Lieve allemaal,

Om half twaalf was het dan weer zover: wekelijkse bezoek van mijn zoontje.
Ik was al ruim van te voren buiten om hem op te wachten.
Iets later dan gepland kwam mijn ex aangereden.
Ze lachte vriendelijk, ik haalde mijn zoontje uit de auto, en zei gedag.
Er werd niet veel gezegd tegen elkaar. Eigenlijk niets. Hoefde ook niet, zeker niet voor mij.
Ik keek haar even aan, ze zag er vermoeid uit.
Of verbeelde ik me dat maar? Of wilde ik dat alleen maar, dat het zo is?

Mijn zoontje was vrolijk en blij om zijn papa weer te zien.
Was een geweldige leuke middag, lekker gefietst op het pleintje, speeltuin geweest, en allerlei andere dingen die je normaal zou doen.
Toch is het allemaal anders, maar dat is denk ik een kwestie van wennen.

Rond half vijf kwam ze weer aangereden met haar nieuwe vriend. Deze keer met haar eigen auto, gelukkig maar, alhoewel, maakt eigenlijk niets uit.
Mijn zoontje zat op mijn schoot buiten op de stoep al uit te kijken, zoals we dat gewend zijn om te doen.
Ik kan het accepteren, en was ineens niet meer zo overstuur. Tuurlijk doet het ongelofelijk veel pijn, maar ik weet dat de tijd alle wonden heelt.

Ineens stapte haar nieuwe vriend uit. Hij kwam op me afgelopen, en zei dat hij zich wilde voorstellen aan me.
Ik gaf hem een hand, ben blij dat ik het gedaan heb.
Als iets niet meer in je macht ligt, dan wordt het tijd om jezelf compleet weg te cijferen, en de ander het geluk te gunnen. Bij deze doe ik dat dan ook. Ik hoop dat ze ongelofelijk gelukkig worden, en dat ze met hem goed voor mijn zoontje zullen zorgen.

Ik ben aan de kant gezet. Vervangen door iemand anders.
Ineens was haar liefde weg voor mij, en klopte haar hart voor een ander.
Ik heb het een plekje kunnen geven, en heb de moed en kracht om dit te accepteren. Er is geen weg terug meer, nu niet, morgen niet, nooit niet.
Zij bouwt nu haar toekomst op met hem. En ik ben blij voor haar.

Rest mij er voor mijn zoontje te zijn, waar nodig, en weet dat ik elke week een moment met hem alleen kan zijn.
Of ik ooit nog verliefd word, en dat dat eventueel wederzijds zou zijn, is nu erg moeilijk om me voor te stellen.
Voor mij was er maar 1 vrouw, die nu alles deelt met een ander. En dat laatste is nu nog zo moeilijk om te verwerken. Ik mis haar nog elke dag, maar dat is niet wederzijds meer.
Dan kun je twee dingen doen: of in een hoekje gaan zitten, of je zet je schouders eronder, en probeer een nieuwe toekomst op te bouwen. Ik kies maar voor het laatste, en hoop voor jullie dat jullie dit ook doen.
Wat geweest is, komt niet meer terug. En als het eventueel terug zou komen, is het altijd anders dan voorheen.

Tot volgende week kereltje, papa houdt van je!

Ron
x