Terugkijkend op de afgelopen drie jaren is er één ding wat bovenuit steekt; Wat kan een mens zichzelf toch verliezen in emoties!
Emoties zijn een prachtig goed. Enkel door te voelen kunnen wij genieten, kunnen we bevlogen raken, kunnen we creatief zijn en iets moois maken. Maar ook door te voelen kunnen we liefde delen, kunnen we verwerken, kunnen we erachter komen dat we iets anders willen.

Het voelen doe je uiteindelijk altijd zelf. En daar gaat er in de achtbaan van ldvd iets mis.

Ik zag net dat mijn laatste blog uit November vorig jaar stamt. Ik val onder de oude rotten hier, mijn eerste log was in 2011.
Na een intense reis vol liefdesverdriet waarin ik mezelf volledig kwijt raakte en me geblinddoekt door een Labyrinth probeerde terug te leiden (zo voelde het in ieder geval) trof ik mezelf wederom terug in de armen van de Ex.

Nu, ruim een jaar nadat we de relatie opnieuw adem hadden ingeblazen zijn we toch tot een eind gekomen, de relatie is over.

2013 was echt weer 1 van de betere jaren al is dit allemaal relatief wanneer ik erbij stilsta dat na een aantal tropenjaren een wat rustiger jaar aanvoelt als het summum.
Na een half jaar geen contact ging ik medio April van dit jaar ook weer daten met de ex. We zagen elkaar eens per week, sliepen samen en ik vertelde mezelf dat het prima was zo; Ik gunde mezelf de pleziertjes, ik zat goed in mijn vel en kon wel tegen een stootje en ik zag een groei, een gestage ontwikkeling in ons contact en voelde me goed.

De laatste weken waren vrij heftig, zowel positief als negatief. Twee weken geleden overleed plotseling een directe collega van me aan een hartaanval, hij was nog maar 31 jaar jong. Op vrijdag stonden we nog grapjes te maken, op maandag was hij dood.
Diezelfde maandag, vlak voordat ik het nieuws vernam, was ik zelf op een sollicitatiegesprek geweest. Het was mijn eerste officiële sollicitatie in jaren geweest. Een soort van droombaan, alles wat ik zoek in een baan (mijn vakgebied, 24 uur per week maar met een dusdanig interessant salaris dat ik het me zou kunnen permitteren).

Weer exact 2 maanden verder na mijn laatste blog.
Korte update. Met mij gaat het goed. Ik worstel met de normale dingen waar we allemaal mee worstelen (werk, carrière, finances, wat wil ik en ja toch ook nog wel die ex) maar an sich vind ik dat helemaal niet zo erg of slecht. Een paar jaar geleden had ik nooit meer gedacht dat ik op een 'normale' manier me druk zou kunnen maken over dit soort zaken. Eigenlijk is het een cadeautje - hoe raar dat ook mag klinken.

Waar is de uitgang?
Hoe kom je er aan de andere kant weer uit? Hoe zorg je ervoor dat je niet in verdriet verdrinkt?

Ik wil graag mijn ervaringen delen, wellicht heeft iemand er iets aan (en wederom, het zijn mijn waarheden en ik heb de waarheid niet in pacht!).

Ten eerste: Weet:
Er.
Is.
Geen.
Short.
Cut.

Er zijn echter wel voldoende wegen die het leed verlengen.

Nr 1 van de allerlangste route: Jezelf verliezen in een slachtofferrol en vervallen in volledig passiviteit.

Weer een maandje fast forward.
Ik zit nog steeds lekker in mijn vel. Tuurlijk heb ik nog mijn off days maar er lijkt iets in mij veranderd. Ik kan er niet goed een vinger op leggen wat het nu exact is, maar er is een beschermlaagje afgepeld die ik niet meer nodig blijk te hebben.
Ik voel me rustig, tevreden, happy en vrij. Ik verlang minder naar bevestiging, op alle lagen - werk, vriendschappen, relaties en wanneer ik bemerk dat ik dat wel doe vraag ik mezelf af: Heb ik dit werkelijk nodig?