Ik had het kunnen weten, maar na een paar dagen en nachten samen en een weekend vriendje en vriendinnetje spelen blijft het weer stil vanuit zijn hoek.
Het laatste contact was een week geleden. Ik gaf aan dat ik het zwaar had met het intense contact en daarna weer afstand en hij gaf aan te moeten nadenken over hoe we nu verder moeten.
Ik neem aan dat hij nog steeds aan het denken is.
Uiteindelijk is er eigenlijk maar één ding waarin ik op hem kan rekenen: het feit dat hij me áltijd en immer weer teleur stelt.
En ik? Ik loop alweer twee weken met mijn ziel onder mijn arm. Diep verdrietig, zelfs het mooie weer vrolijkt me niet op.
Had mezelf twee weken terug weer verloren in de lieve woorden, de 'wij'-woorden en het 'wij'-gevoel.
Dacht heel even dat we weer samen zouden komen; Voor het eerst vroeg hij na elke samenkomst: 'wanneer zie ik je weer? Gaan we dan en dan wat leuks doen?'.
Tot we een heel weekend samen waren, heel gezellig, heel intiem, heel erg als stelletje. Daarna is hij weer op zijn bergtop gaan zitten en bleef ik wederom alleen achter.

Ik heb een kennis die gespecialiseerd is (als deskundige) in relatieproblematieken. Twee dagen terug ben ik een hapje met hem gaan eten en heb ik wat verteld over de situatie.
Hij zei..."Dit is een uiterst moeilijke combinatie. De man heeft een groot probleem met hechten. Jij daarentegen wil een diepe hechting, bij voorkeur zie je je partner iedere dag en bind je je intens. Die combinatie van uitersten is erg moeilijk in de praktijk. Het kan wel werken, maar dan krijg je een situatie waarin je bijv een groot huis moet betrekken en ieder een andere afdeling bewoond. Je zult altijd concessies blijven maken en je zult nooit een partner in hem vinden die er altijd voor je is. Niet omdat hij niet wil, maar omdat hij niet kan. Je moet bij jezelf te raden gaan of je dat uiteindelijk wel wil."

Ik ben bang dat hij gelijk heeft. Ik zal in deze relatie altijd aan het kortste eind trekken. Waar wij nabij komen wakkert bij mij het verlangen aan naar nog meer nabijheid. Bij hem wakkert het eerst een verlangen aan naar afstand en pas weer na een lange tijd weer naar closeness. In de tijd waarin hij verlangt naar rust, lijd ik intens en tegen de tijd dat hij me gaat missen en weer die nabijheid wil hebben verlang ik naar afstand uit pure zelfbescherming. En zo doen we er dan weer een paar weken over om de nabijheid te vinden om weer van voor af aan te beginnen. Een vicieuze cirkel die nu al zowat een half jaar speelt.
Ik doe mezelf hier teveel verdriet mee.

Daarom moet ik mezelf beter gaan beschermen. Ik heb nu ervaren wat het met me doet om zo intens even 'vriendje en vriendinnetje' te spelen en daarna weer die afstand te ervaren. Het breekt mijn hart andermaal in duizend stukjes.
Welke les heb ik hier dan uit geleerd?
Dat als hij dit patroon niet kan doorbreken, als dit is wat het is, ik dus niet meer 'vriendje en vriendinnetje' kan spelen. Enkele dagen geluk is niet weken vol verdriet waard.

Nu verlang ik naar afstand. Ik ben letterlijk mijn wonden aan het likken, als een gekwetst dier.
Over een paar weken ga ik twee weken op vakantie en ik wil in die vakantie niet herstellende zijn van een ernstig kwetsuur, maar rust vinden. De enige manier om hiervoor te zorgen is hem de komende weken uit de weg te gaan. Het zou intens zonde zijn als ik die kostbare twee weken alleen maar op een zonnig strand lig te grienen om hém.
Time is too precious.

Mijn lieve boomerang - want dat is wat hij inmiddels is - hij is me nog zo dierbaar. Ik hou zo verschrikkelijk veel van hem en weet dat hij ook van mij houdt. For what it's worth.
Maar liefde hoort niet pijn te doen. Liefde hoort geen gapende wonden achter te laten.
De liefde twijfelt niet, de liefde weet.

Dus in godsnaam...blijf maar even lekker op je bergtop zitten en laat me voldoende herstellen zodat ik de volgende keer tegen je kan te zeggen...'Nee - ik wil dit niet meer. Het doet me teveel verdriet'.