Ruim een jaar is het nu geleden. Zomaar zat ik er gisteravond aan te denken op een zwoelige warme dinsdagavond.
Een jaar geleden, die eigenlijk voorbij is gevlogen.
Soms lees ik mijn blogs nog eens terug, wilde worden geconfronteerd met de pijn die ik had.
Die pijn is nu over. Berusting, tevreden.
De omgang met mijn zoontje Nathan gaat goed. Soms even, komt er een kink in de kabel, maar het is dan slikken, accepteren, en je voor ogen houden dat het om hem gaat, niet om mij.
We hebben het goed samen. We genieten van elkaar, elke keer weer.
Wonderbaarlijk dat zo'n ventje er niet onder heeft geleden. En daar ben ik zo blij om.
Zij is inmiddels getrouwd, is gelukkig.
Nu ik nog...maar die tijd komt wel.

Zo zat ik gisteren terug te denken aan wat nu een jaar geleden is. Onder mijn boom. Diezelfde boom, die een paar maanden geleden kaal, koud en kil erbij stond, maar nu in volle bloei staat.
Ik heb mezelf altijd vergeleken met die boom. Alleen die boom gaat sneller dan mijzelf.
Maar ik hou me eraan vast, dat ook voor mij die dag eens komt, dat ik gelukkig zal worden. Het is nu nog niet compleet, nog niet helemaal. Nog niet in die bloei zoals mijn boom.

Had ondertussen iemand anders ontmoet. Maar de tijd was er nog niet. Ik was er nog niet klaar voor. Alles heeft zoveel energie gekost, zoveel pijn en verdriet, en zij kon daar niet mee omgaan.
Tussen iets zeggen en het daadwerkelijk ook menen, zit een groot verschil. Dat bleek maar weer, toen ze blijkbaar het nodig vond om maar vreemd te gaan.
Lag het aan mij? Was ik te gesloten? Was ik niet spannend genoeg?

Terwijl ik dit typ, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Het antwoord weet ik ook wel op deze vragen. Nee, het moest zo zijn.
Eerst de pijn van mijn ex moeten verwerken, en prompt in hetzelfde jaar moet ik weer omgaan met verdriet.
Pijn doet me dat nog steeds elke dag, soms kom ik haar nog tegen.
Ik zeg gedag, blijf vriendelijk.
Maar dat is allemaal niet zo belangrijk. Het gaat nu om mij.
Ik heb geleerd, heb het beste gegeven wat ik kon, en ik kan er nu mee omgaan.

Mijn verdriet om mijn ex heb ik overwonnen. Geaccepteerd, en doorgegaan.
Met vallen en opstaan, met tranen, met intens verdriet.
Het verdriet kwam even terug, toen ook zij, mij liet staan. In de kou, alsof ik weer een vuilniszak ben, die je zomaar buiten zet.

Zo zat ik daar weer onder die boom. Gedachten, herinneringen die voorbij kwamen.
Maar ik ben gegroeid, sterk geworden.
Ik ben het waard om lief te hebben, ik ben het waard om liefde te geven.
Die gedachte zal niemand me af nemen.
Positief blijven, ook als er een tegenslag komt.
Hoe diep je ook zit in de put, er is altijd ergens, een ladder te vinden waardoor je uit die put komt. Ook al duurt dat soms langer dan je wilt.
Geloof in jezelf, in de mensen die je lief zijn in je omgeving.

En ik kan het weten....ik heb in de hel gezeten. Maar bleef doorvechten, bleef positief denken, liet mijn verdriet toe, ik struikelde en viel, maar bleef niet liggen.

Tot slot: ik had afgelopen week een droom.
In die droom liep ik op een oneindige weg....voor mijn gevoel.
Ik wilde niet meer lopen, was moe, en snakte naar rust. Ik viel om, en bleef liggen op die eenzame weg.
Tot mijn zoontje ineens verscheen in die droom. Ineens zag ik zijn gezichtje, voelde zijn handjes in mijn gezicht.
Ik keek op, en zag de traantjes op zijn gezicht. Hij pakte me hand, en trok me naar voren. Alsof hij wilde zeggen, kom pap, we moeten door. Blijf niet liggen, er is nog zoveel te doen.

Huilend werd ik wakker, en door mijn tranen heen, mompelde ik dat ik doorga. Het is nooit mijn bedoeling geweest om de moed op te geven.
Al is het alleen maar voor mijn allerliefste ventje.

Ron
x