Zondagavond.
Bijna weekend voorbij, morgenochtend werken, en morgenmiddag bijeenkomst over de LDVD-dag.
Ik kijk er naar uit.
Zondagavonden.
Altijd gezellig geweest. Vroeg naar bed, want de andere dag weer werken geblazen.
Meestal moe van het weekend, want die kleine vergde ook alle aandacht op. Maar daar is hij kind voor, en het is zo'n geweldig ventje.
Zondagavond, altijd voor hem vroeg naar bed, na het eten.
Althans naar bed, nee naar het grote bed.
Maar dat was altijd iets speciaals. In de middag gingen we meestal leuke dingen doen, eindje toeren, bijtijds rond 17.00 uur weer thuis, koken, gezellig borrelen voor het eten.
Die kleine speelde met zijn auto's en wij saampjes stonden in de keuken. Gezellig samen, als een perfect gezinnetje.
Na het eten op meestal de zondagavond, de kleine dvd kijken op het grote bed. Ons bed.
Ik kwam altijd bij hem liggen, we stoeiden wat met elkaar, want van dvd kijken kwam meestal niets terecht.
En als hij uitgestoeid was, pakte hij zijn eigen kussen van zijn slaapkamer, sleepte die vol trots naar ons bed, omdat hij wist...tijd voor Flipje en Flapje.
Flipje en Flapje, een verhaal, of althans de namen zelf verzonnen. Gaat nergens over, maar hij vond het prachtig.
Vaak kwam mijn ex er ook bij liggen, en ik vertelde dan een eigen verzonnen verhaal over Flipje en Flapje.
Over naar het strand gaan, of over de speeltuin.
Of over iets anders.
Hij vond het geweldig...en zij ook.
En als het verhaal was afgelopen, moest ik een andere van hem vertellen.
Zo lagen we met ons drieeen, intens gelukkig.
Totdat hij uiteindelijk met een glimlach in slaap viel.
Met zijn Flipje en Flapje.
En terwijl hij sliep lagen we bij elkaar. Zij en ik.
In elkaars armen, tv te kijken, met hem naast ons.
Vraag me niet waarom ik er zo ineens opkom.
Misschien dat ik het allemaal zo mis.
Zie hem nog liggen daar, en dit gevoel is het vader gevoel.
En als hij straks weer bij me is, dan komen Flipje en Flapje vanzelf ook weer langs. En dan zie ik zijn lachende gezicht weer.
Ik zie zo uit naar die dag!!
Ron
x
herinneringen
Lieve Ron,
Elke keer als ik jouw blog lees, denk ik: daarbij is mijn verdriet echt niets... De tranen lopen mij weer over mijn wangen..
Wat moet dit moeilijk voor je zijn. Je zegt: vraag met niet waarom ik er zo opeens op kom... maar dat lijkt me juist zo logisch.. het zijn allemaal herinneringen..
Herinneringen aan jouw zoon, toen die nog bij jou was..
Onverteerbaar moeilijk...
Ik heb zoveel respect voor je, dat je dit kan dragen.
Ik help je echt hopen dat je hem binnenkort weer ziet en dat je van Flipje en Flapje kan vertellen. Dat is hij heus niet vergeten, en jou , zijn lieve papa, ook niet.. Dat weet ik zeker.
Heel veel liefs, keep on,
Geraldine.
Lieve Geraldine,Jouw
Lieve Geraldine,
Jouw verdriet is even erg als die van mij.
Geen onderscheid daartussen!
En dat geldt voor iedereen.
Welk verhaal, en wat je ook hebt meegemaakt, verdriet blijft hetzelfde.
In welke hoedanigheid ook, niemand is meer of minder dan de ander als het om het verdriet gaat!
Alleen de een heeft meer te dragen dan de ander.
En met ons allen gaan we de weg op naar iets nieuws.
Met elkaar, en toch alleen, de ene een groter rugzakje dan de ander, maar het verdriet is er niet minder om, welk rugzakje je ook draagt!
Ron
x
Ik lees je verhaal en er
Ik lees je verhaal en er verschijnt een lach op mijn gezicht. Een ding weet ik zeker, je gaat je zoontje snel vertellen hoe de avonturen van Flip en Flap verder gaan. Je vecht, heel goed! liefs
hoi ron37
ja soms komen die gedachten heel sterk naar voren, .. en wat mooi hoe je afsluit.. eens komt die dag.. ik hoop dat je snel die dag mag meemaken.. welterusten alvast ...
Liefde
..en weer ben ik ontroerd over de pure onvoorwaardelijke liefde die jij voor je knulletje voelt Ron. Als er iemand op deze wereld is, die ik alle geluk en liefde toewens, dan ben jij dat wel Ron...ik hoop zo dat het goedkomt!