Weer een maandje fast forward.
Ik zit nog steeds lekker in mijn vel. Tuurlijk heb ik nog mijn off days maar er lijkt iets in mij veranderd. Ik kan er niet goed een vinger op leggen wat het nu exact is, maar er is een beschermlaagje afgepeld die ik niet meer nodig blijk te hebben.
Ik voel me rustig, tevreden, happy en vrij. Ik verlang minder naar bevestiging, op alle lagen - werk, vriendschappen, relaties en wanneer ik bemerk dat ik dat wel doe vraag ik mezelf af: Heb ik dit werkelijk nodig?
Ik zie bij anderen hetzelfde mechanisme waar ik continue aan onderdoor ging en zie dat al ons leed veroorzaakt wordt door onze continue drang naar bevestiging en onze pijn wanneer we dit niet krijgen. En in dat verlangen rennen we als een kip zonder kop rond zonder even stil te blijven staan en af en toe te proberen die bevestiging uit onszelf te halen.
Sinds me dat een beetje lukt (en ik zeg een beetje want ik ben geen new born boeddhist) voel ik me een heel stuk vrijer. M'n emoties gaan niet meer zo met me aan de haal.
Voor mij zijn vooral Yoga en meditatie de tools om dat te doen. Wie had gedacht dat letterlijk een uurtje op de mat mezelf in bochten wringen zo bevrijdend zou zijn? En zo fijn zou voelen? En dat ik dus niets anders nodig heb om me fijn te voelen dan mijzelf en die mat?

En dan nu de ex. De man waarvoor ik hier belandde, in een wervelstorm van emoties, maandenlang tot op het bot ging, is nog steeds in mijn leven.
We zien elkaar nu sinds een maand of 3 één a twee keer per week en hebben het bij uitstek eigenlijk alleen maar leuk. Eten samen, kijken filmpjes, maken uitstapjes, vieren onze verjaardagen samen en delen intimiteiten.
Ik zou wellicht honderden alarmbellen moeten horen rinkelen, maar ze blijven stil in m'n hoofd.
Behoefte om het een vastere vorm te geven heb ik niet en ik realiseer me nu ook waarom.
Ik heb wel eens gespeeld met de gedachte om hem te vragen 'kunnen we benoemen wat we nu hebben?' en 'heeft dit toekomst?' maar ik wordt dan tegengehouden door een onzekerheid. En dat is niet de onzekerheid dat hij 'Nee' zou zeggen. Het is de onzekerheid dat hij wellicht 'Ja' zou zeggen en ik het misschien niet wil.
Verwarrend? Mwah. Valt eigenlijk best mee. Een situatie wordt pas verwarrend als je er veel over nadenkt. Zodra je daar mee ophoudt en het gewoon laat zijn wat het is dan valt er veel chaos weg.

Wat blijkt? Het leven is veel meer dan alleen die ex of die man waarom we onze wereld laten kloppen. We kunnen pijn benutten om te groeien en de beste manier om ldvd te verwerken is om ermee aan de slag te gaan.
We kunnen die kans aanpakken om een veel stabielere basis te vinden om op terug te vallen - onszelf.

Het blijft een journey. Ik vraag me uiteraard nog wel eens af wat het zal doen als ex weer van de aardbodem af zou vallen, kijk nog wel eens in mijn hart hoe ik daar mee om zou gaan. Ik vermoed dat ik hem wederom behoorlijk zou missen maar dat het een stuk minder pijnlijk zou zijn omdat ik me nu realiseer dat zijn acties los staan van die van mij. Zijn besluiten om iets te doen of te laten hebben verdomde weinig (tot niets) met mij te maken.
Misschien vergis ik me wel hoor, misschien houd ik mijzelf ten dele voor de gek en val ik dan weer op mijn bakkus. Ons onderbewustzijn kent immers ook zijn eigen route. Dat ik er rekening mee houdt dat het gebeurt zorgt er wel voor dat ik mezelf beter in bescherming neem. Daden spreken meer als woorden zullen we maar zeggen, vraag 't me over een half jaar nog maar eens.

Desondanks staat één verlangen bovenaan op het moment: zelfverwezenlijking.
De belangrijkste persoon in mijn leven ben ikzelf en mijn wereld hoort dan ook maar om één persoon heen te centreren - Moi.
2013 is het jaar van emotionele onafhankelijkheid, zelfvervulling en innerlijke rust.
Ik ga in mijn uppie een weekje naar Lissabon om dit te bekronen en leer steeds beter om te gaan (en te genieten) met het alleen zijn an sich.

Wie had kunnen denken dat ldvd zo'n zoektocht had kunnen ontwikkelen?