En ja, net als velen hier heb ik het ook moeilijk deze dagen. Niet heartbreaking moeilijk. Geen tranendal.
Maar toch.
En ja, daar is dan toch die strijd. Kerstkaart of geen kerstkaart. Smsje of geen smsje. Mail of geen mail.
Hij heeft me de laatste keren volledig genegeerd toen ik contact zocht (Au), waarom zou ik in deze week, deze dagen van rust en vakantie weer de deksel op de neus willen en een gevoel van onrust creeren in mijzelf.

Dus geen wens verstuurd, zelfs al wens ik hem al het mooiste van de wereld toe en zou ik hem dat willen meegeven.

He verdorie, het blijven nog steeds stappen voorwaarts en dan weer een stap terug.
(Al is het gelukkig inmiddels wel 3 stappen vooruit en 1tje terug).
Het is al dik een jaar uit, na een relatie van nog niet eens een half jaar. In het jaar dat het uit is bleven ex en ik elkaar met enige regelmaat zien. Zo om de 2 maanden reikte ik uit naar hem, reageerde hij verheugd en resulteerde dit over het algemeen weer in een korte hereniging (incluis logeerpartijen) en heel veel verwarring (aan beide kanten).

2012

Een jaar van rauw ldvd. Verscheurdheid, intens missen en verlangen, op mezelf teruggeworpen en me daarin af en toe zeer incompetent voelen. Niet altijd even sterk op eigen benen zonder iemand om tegenaan te leunen. Op haar acht-en-dertigste af en toe nog steeds een heel groot bang meisje die niets anders wilde dan wegkruipen in de armen van haar (ex)lief en schuilen.

2012

Ik ga terug de rust zoeken, merk dat ik daar verschrikkelijk veel behoefte aan heb.
Cocoonen, een fijn boek, veel yoga, lekker eten, goed glas wijn, fijn en vertrouwd gezelschap, rustige muziek, wierookje, een mooie film, een natuurwandeling.
Ga met de feestdagen heerlijk een hele week bij de familie logeren. Verstand op nul, katten gaan mee, stapel boeken. En alle hectiek vergeten. Alle onbelangrijke dingen achter me laten.
Ook ex achter me laten, wil me omringen door mensen die écht om me geven en visa versa in plaats van energie te stoppen in een eenrichtingsliefde.

Acceptatie is een langdurig proces. Ik ben niet goed in afscheid nemen.
Ik blijf namelijk afscheid nemen, jaren nadat mensen of situaties voltooid verleden tijd zijn.
Ik ben bang dat het mijn kruis is.

Ik kan het goed alleen, maar ik kan het niet prima alleen. Een kapotte koelkast vorige week stuurde me linea recta een dip in. Ik heb twee dagen huilend rondgelopen, ontredderd.
Dit soort dingen zijn confronterend, ik voel me dan ineens hulpeloos en verschrikkelijk alleen.
Toen mijn man nog leefde waren dat soort zaken geen obstakel. Het waren nog niet eens problemen.

Als ik de verhalen hier lees prijs ik me nog wel eens gelukkig. Ruim een jaar geleden maakte mijn ex het uit. Hij zou me om 11 uur ophalen om samen naar een rommelmarkt te gaan maar toen hij voor mijn deur stond wist ik al dat we daar niet meer zouden geraken.
Toen hij het vertelde werd ik hysterisch, heb als een klein kind zitten janken, met grote ogen vragend: 'maar hou je dan niet meer van me?'...waarop hij, huilend, zei...'ja...maar kennelijk niet genoeg'.

Zo'n maand of drie geleden ben ik er weer mee begonnen...voorzichtige voetstapjes terug in de wereld van Yoga, meditatie en aanverwante zweefpraktijken.
Na een yoga-stop van bijna 6 jaar (!) lag ik drie maanden geleden weer op de mat op een zaterdagochtend en vroeg ik me vol verbazing af waarom ik er zo lang mee gestopt was. Het voelde bijna als thuiskomen - vertrouwd, geborgen en zó heerlijk!
Het afgelopen jaar zocht ik op internet wel eens naar een yogaschool, maakte ook wel eens een bookmark, maar de stap naar de les bleef een horde.

Nu kan ik het niet meer missen!