Om 11.00 uur stond ik daar weer, zoals gebruikelijk om de twee weken.
Niet voor haar huisje meer, nee voor het huis van haar nieuwe vriend. Zoals al eerder, het begint zowaar te wennen, of toch niet?

Zaterdag, onze dag saampjes, om de week.
Nathan en ik.
Twee weken die soms erg lang duren, maar waar we saampjes naar uitkijken. Dan zijn we weer even bij elkaar. Het woord "tijd" geldt nu even niet, alleen als je wordt geconfronteerd dat de dag alweer om is.

Rennend kwam hij naar buiten. De regen deerde hem niet, net zo min voor mij. Een dikke knuffel, een kus, blij dat we elkaar weer zagen. Dat kleine manneke, zo lief, die je doet opbloeien.
Even vergeet je alles om je heen, alleen oog voor hem. Hij, uit liefde geboren tussen twee mensen, die nu niet meer in liefde bij elkaar leven, maar helaas de een is ingeruild voor een ander.
En ja, dat doet nog altijd een beetje pijn, maar ik moet er doorheen!!

De dag vloog weer voorbij.
Vaak zaten we even bij elkaar, speelden verstoppertje, deden allerlei leuke dingen, om het voor hem zo leuk mogelijk te maken. Het moet gewoon elke keer een groot feest zijn als hij bij mij is.

Totdat Nathan even bij me kwam zitten. Zomaar, wilde even knuffelen, even als "grote mannen" kletsen, zullen we maar zeggen.
Hij begon te vertellen over school, en over alles en soms over niets.
Maar voor een kind maakt dat niet uit...die kan soms geen onderscheid maken in om dingen wel/niet te zeggen. Dat is een kind, altijd eerlijk en onbevangen.
Hij vertelde dat hij straks niet meer in zijn oude huisje woont. Het huisje van zijn moeder en hem nu. Dat hij in zijn nieuwe kamer gaat wonen. Samen met z'n allen. En dat straks mamma en Ron (haar nieuwe vriend) bij elkaar horen en gaan trouwen.

Ik glimlachte naar hem, terwijl mijn hart pijn deed. Ik wist wat het betekende. Die laatste fase van het verwerkingsproces komt eraan. En die fase moet ik nu ingaan.
Het moeten inzien dat het allemaal anders is, dan ik wilde.
Het echte definitieve afscheid is nabij, en er is geen weg meer terug.
Hoe vaak heb ik haar gevraagd om met mij te trouwen? Want ja, ondanks alles in onze relatie, is dat wat ik ook graag wilde.
Ook al was en ben ik in ver in het proces, toch, doet het me pijn en verdriet...voor mezelf.
Maar dat is niet belangrijk. Het gaat allemaal niet meer om mij, things has changed.

Verdriet nam bezit van me, de pijn sneed door mijn lijf. Maar ik moet me groot houden, ik vocht om het niet te laten zien, aan mijn kleine ventje.
Ik pakte hem op, hield em vast, en vertelde dat ik zoveel van hem houdt, en dat het alweer tijd was om zijn speelgoed op te ruimen.
Terwijl hij bezig was om zijn speelgoed op te ruimen, keek ik even naar hem. Al die jaren kwamen in een flits voorbij, zomaar.
En ik was zo intens gelukkig toen ik naar hem keek. Een ventje, die gelukkig, onbevangen nog kan spelen, blij is met kleine dingen, en door alles toch, zijn papa nooit zal vergeten, en dat hij weet dat zijn papa er altijd is en zal zijn!

19.00 uur. Ik zag ze aan komen rijden. Het bezoek zat er alweer op. In die auto gebeurde wat ik al eens eerder had gezien...maanden geleden.
Twee verliefde mensen die elkaar innig lief hebben. Zij, met hem.
Elkeaar innig kussend op de parkeerplaats.
De pijn sneed me even door mijn lichaam, wetende wat mijn zoontje me eerder vertelde, maar ik moet er doorheen.
En dat weet ik, en ik zal er doorheen gaan, maar nu doet het me even erg zeer, en ja ik heb nu verdriet.

Zoals altijd deed ik Nathan in de gordels achterin. Zijn kleine handjes in de mijne, en vertelde hem dat we snel weer bij elkaar zijn.
Een lachje op zijn gezicht. Ik lachte terug.
Het doet pijn om je zoontje te zien wegrijden met twee mensen die elkaar gevonden hebben, die een nieuwe toekomst samen gaan opbouwen, terwijl ik zo graag daar had willen staan, met haar wilde zijn.

Ik bleef nog lang de auto nakijken die wegreed, maar was blij dat hij het weer zo naar zijn zin heeft gehad. Dat zal nooit iemand van me kunnen afnemen. Nu niet, morgen niet, nooit niet.
Met die gedachte ga ik verder mijn toekomst in.
Zonder haar, maar voor altijd met mijn ventje, al is het maar eens in de twee weken.

Ron
x