Zoals jullie eerder vandaag hebben kunnen lezen, zit ik in een moeilijke fase.
Ik kon het niet laten om vanmiddag haar te bellen.
Ik wil zekerheid voor mezelf, en proeven en horen hoe zij nu in haar nieuwe relatie staat en of er nog een sprankeltje hoop is.

Ben blij dat ik gebeld heb.
Rustig gesprek, emotioneel voor mij, dat wel, maar ik hield mijn koppie erbij.
Afgesproken voor as zaterdag half twaalf met mijn zoontje.
Dat contact over hem, dat blijven we houden, dus echt "los" komen we niet van elkaar. Helaas, maar het is niet anders.

Hoop is iets wat je op de been houdt. Maar die hoop die ik nog een beetje in me had is na dat gesprek weg.
Ze vertelde dat ze erg gelukkig was nu, en dat ze niet meer aan me dacht.
Ik vroeg haar oa, of ze samen op vakantie gingen, en of ze al sexueel contact met hem had gehad.
Misschien zeggen jullie nu: Waarom vraag je dat aan haar?
En is dat jouw zaak toch niet meer?

Mijn zaak is dat niet meer, maar ik gooi even niet de 6,5 jaar weg die we samen hadden. Ik kan dat niet, iemand inruilen en doorleven alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Nee ik vroeg dit, om voormezelf dingen te verwerken.
Ik zal uitleggen waarom.

Als je een band met elkaar hebt, en de lakens deelt, dan is dat iets speciaals. Dat is een vertrouwensband, iets moois.
Op het moment dat degene die je verlaat met een ander de lakens deelt, dan is de band weg.
Daarom vroeg ik dat, voor mezelf. Om verder mee te kunnen.
Om het besef te krijgen: ja, het is over.

Ik kreeg een bevestigend antwoord, en sneed door mijn ziel.
Misselijk gevoel kwam boven, mijn maag draaide zich even om, en zag ik mijn verbeelding, nou ja, je begrijpt me wel.
Zij gaat niet zomaar met iemand naar bed, dus moet het wel wat betekenen voor haar. En heeft zij allang afstand van mij genomen. Steeds meer komt het besef, dat ik mijn tijd en energie nu in andere dingen moet steken.
Niet meer hopen op haar, nee, het is over en echt uit.
Trouwplannen waren er ooit, samen hadden we een huis gekocht een paar jaar geleden, maar ook toen liet ze me in de steek, en moesten we noodgedwongen het huis weer verkopen.
Al een tijdje leefden we apart. Zij haar huisje, ik mijn huisje. Maar de band was er: we spraken vaak door de telefoon, via msn, en als ik bij haar was, beleefden we harstochtelijke momenten.
Vanuit deze basis zouden we naar elkaar groeien.
Maar ipv naar elkaar toe, bleek het omgekeerde nu het geval.

Ik hou me nu niet langer meer voor de gek: het is over!
Onze band, is kapot! Er is niets meer over van onze innige liefde. En wat hebben we een hoop meegemaakt. Ik kan daar een boek over schrijven, maar ik bleef van haar houden, ondanks alles.

Verdriet overheerst nu. Intens verdriet.
Waarom moest dit toch gebeuren?
Maar ook helderheid nu. Ik kan nu doorgaan met de verwerking.
Ik heb het geaccepteerd, nu gaan we de volgende fase in.
Moeilijke tijden komen eraan, maar ik hoop me via deze site staande te houden, en sterk overeind te blijven.
Bedankt dat jullie me tot zover hebben gesteund.

x
Ron