Dordrecht.
Mijn ex woont in Dordrecht, vlak bij de halte waar ik dus elke keer langsmoet. Paar straten verder is het, zie gelukkig net haar huis niet.
Afgelopen weken heb ik het daar zwaar meegehad, want elke keer als ik bij die halte weer kwam, of ik reed Dordrecht binnen, bekroop mij een gevoel van verlaten en verdriet. Mijn buik draait dan wat om, nou je kan je wellicht er wel iets bij voorstellen.

Vandaag een dip. Geen gewone, nee een zware.

Ik mis haar, zomaar ineens. Ik denk terug aan onze vakantie op de Dominicaanse Republiek, 2 jaar geleden, ik zie haar nog lopen met mij langs die mooie stranden en de helderblauwe zee.
Verleden jaar, arm in arm op het warme strand van Scheveningen, en niet te vergeten na de geboortje van ons zoontje, de vakantie naar Salou.
We hadden altijd een leuke en sensuele tijd met elkaar.
We hielden allebei van zon, zee, en een drankje. We pastten bij elkaar, en genoten van elkaar, en van ons zoontje.
Ik ben altijd zo trots op haar geweest. Gek op haar, en koesterde de fijne momenten die we toen hadden.

Een dagboek zou geen dagboek zijn, als je er niet elke dag in zou schrijven.
Vandaag een normale, onrustige dag gehad. Verdrietig is meer het woord.
Al die woorden van jullie, doet me erg goed, maar toch, het gemis is zo groot. Beelden flitsen voorbij dat ze intens gelukkig met elkaar zijn, en dingen doen, ach, je bgrijpt wel wat ik bedoel.

Eigenlijk maakt mij het niet uit welke dag het is. Ja zondag, je bent vrij, je probeert om afleiding te zoeken en leuke dingen te doen. Maar toch, je moet er steeds aan denken, ook op maandag of elke andere dag van de week.

Ik vraag mezelf wel eens af, wanneer dit gevoel weggaat. Zal het weggaan, en zo ja, in wat voor hoedanigheid?

Lieve allemaal,

Om half twaalf was het dan weer zover: wekelijkse bezoek van mijn zoontje.
Ik was al ruim van te voren buiten om hem op te wachten.
Iets later dan gepland kwam mijn ex aangereden.
Ze lachte vriendelijk, ik haalde mijn zoontje uit de auto, en zei gedag.
Er werd niet veel gezegd tegen elkaar. Eigenlijk niets. Hoefde ook niet, zeker niet voor mij.
Ik keek haar even aan, ze zag er vermoeid uit.
Of verbeelde ik me dat maar? Of wilde ik dat alleen maar, dat het zo is?

Mijn zoontje was vrolijk en blij om zijn papa weer te zien.
Was een geweldige leuke middag, lekker gefietst op het pleintje, speeltuin geweest, en allerlei andere dingen die je normaal zou doen.

Je hebt jouw deur gesloten
en je liet mij buiten staan
niet meer opnieuw beginnen
maar onze eigen weg inslaan

Nog steeds kom ik jou tegen
in de donkere stilte van de nacht
dan kan ik stiekem naar je kijken
naar je ogen en naar hoe je lacht

Soms denk ik jou ineens te horen
of ruik zomaar spontaan jouw geur
ik kan jou niet uit mijn hart verbannen
maar helaas, jij sloot voor mij de deur

Vanmiddag om half een ging mijn telefoon.
Niks vreemds aan, die gaat wel vaker op een dag.

Het was de lieve stem van mijn ex.
Ze zei in het kort dat ze mijn zoontje morgen om 11.30 uur bij me komt brengen.
Dat doet ze elke week, ter bevestiging. Zo hebben we dat afgesproken met elkaar.

Ik was vriendelijk, koel en rustig.
Het gesprek duurde maar even. Ik had ook niet de behoefte om wat aan haar te vragen.
Heb me voorgenomen om afstand te houden. Tis me goed gelukt moet ik zeggen.

En toch heb ik nu een rotmiddag. Lijkt wel alsof het al jaren geleden is, dat ze verliefd werd op die ander.

Aantal weken zijn we nu verder.
Het lijken verdorie wel jaren.
Elke dag weer dat rotgevoel, waarin de ene dag beter gaat, dan de andere dag.

Zomaar, ineens weg was ze. Hoe moet je dat een plekje geven?
Ik mis haar nog steeds elke dag.
Ze was mooi, en lief.
Slanke mooie meid, die elke kerel wel wil bezitten. Althans zo denk ik nu. Ik weet zeker dat ik er over 10 jaar zo nog over praat. Ik hoef me niets wijs te maken, dat het anders is, dan hou ik mezelf voor de gek.

Was eigenlijk heel raar. Ze vertelde me het tussen neus en lippen door. Ik moest er om lachen, ik nam haar niet serieus.