Er zijn soms van die momenten dat je gedachten even terugglijden naar
toen. Heb een lange tijd niets geschreven op deze site, en er zullen veel mensen zijn die me niet eens kennen.

Af en toe lees ik een blog of verhaal, en kan me er zelf veel in herkennen.
Een fase van LDVD, die we hier op deze site allemaal moeten doorlopen.
Hoe moeilijk, hoe zwaar en hoe uitzichtloos ook.

Maar toch er komt een keer een einde aan. Vroeg of laat, bij de een eerder
dan bij de ander, besef je dat je eigen leven, je eigen omgang met jezelf,
belangrijker is dan je vastklampen aan iets wat er niet meer is.

Om de twee weken word ik nog geconfronteerd met haar. Omdat we samen een geweldig lief mannetje hebben.
Het is allemaal zo anders, maar berusting en acceptatie is een feit. Al vrij lang.
Als ik daar weer sta om mijn ventje op te halen, kijk ik met andere ogen naar
haar. Naar iemand waar ik een fijne tijd mee heb gehad, maar die koos voor
iemand anders.
Ik sta daar enkel om mijn zoontje op te halen, soms lachen we naar elkaar, maken
we grapjes, het kan allemaal.

Loslaten is iets wat moeilijk is. Liefst wil je het vasthouden, je bijt je erin
vast, maar dat gaat vaak ten koste van jezelf.

Mijn zoontje en ik hebben een prachtige band met elkaar. En daar ben ik dankbaar om.
Blij dat het zo gaat, blij dat ik toen er voor heb gevochten, ook toen die tunnel zo donker en grauw was. Ben doorgegaan voor hem.
Deed de dingen die ik moest doen, en cijferde mezelf weg. Vocht tegen de
pijn en verdriet die ze me had aangedaan.
Maar ik hield me sterk, omdat ik voor en om hem moest vechten.

Nu, bijna aan het einde van 2006 is er soms nog een traantje. Maar dat mag, en is alleen maar goed.
Open en eerlijk met jezelf zijn, je zelf confronteren is de beste les om
verder te gaan.

Vaak denk en kijk ik nog naar die boom. Raar, maar heb altijd mezelf daarmee vergeleken. Tijden van kou, wind en regen, toen die boom er dor bijstond, maakte plaats voor nieuwe bladeren, om te bloeien in al zijn glorie.
Tegenslag, verdriet, eenzaamheid maakt echt een keer plaats voor geluk, een lach en een nieuwe toekomst.
Met iemand anders of alleen, ik heb even gekozen voor het laatste.

Maar de dag komt, dat ik mijn liefde weer kan geven aan iemand.
Een andere liefde dan de liefde die ik koester voor mijn zoontje. Want dat is een onbreekbare liefde.

Voor iedereen die er nog zo midden inzit..hou jullie sterk.
Dat bovenstaande een klein duwtje mag zijn.

Ron
x