Jeez - ik begin deze ldvd boomerang een beetje beu te worden.
Ik heb een pittige week op mijn werk. Er zijn een aantal dingen gebeurd die me er toe aan hebben gezet om op zoek te gaan naar een andere baan. Dingen waardoor ik met een knoop in mijn maag loop, die tegen mijn gevoel van beroepsethiek ingaan. Anderzijds, ook wel de welkome schop onder mijn kont de juiste richting in...

Daarnaast had ik gisteren een internetdate. Had een week of 2 gemaild met deze jongeman. Hem zelf benaderd, wat zelfs actief lid geworden om hem te kunnen benaderen.

Het is alweer bijna 2 maanden na 'de mail'.
De mail die me na een dik jaar eindelijk de ogen opende. De schop die ik nodig had om verder te gaan.

En ja, de drang naar contact is gaan liggen. Ik heb niet eens meer antwoord gegeven en ga dat ook niet meer doen. De lijn is doorgeknipt.

Maar, met vlagen, mis ik hem nog steeds. Ik kan er nog steeds hartesteken van krijgen. Ik kan nog steeds denken, wat verschrikkelijk zonde. Ik kan nog steeds tranen in mijn ogen krijgen van de herinnering aan zijn omarming.

Met het loslaten van de ex ben ik er nog lang niet merk ik.
Ik had verwacht dat het gewicht dat op de grond zou vallen mij linea recta de lucht in zou bonjouren en het feest zou kunnen beginnen.

Hmmm

Ik merk dat de ex nog steeds wel kleine ankertjes in mijn hart heeft. Het is nostalgie. De wens naar contact is weg (liever niet zelfs - ik wil volledig helen) - maar de liefde, deep deep down - niet. Wie zegt dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat buiten de familiesfeer had het mis.
Maar ja, je koopt er weinig voor behalve dat het iets voller wordt daar van binnen.

Vijftien maanden. Vijftien maanden heeft het me gekost om eruit te breken. Na een relatie van nog geen half jaar. Leuk hoor, die redenatie van 'het duurt de helft van de relatieduur om het te verwerken'. Nót.

Vijftien maanden om de kettingen van me af te werpen. Om de loden last in mijn hart kwijt te raken. Om de angst dat ik het niet zonder zijn hulp en bevestiging af te kunnen los te laten.

Afgelopen maandag zat ik bij mijn huisarts. Hij vertelde me dat ik al een jaar niet meer was geweest en grappig genoeg - tot op de dag exact - bij hem in de praktijk was geweest.

In Oktober had ik ex voor het laatst gezien. We hadden wederom een paar dagen en nachten samen doorgebracht (wat nagenoeg standaard om de 2 maanden gebeurde) en daarna verdween hij weer even abrupt.
Deze keer ging ex over tot negeerstand. Zonder enige vorm van communicatie vooraf reageerde hij niet meer op mijn smsjes of mailtjes.

Begin deze week heb ik ex dan toch een mail gestuurd. Dat ik begreep dat hij afstand wilde nemen, dat dit ook voor mij het beste was, maar of dat wellicht op een andere manier kon. Dat negeren wel heel cru was en me verdriet deed.

Alleen zijn is niet gemakkelijk, niet voor iemand die altijd met anderen heeft gewoond. Van mijn ouders gaan samenwonen met 1ste vriendje. Toen dat uitging een huis gedeeld met mijn beste vriendin en van daaruit weer gaan samenwonen.
Ik woon nu alweer een jaar of 4 alleen en ik vind het moeilijk.
Ik mis theelepeltjes slapen, ik mis de tweede adem in het donker, ik mis het delen, het filteren, het spiegelen, de geborgenheid.

Ex op nieuwjaarsdag toch een mail gestuurd. In de eerste instantie voelde ik me daar krachtig over.
Ik bleef dicht bij mezelf, het was een wens zonder verwachtingen. Ik wil de mensen waar ik van houd het beste wensen en hij hoort daarbij. Ik wil ten alle tijde mezelf in de spiegel kunnen zien. Etc etc.

Maar heb mezelf voor de gek gehouden. Ik verwachtte namelijk wel degelijk een reactie.
En toen die uitbleef reageerde ik vrij extreem. Boven mijn eigen verwachting.