Heb me nooit een voorstelling kunnen maken, hoe het zou zijn, EN zonder haar, EN zonder mijn zoontje.
In het begin, toen ze me vertelde dat ze verliefd was op een ander, stortte mijn wereld in. Kon het niet geloven, en eigenlijk diep in mijn hart, nog steeds niet.
Ik ben haar kwijt, voorgoed, voor altijd. Gedane zaken nemen geen keer, en zeker niet als er iemand aan MIJN lieverd heeft gezeten.
Onze band is verbroken, de intimiteit die we hadden is weg.
Ik ben niet speciaal meer voor haar, ben een voorbijganger geworden!

Langzaamaan, met intense pijn en verdriet, heb ik dat een plekje kunnen geven. Ik heb er vrede mee, ze verkoos iemand anders boven mij. Verdriet is er niet minder om, maar ik moet het een plaatsje geven. En ik denk dat me dat aardig is gelukt.

Soms droom ik nog over haar, zie haar lieve gezichtje weer, denk ik terug aan al de mooie dingen die we samen hadden, maar helaas bekruipt mij de laatste tijd meer een gevoel van verraden, is alles niet een leugen geweest, ben ik alleen maar goed geweest om als tussenfase (?!) te fungeren. Waren tenslotte haar eigen woorden: tussenfase!!
Jammer, want ik wil juist zo graag de fijne tijd samen, als een mooie herinnering blijven zien.

Zonder haar, en nu ook even zonder mijn zoontje.
En juist dat laatste doet me meer verdriet, dan haar kwijt te zijn. Dat heb ik al een plekje kunnen geven, nu zonder mijn zoontje verder leven, dat kun je geen plekje geven.
Dat vreet aan je, elke minuut van de dag.
Maar ik blijf positief, en kalm. Rustig wachten tot de tijd daar is, dat alles geregeld is.
En die tijd komt!!

Vandaag!
Op de bus rijd je altijd dezelfde route. Door een klein dorpje heen, waar ik altijd doorheen rij als ik dienst heb.
Een moeder op de fiets, een klein manneke achterop. Jaartje of 4, schatte ik hem.
Ik reed achter haar, want ik moest afslaan. Dat ventje keek achterom, riep vol enthousiasme naar zijn moeder dat de bus achter hen zat. Hij lachte, en zwaaide naar me. Ik zwaaide terug.

Een glimlach op mijn gezicht. Ik moest denken aan mijn kereltje.
Het leek net alsof hij het was die me lief toelachte en naar me zwaaide.
Met die gedachte ga ik het weekend in.

Ron
x