Man,

dat moet idd super zwaar geweest zijn.
Zoals je in mijn blogs kunt lezen, is er bij mijn breuk helemaal geen derde aan te pas.
Maar soms heb ik er wel een nachtmerrie over.
En dan lig ik er de dag erna nog van te blazen.
Het moet enorm zwaar zijn, vooral omdat jullie niet alleen een koppel vormden, maar samen met jullie kindje een gezinneke.

Weet je, het is pas sinds mijn breuk dat ik pas heb beginnen stilstaan hoe zwaar zo'n zaken zijn en hoeveel mensen er zich in zo'n situatie bevinden.
Raar in feite.

Goed van je dat je uw sterk houdt.
Maar af en toe eens goed wenen en alles eruitschreeuwen is natuurlijk ook eens zeer goed.
Het is niets erg om eens een zwak moment te hebben en u niet sterk te houden.

Sterkte !
Met uw mentaliteit kom je er wel !

Miller

Hoi Ron,

Ik ben er weer eens . Kan me heel goed voorstellen hoe naar dit voor je geweest moet zijn. Helaas moet ik je nu zeggen, dat dit meer zal voorkomen, maar je zult gaan merken dat het verdriet straks anders wordt, echt! Nu is het nog zo ontzettend vers, je ziet je zelf naast haar, en je kunt niet accepteren dat jij het toch niet bent, heel begrijpelijk hoor, echt! Maar het wordt minder! Ik hoop dat je nog een beetje van het zonnetje hebt kun genieten! Hoofd omhoog, je kunt die harde wereld wel aan! Liefs Lauren

Huilen kan ik nu even niet meer, ik ben leeg, moet ik eerlijk zeggen.
Welk nummer ik ook opzet, ik ben leeg.
De eerste 3 weken waren een hel, en die heb ik doorstaan.

Ik heb ondervonden dat ik hiertegen niet meer kan vechten.
Een ander is in haar leven, dus in die 3 weken heb ik dag en nacht met mezelf gevochten. Wat ik ook verzon, wat ik ook voelde, het was niets meer dan koud, ellendig, en ongelofelijk in de steek gelaten.
Waarom? Voor een ander!!!
Haar keus, waar ik niets meer aan kan veranderen, hoe graag ik ook zou willen! Elke mail, telefoontje bleef onbeantwoord.

Het accepteren heb ik al gedaan. (zie eerder blogs).
Ik heb geaccepteerd dat zij een ander heeft. Als je jezelf wijs wilt maken dat het eventueel over 3 maanden wel eens mis zou kunnen gaan, dan leef je niet in realisme, maar in je verdriet.
Dan rest mij mezelf naar achteren te schuiven, en haar het geluk te gunnen.
Wie ben ik? Denk je dat ik alles goed heb gedaan in mijn relatie?
Daarnaast wij hebben een zoontje. Hoeveel ellende onstaat er niet na een relatiebreuk, doordat er een kind/kinderen in het spel zijn?

Iedereen heeft het er maar over, zo sterk ik ben of althans overkom.
Ja ik ben misschien gegroeid in dingen, en zie nu dingen anders dan toen ik nog een relatie met haar had.
Ik kan een boek schrijven over die 6,5 jaar, hele fijne dingen, maar ook mindere dingen. Ook ruzies, en onbegrip, echt waar.
En als je nu eenmaal ziet, dat de ander gelukkig is, en zij is ook nog eens de moeder van mijn zoontje, dan is het zo.

Ik wilde dit niet, ik wilde haar, voor altijd.
Ik heb van haar gehouden, ik deed wat in mijn vermogen lag.
Als dan blijkt dat dat niet genoeg is, dan ga je een hel in.
Een tijd, waarin je op die oneindige weg zit, waar geen einde aan lijkt te komen.

Neem maar van mij aan, dat ik het er erg moeilijk mee heb.
En huilen doe ik, wanneer er weer tranen zijn, maar zoals vanmiddag, deed het even pijn, omdat ik wist dat het over is, en omdat ik weet dat ik om haar geef.
Ze liep daar met hem, blij, en verliefd, en die traan was omdat ik daar wilde zijn.

Ron
x

OK, voorop gesteld dat me dit zeer en pijn doet, maar als ik er iemand mee kan helpen, prima

Toen ik haar leerde kennen, niks aan de hand. Lieve, wat onzeker meisje, maar aantrekkelijk. Ze was net van haar vorige vriend af, en dook eigenlijk zonder het te hebben verwerkt in een andere relatie..met mij dus.
ik was verliefd, nou goed dat verhaal komt allemaal wel een keer.

Nu twee jaar geleden, kwam ze in aanraking via haar moeder met een die-hard Jehovah. Een zeer vriendelijke oude mevrouw van tegen de 90.
Ze sprak een eker af, en sinds die tijd, kwam ze elke week trouw bij haar voor studie.
Nu ben ik zelf hervormd opgevoed, dus enige achtergrond heb ik meegekregen, maar ik vond en vind nog steeds een aantal regels, cq hoe men bepaalde dingen erg leteerlijk neemt, niet goed.
Ik veroordeel daar niemand mee, maar ik heb mijn eigen mening.

Sinds die tijd, is onze relatie stukje bij beetje minder geworden.
Het sloop erin, maar we hielden veel van elkaar. Dat weet ik zeker.

Maar sinds een paar maanden, mocht ik ook al geen sex meer hebben met haar. Dat mag niet, omdat het niet zou stroken met wat de Jehovah zegt. OK, ik heb me erbij neergelegd, en hopend dan maar dat we eens zouden gaan trouwen.
Maar ipv iets opbouwen, werd het minder en minder. Geen sex meer, toen ineens lichamelijk contact was al niet goed meer, en aan het eind van het liedje (lees 2 maanden geleden), een tongzoen kon er niet meer van af.
Ik heb me er erg tegen verzet, en geprobeert haar te vertellen, dat we ondanks dat we niet getrouwd zijn, leven als man en vrouw.

Maar, en nu valt ook voor mij een puzzelstukje in elkaar.

Voordat zij verliefd werd op die ander, was er al geen lichamelijk contact meer. Ik dacht, ok, ik accepteer dit, omdat het JOUW geloof is. Ik vond het niet leuk, verre van dat, ik wilde haar zoals in het begin, sensueel en die mooie avonden die we hebben beleefd.

Maar, ze was al bezig om afscheid van me te nemen. Niet alleen vanwege haar geloof had ze geen lichamelijk contact meer met mij, maar ook, omdat ze die ander was tegengekomen.
Ze is met hem, al uit eten geweest, zonder dat ik het wist.
Ik voelde wel wat, maar dacht dat het om haar geloof ging. Ik legde me erbij neer.

Achteraf, had ik het kunnen weten.
Hij is ouderling geweest bij de Jehovah, en zij vertelde mij, dat ze haar maatje had gevonden. Hij, die toevallig op haar pad kwam, omdat hij een nieuwe keuken aan het plaatsen was bij haar moeder.
Tja, dan ben je machteloos, en geen schijn van kans.
Nu besef ik ook, waarom ik geen zoen meer mocht geven. Ze was al nl uit eten met hem geweest. Dat zat ik me vandaag te realiseren.
Een puzzel, vragen, die ik niet eens wil oplossen.

Genoeg geweest. Ik weet voor mezelf genoeg, en deze strijd had ik nooit kunnen winnen. Ik zal em ook niet winnen.
Want hiertegen is niets of niemand bestand.
Dat je een geloof hebt, prima, maar laat anderen in hun waarde.
Heb je man of vrouw lief, maar zonder je niet af.
Verschuil je niet achter dingen, terwijl je van de ene relatie in de ander stapt.
Tekst of uitleg heb ik nooit gehad, het was van de een op de andere dag. Daar mag ik het mee doen.

Dagboek wordt vervolgd.
Tis pijnlijk, maar ik ga door met mijn verwerking.
En eens komt die dag, dat ik al mijn liefde wel kan geven aan die ene vrouw. Want ik heb ongelofelijk veel van haar gehouden. En nog steeds.
Maar dit gevecht kon ik niet winnen.

Liefs
Ron

Ja het is heel belangrijk om de puzzel af te maken want dan pas kan je het echt verwerken. En wat hier al vaker op dit forum is beschreven, is dat de liefde van twee kanten moet komen. In het begin is alles rooskleurig maar dan begint de aftakeling. Heel langzaam maar steeds meer. De een die heel graag verder wilt voelt dit bewust en onbewust maar past zich steeds aan. Tot dat het echt onmogelijk wordt. Maar doordat je vaak nog steeds heel veel van elkaar houdt blijf je bij elkaar maar wel met het risico dat de ander of je zelf iemand anders tegen komt. Dat is dan het moment dat het ook daadwerkelijk uit is en dat is keihard. Ron je hebt waarschijnlijk je best gedaan maar tegen dit kan je niet vechten. Het klikt of het klikt niet ondanks wat er allemaal gebeurt is. Uiteindelijk maakt iemand toch een gevoelsmatige keuze die niet beinvloed kan worden. Leg de schuld niet bij je zelf. Suc6!

Het maakt niet meer uit waarom het voorbij is, tenzij je zelf zoals ik verwijten kan maken, dan moet je er iets van leren. Je hebt er verder niks aan om steeds maar terug te kijken, te denken toen was het zo mooi, nu is alles kut. Nee je moet verder, ook al mis je haar verschrikkelijk. Waar ik zelf heel erg last van heb, is dat ik haar zo moeilijk los kan laten, ik vond haar zo geweldig, dan ben ik weer bang dat ik nooit meer zo'n iemand aan mijn zijde zal hebben (wat ook klopt, omdat iedereen anders is..), dan houd je dus nog even vast aan de gedachten, maar je moet de draadjes die je verbinden met haar doorknippen, afscheid nemen, en naar de toekomst kijken,

je bent een hardstikke lieve kerel Ron, en een goede papa volgens mij, dus wees trouw aan jezelf, verbeter je als je dat nodig acht, en heb vertrouwen dat jou dan ook weer geluk zal doen toekomen!