Was een raar weekend. Ondanks opmerkingen van ex paar weken terug dat we maar beter niet meer samen konden slapen om de 'vriendschap niet te verwarren', vroeg hij vorige week dinsdag ineens out of the blue of ik wilde blijven slapen. Mijn eerste geschokte reactie was...'Ehh, Nou, nee'. Eigenlijk liep ik de afgelopen weken met het idee in mijn hoofd om het contact, iig tijdelijk, volledig te verbreken omdat ik maar niet los kwam.
En daar hebben mannen kennelijk radartjes voor...

Zo praktisch als het in het begin was...zo onhandig is het nu:
Mijn ex woont op 200 meter afstand van me vandaan.

De relatie was kort & intens (4 maanden) en het is nu alweer een half jaar uit...en mijn hart is nog steeds vol van hem.
Na de breuk hadden we 2 maanden elkaar niet meer gezien of gesproken. Kon me soms niet bedwingen om langs zijn huis te fietsen; Thuis op de bank 'voelde' ik hem gewoon achter me zitten en af en toe wilde ik zien of dat beeld klopte. Pure zelfkwelling uiteraard.

Koninginnedag...ik had me klaar gemaakt om te gaan feesten.
Met vrienden paar uur op de vrijmarkt rondgestruind, even langs mijn huis gereden om spullen achter te laten en me om te kleden voor ik me in het feestgewoel te storten.
Ook even nagedacht wat buurman (=ex) nu aan het doen is. Ik vermoed gewoon thuis, hij haat feest (in de ruimste zin van het woord ).
Maar voelde me niet verscheurd zonder hem, zoals voor kort ik me bij alles verscheurd en alleen voelde zonder hem aan mijn zijde.

Contact met de ex blijft liefdevol, maar ook verwarrend. Vorige week vroeg hij spontaan of ik zin had een hapje te komen eten en een filmpje te kijken... Uiteindelijk echt een gezellige avond gehad, gelachen, slechte film gekeken, maar hij eindigde zoals we altijd samen eindigen...innig verstrengeld op de bank. Toen ik opstond omhelsde hij me en merkte ik dat hij verder ging in zijn avances. Automatisch trok ik me terug en zei: 'het wordt tijd om naar huis te gaan'.

Even een ienie mienie dipje. Wat verzwarende factoren in mijn omgeving (gezondheidskwesties ouders) die best een beetje zorgen veroorzaken.
Gisterenavond met een paar meiden afgesproken die ik al enige jaren ken, lotgenootjes die ook net als ik heel jong weduwe zijn geworden. Natuurlijk rakelt het weer dingen op en ik merkte dat het me echt moeite koste om de verhalen over dood, rouwen en de nasleep aan te horen. Het slaat op deurtjes die ik gesloten heb. Opent ze niet...maar slaat er wel flink op. Dat zijn sterfdatum nadert helpt ook niet echt.

Ik geloof heilig in de 'fake it till you make it' regel.

Jaren geleden, toen ik door een hele zwarte tijd heen ging, had ik een kennis die me geregeld meesleurde om mijn hobby uit te voeren. Ik had er alleen helemaal geen zin in. Liep halve dagen huilend over straat, hoe kon ik nu iets leuk vinden?
Hij wilde echter geen weerwoord en zei...je gaat gewoon mee, of je het nu leuk vindt of niet, en uiteindelijk gá je het gewoon weer leuk vinden!
En weet je...hij kreeg gelijk ook! Op een dag dacht ik...hmmm....ik voel me kut, maar vind dit eigenlijk best wel leuk!

Het wordt tijd dat ik me ga beseffen dat het nooit meer goed gaat komen tussen mij en ex-lief.
We zien elkaar nog steeds 2x per maand, maar het initiatief daartoe komt grotendeels van mij uit. Zou ik niets meer van me laten horen dat zou het hoogstwaarschijnlijk volledig stil vallen.