Het is gewoon schandalig dat je je zoontje niet mag zien. Kan je hier echt niets tegen doen?

Nee, ik bel liever zelf niet.
Om twee redenen: de advocaat heeft het afgeraden, en ten tweede, ik wil geen pijn meer worden aangedaan door haar, omdat ze niet voor rede vatbaar is.
En ik wil haar niet storen met mijn smeekbeden voor mijn zoontje.
Wil haar niet storen in haar verliefdheid met hem.

Maar ik hoopte dat zij zou bijdraaien, op de een of andere manier.
Maar helaas, ook daarin ben ik een illusie armer.
Nog een paar daagjes dan is mijn advocaat weer terug, en zal ongetwijfeld het verzoek tot een omgangsregeling naar de rechtbank gaan.
Deze weg die ik niet wilde, maar blijkt het enige wat ik kan en moet doen.

Wil toch nog een klein dingetje kwijt:
Altijd ben ik goed geweest voor mijn zoontje, ik hou zielsveel van hem en hij van mij.
We hebben met ons drieeen zoveel meegemaakt.
Er is geen enkele reden of aanleiding mij mijn zoontje te onthouden.
Dat weet zij ook, en ik echt kan geen reden bedenken, waarom ze dit doet.
En natuurlijk zit zij mis. Dit mag zij mijn ventje niet aandoen.
En dan heb ik het niet eens over dat ze dit mij ook niet kan aandoen.

Ik ben een nul voor haar.
Ingeruild, aan de kant gezet, overbodig, ook als vader blijkbaar!

Maar ik draag de pijn. Ik blijf overeind.
Want ik ben dat verplicht aan mijn zoontje.
Want en dat is het mooie: de dag komt, dat we eens samen zijn!
En dat is mijn houvast!

Ron
x

Hallo ontzettend moedige Ron,

Ik heb eindelijk de rest van je pijnlijke verhaal kunnen lezen. En op zijn minst gezegd...jij hebt ook al heel wat meegemaakt zeg!!!

Ik heb altijd gehoord (en zelf ook al ervaren) dat het verlies van een partner, vriend/vriendin erg is, maar niet zo ernstig als het verlies van een kind. Heeft vooral met de bloedband en dergelijke te maken...
Ik kan je maar ?ɬ©?ɬ©n raad geven...temeer omdat je al een baby verloor, hou vol Ron, blijf vechten als een leeuw voor je kind. Zowel jij als je zoontje zijn dat meer dan waard.

Maar helaas, zonder juridische paperassen lukt het niet! Ik spreek hier alweer uit ervaring, en ik had dan nog het geluk om niet eens met een moeilijke ex-man te maken te hebben. Integendeel, daar heb ik zelf (geheel in het belang van de kinderen) een aantal regelingen notarieel (kan enkel bij scheiding met onderlinge overeenkomst = E.O.T)laten vastleggen. Dit voor een degelijke bezoekregeling en financi?ɬ´le tussenkomst te regelen. Begrijp me goed h?ɬ© Ron, ik houd ongelooflijk veel van mijn kinderen, maar ik blijf erbij dat beide partners er het genot aan beleefden om ze te verwekken, er dan ook beiden verantwoordelijk voor blijven nadien. Daarmee bedoel ik dan de hogergenoemde afspraken. Deze staan dan best op papier, door beiden ondertekend. Je hebt dan iets om op terug te vallen bij onenigheid.
Bij ons loopt dat bijna probleemloos. De kinderen wonen bij mij maar we hebben afspraken voor de weekends en vakanties!

Heel veel sterkte
& veel succes en een snelle afhandeling bij de advocaat!!!

Bedankt allemaal.

Soms weet ik ook niet waar ik de kracht vandaan haal, maar ik blijf vechten.

En natuurlijk weet ik hoe het allemaal werkt. Ook de gehele gang van zaken, het juridische aspect van dit geneuzel.
Ja, sorry maar zo zie ik dit.
Terwijl het aan de andere kant een zeer serieuze zaak is.

Heb ooit bij een vorige werkgever, een cursus gevolgd, dus weet tot in detail wat er gaat gebeuren, en welke stappen genomen gaan worden.

Het gaat mij meer om het volgende:

Lief en leed gedeeld met elkaar.
Eens stonden we naast elkaar, we deelden alles.
Zie soms nog in mijn gedachten de fijne tijd die we hadden.
Zie nog het vechten van ons zoontje voor zijn leven.
Zie nog onze vakanties samen, en zie eigenlijk elke dag nog, het ons samen zijn.
En dat samen zijn, is er niet meer.
En dat spijt me nog elke dag, spijt dat ik het niet meer voor haar was.
Het doet me ontzettend verdriet, dat zij er niet meer is voor me.
En het doet me ontzettend veel verdriet, dat dit zo moest lopen.
Ik ben niet eens boos, ik kan het niet.
Want ik gun haar het allerbeste. Als zij gelukkig is, weet ik dat mijn zoontje dat ook is.

Eens stonden we naast elkaar...nu tegen over elkaar.
En juist dat aspect, wil(de) ik niet.
Ik wil niet tegenover haar staan, met als inzet een mensenleven, inzet ons zoontje.

Waarom kunnen we dit niet normaal, als ouders, gewoon regelen?
Waarom is hij, ons zoontje, mijn kleine manneke, de inzet?
Waarom moet alles zo lopen, terwijl het zo anders kan en zou moeten?
Waarom moet ik deze weg gaan?
Waarom ziet zij niet, dat dit niet het beste is?

Ik zie er tegenop, maar ik ga door.
Vooralsnog is het stil, akelig stil.
En het blijft stil. Alsof zij en hij van de aardbodem zijn verdwenen.

Liefde ooit tussen twee mensen, uiteengerukt, weggevaagd.
Eens naast elkaar, nu tegen elkaar.
En het liefst sta ik weer naast haar, niet meer voor een relatie, maar voor ons zoontje.
En dat kan blijkbaar niet eens.
Natuurlijk ben ik ook boos van binnen. Wat kan een mens veranderen, door een andere relatie aan te gaan, en dat ongelofelijk sjit-geneuzel van het zogenaamde geloof van haar.
Sorry als ik mensen kwets, maar ik hoop dat ik dat nu eventjes mag!!
Er staat zeker in hun bijbel, dingen die ze nu doen!!

Ik ga door.
Door met de eenzame reis.
En het is een eenzame en zware reis.

Maar ik zal em volhouden!
Omdat ik geloof in oprechtheid en het goede!
Omdat ik geloof in de liefde tussen mijn zoontje en mij!

Ron
x