Eén milliseconde zag ik hem. Kwam net van de grote weg af, op weg naar mijn huis (ex woont straat achter mij) en net op dat moment kwam hij zijn huis uit.
Ik zag in die spil second dat hij er 1) goed en vrolijk uitzag en 2) dat hij me herkende met even een verheugde blik.
Deed net alsof ik hem niet gezien had en reed door, maar weet dat hij zag dat ik hem ook herkend had. En ik zonder het te willen in die seconde ook mijn hoofd omdraaide.

Dit is dan de eerste keer dat ik hem gezien heb zonder 'dag lief', zonder een zoen of een knuf, zonder zelfs maar een hallo.

Maandag is het een maand geleden sinds ons laatste contact.

Het kost me niet veel moeite meer om geen contact op te nemen, ik vecht niet meer tegen het verlangen om hem te bellen of langs te gaan. Op een gegeven moment krijg je de deksel op je neus.
Realisatie dat ik - binnen wélke relatie dan ook - wil dat deze gebaseerd is op oprechte wederzijdse interesse. Dat, als ik voorbij ga aan dit feit, mezelf ontzettend tekort doe.

Het is alweer bijna een maand terug dat ik ex voor het laatst zag en de mist om me heen begint op te trekken.
Ik begin zowaar iets duidelijker te zien.

Gisteren stond ik op een rommelmarkt samen met mijn beste dinnetje mijn meuk te verkopen en ondanks dat ik - voor de zoveelste keer de afgelopen weken - in tranen opstond heb ik er toch een verdomd goede dag van weten te maken!
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik tot zijn verjaardag in Juli niets meer van me laat horen. Nu zou je denken dat dat veel rust geeft, ware het niet dat ik in mijn hoofd al 200 versies van de sms heb geschreven.
Hoezo obsessed?

Alweer drie weken geleden dat we elkaar gezien hebben, twee weken sinds het laatste contact.
Na een paar hele fijne dagen samen, weer heel close, samen slapen, eten, boodschappen doen, knuffelen, uren lang praten plotseling weer naar niets...
En normaal verbreek ik de stilte. Meestal houd ik het hooguit een dag of 10 vol waarna ik weer een levensteken geef en hij naar me toegesneld komt. Altijd ik die weer uitreikt en hij die reageert.
Blijf ik stil dan is er geen contact meer.

Het blijft zwaar op mijn gemoed wegen, zijn verdwijntruc (waar ik nu toch wel aan gewend zou moeten zijn) doet me dit keer veel meer verdriet. Ik mis m tot in mijn tenen.
Tot dusver kwam het contact voor een groot deel van mijn kant uit. Op een gegeven moment trek ik het niet meer, bel hem en dan is hij altijd verheugd om me te horen en klaar om me (letterlijk) met open armen te ontvangen. Ik hoef maar te roepen en hij komt naar me toegesneld. Of dat nu voor een wijntje is of omdat mijn auto een raar geluid maakt (elk excuus 'werkt').

Ik had het kunnen weten, maar na een paar dagen en nachten samen en een weekend vriendje en vriendinnetje spelen blijft het weer stil vanuit zijn hoek.
Het laatste contact was een week geleden. Ik gaf aan dat ik het zwaar had met het intense contact en daarna weer afstand en hij gaf aan te moeten nadenken over hoe we nu verder moeten.
Ik neem aan dat hij nog steeds aan het denken is.
Uiteindelijk is er eigenlijk maar één ding waarin ik op hem kan rekenen: het feit dat hij me áltijd en immer weer teleur stelt.