Half twaalf stond ik er. Voor haar deur.
De bus in de straat van haar huis. Ik belde aan, en even later kwam ze naar beneden met ons zoontje.
Hij straalde van oor tot oor, had een cadeautje bij zich, gemaakt op school: voor papa, voor vaderdag.
Een mooie tekening met vliegtuigen en een bus erop. Wat een werk moet dat zijn geweest op school.

Ik liep op hem af, en gaf hem een dikke kus. Wat was ik blij hem weer te zien. Wat duurt een week toch eigenlijk lang, maar het was nu mijn dag.
Ik keek naar mijn ex, meid wat ben je toch mooi en wat mis ik je toch, dacht ik bij mezelf, en zette mijn zoontje in de bus.
Ze kwam ook nog even de bus in, en he er was zowaar contact.
Ze vertelde dat ze zich niet goed voelde, door een feestje van gisteren, liet haar nieuwe telefoon zien, en wenste ons een fijne dag saampjes.
Ik vroeg haar of ze er over wilde nadenken als ik mijn zoontje de hele dag zou mogen krijgen in de toekomst.
Dus geen 4 uurtjes, maar gewoon de hele dag, elke week. Ik zei dat dat toch voor hem, en mij beter zal zijn.
Ze beloofde hierop terug te komen in de loop van volgende week.

Ik reed weg, ze ging terug naar bed. Tja, drank kent zo af en toe ook mindere kanten.

Hele middag met hem buiten geweest.
Er was in de stad een parkfeest aan de gang, met springkussens, ballenbakken, nou noem maar op.
Hij vemaakte zich kostelijk. Ijsje gegeten, speelgoedauto gekocht, kortom hij kon zijn geluk niet op.
Af en toe, kwam hij bij me, gaf me een kusje, en weg was tie weer.
Wat een ventje, mijn ventje. En ik ben zo trots op hem.

Tijd vloog, afspraak was dat ik deze keer hem ook thuis zou afzetten. Rond 4 uur reed ik de straat weer in. Ze voelde zich al beter. Gelukkig maar, want als je de hele dag je zo ziek voelt met dit weer, dat is niet leuk. Voor niemand niet.
Haar vriend was er niet, dat gaf me al een goed gevoel. Ik denk als ze zich beter had gevoelt, dat ze mijn zoontje wel was komen ophalen met hem, maar ze was niet vandaag naar hem gegaan.

Beter maar zo. Zal niet vaak gebeuren, maar ik voelde me even weer alleen met haar. Even dat gevoel of we met ons drietjes waren. Even dat gevoel dat het eigenlijk zo hoort.
Maar ik weet beter. Morgen of maandag, of wellicht vanavond zitten ze weer bij elkaar. Heftig verliefd, ach laat ook maar.

De middag zat er alweer op.
Een mooie en leuke dag. Ik heb het gevoel gehad dat ik er voor hem was. En ik heb ook het gevoel dat hij het erg leuk vond.
Een dikke kus bij het afscheid, en ik zei tegen hem I love you.
Een love you, kreeg ik terug, en wat doet dat een plezier.
Een ventje van 4, die dat zegt, dat doet je hart smelten.

We zeiden elkaar gedag, ze liep weg met hem, naar de speeltuin.
Net voordat ik de deur wilde dicht doen, kwam ze terug gerent.
Ze zei dat ze blij was, dat het contact onderling zo prettig verloopt. En dat ze blij was, dat ik me zo kan wegcijferen.
Dat ze begrijpt wat ik doormaak.

Ik vertelde haar, dat ik nu alleen nog mijn zoontje heb, en dat die alles voor me is. Ik moet er voor hem zijn, ik heb het geaccepteerd, zei ik.
Een glimlach op haar gezicht. Ik glimlachte terug.
Kon ik maar even mijn hand op haar wang leggen. Kon ik maar even in haar oor fluisteren, dat ik haar zo mis.

Ik heb er vrede mee.

En als ik dit opschrijf, rolt er toch een traan over mijn wang. Damn, waarom moest je dat zeggen?
Het doet pijn, maar ook, ik ben trots op mezelf.
Ik kan relativeren, ik kan omgang met mijn emoties, ik kan je loslaten.

Maar ik begrijp het wel, waarom je dat zei.
Je bent toch een beetje trots op me, en je ziet zelf ook dat ons zoontje van zijn papa houdt, en andersom.
Je voelt mijn verdriet, maar ik weet ook dat je een andere weg heb genomen.
En die weg gun ik je, maar laten we er zijn voor ons zoontje.
Hij staat op nr 1.
En zij is een fantastische moeder. De beste die ik me zou wensen voor mijn zoontje.

De tijd komt echt wel, dat we alles kunnen bespreken wat hem aangaat, maar nu nog even niet.
Laat me nog even alles verwerken, ok?

Tot volgende week ventje, I love you!!

Ron
x