He verdorie, het blijven nog steeds stappen voorwaarts en dan weer een stap terug.
(Al is het gelukkig inmiddels wel 3 stappen vooruit en 1tje terug).
Het is al dik een jaar uit, na een relatie van nog niet eens een half jaar. In het jaar dat het uit is bleven ex en ik elkaar met enige regelmaat zien. Zo om de 2 maanden reikte ik uit naar hem, reageerde hij verheugd en resulteerde dit over het algemeen weer in een korte hereniging (incluis logeerpartijen) en heel veel verwarring (aan beide kanten).

Een vrij ongezonde situatie om in stand te houden. Ik gaf mezelf honderden excuses maar uiteindelijk komt het er toch op neer dat ik hierdoor een verborgen hoop hield. Hoop dat de tijd en ruimte ervoor zou zorgen dat hij dingen zou kunnen plaatsen en we weer samen zouden komen. Ik zag immers wat elk weerzien met ons deed.

De laatste keer dat we elkaar zagen waren we beiden weer behoorlijk de kluts kwijt. Hij heeft zich toen zelfs een dag op zijn werk ziek gemeld.
Iets waar ik me natuurlijk weer aan vast kon klampen. Aha...zie eens hoeveel hij van mij houdt, zie eens hoezeer hij worstelt. Hij heeft me nodig!

Ehh...duhhh...

Bij meneer zijn de kwartjes nu kennelijk wel gevallen.

De afgelopen weken reikte ik een paar keer uit. Een lotgenoot noemde het zo treffend 'Truus excuus'.
De eerste keer smste ik hem over een kapotte gaskachel, of hij me kon helpen. Hij smste me het adres van een winkel terug met de opmerking 'veel succes'.
Alsof dat nog niet voldoende duidelijkheid gaf smste ik hem een paar weken terug de vraag of hij me even kon helpen mijn koelkast bij het grofvuil te zetten (ex woont 1 straat achter me).
Ex reageerde niet.
En afgelopen vrijdag kon ik het weer niet laten om een bericht te sturen dat ik een award had ontvangen voor 'employee of the year 2012' (tja - Amerikaans bedrijf ). Normaliter had hij dat willen vieren, dit soort persoonlijke mijlpalen, hij vond dat altijd erg belangrijk.
Maar ook nu blijft het stil.

En ik?
Ik heb het er moeilijk mee. Ex bleef een soort van veilig vangnet; Het afgelopen jaar was hij er eigenlijk altijd nog om mijn mijlpalen te vieren en me uit de brand te helpen indien nodig.
Dat laatste stukje loslaten vind ik moeilijk. Ondanks dat ik het prima alleen red.

Waarom ik het zo moeilijk vind begrijp ik eigenlijk niet zo goed. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met het overlijden van mijn vorige partner. Maar wát exact?
Ik doe tien stappen vooruit en gooi vervolgens alles te grabbel door hem een bericht te sturen en me vervolgens dagen gefrustreerd te voelen omdat hij niet reageert.

Geheel loslaten kan alleen nog maar bevrijdend werken. Het contact tussen ons bracht enkel onrust.
Ik gun mezelf die vrijheid. Ik gun het mezelf om volledig los te leven. Het leven hoort niet om een ander mens te draaien, maar om onszelf. Maar moeilijk blijft het, want ik wil hem graag in mijn leven behouden - hij is me dierbaar. En vroeger lukte me dat prima met exen. Maar vroeger is niet meer.

En ik? Ik doe mijn best om de boel te ontwarren. De loep op mijzelf en mijn motieven te richten.
Ik wil de relatie met hem helemaal niet meer terug (die was eigenlijk helemaal niet zo leuk - dus ik mag het van mezelf niet willen, maar hoe eerlijk ben ik dan?), waarom blijf ik trekken? Waarom blijf ik hem missen? Waarom wil ik zijn bevestiging? Waarom vind ik het zo verschrikkelijk moeilijk om mijn kapotte vangnet los te laten? Waarom durf ik het niet meer alleen?

Ik vermoed dat in die laatste zin de grootste motivatie ligt.
Het overlijden van een liefdespartner doet nogal wat met je gevoel van 'veiligheid' in de wereld, het slaat veel illusies weg. En ja, ik heb dat een plekje gegeven, ik heb me erdoor heen geworsteld, maar het laat schrammen achter.
Bij de ex vond ik een haven en als het aan mij lag had ik mijn anker uitgegooid en was ik er gebleven.

Maar zo gaat het in het leven niet.

Mijn grootste uitdaging ligt erin om verder te werken aan mijn eigen gevoel van veiligheid. Ik weet niet in hoeverre die te herstellen is, maar ik probeer wel te zoeken naar een eigen haven, een eigen anker.

De sleutel naar dit alles zit in mijzelf.
Nu het slot in mijn gedachtegang nog vinden en proberen me te bevrijden van mijn eigen mindfucks.

Wil ik in de toekomst weer een gelijkwaardige, gezonde relatie krijgen moet ik hiermee aan de gang. Anders bestaat het gevaar dat ik weer in dezelfde valkuilen stap.

Moeilijk hoor...