Ik ben het beu om mijn gedachten, mijn liefde en mijn energie aan hem te verkwisten.
Ik kan er niets meer mee. Al een jaar sta ik aan de zijlijn te wachten op zijn terugkeer. Een f#cking jaar.

Na ons telefoongesprek van woensdag vielen er wat kwartjes. Ik ben het zat. Ik ben het zat om me zo te voelen, om herinneringen in mijn hoofd op te halen, om altijd liefdevol richting hem te blijven, om hem continue te missen, om verdriet te voelen wanneer hij weer eens zegt dat hij me mist of van me houdt maar me daarna niet meer belt om te vragen hoe het met me gaat. Klaar ermee!

Afgelopen dagen waren weer dagen van flink missen, weer dat gevoel van amputatie - net als een jaar terug - en verwarring.
Niet geheel de kluts kwijt, dat niet, maar toch wel vlagen van intens verdrietig zijn gevolgd door vlagen van verstand.

Zaterdag zag ik mijn ex. Eergisteren realiseerde ik me dat het gewoon (tot op de dag) exact een jaar was nadat hij de relatie verbroken had. We hebben zaterdag uren in elkaars armen gezeten.

En daar ben ik dan, daags na de ontmoeting. Verward, gefrustreerd, uit balans.

Gisterenochtend stuurde ik hem nog een lange mail. Dat ik van hem houd zoals hij is, met hem oud wil worden, naast hem wil slapen en samen het leven aangaan. Come what may.
Het was een nogal dramatische 'all or nothing' e-mail.

Zijn antwoord?
"Lief, dankjewel voor je lieve mail. Ik zal eens wat vaker iets van me laten horen."

Huh???????? WATTE?

Toen ik zijn antwoord las kreeg ik heel even de gedachte van: 'het is één grote ego-tripperij voor hem'.

Na maanden geen contact hem gisteren toch een berichtje gestuurd, waarna hij me vrijwel direct opbelde. Daar schrok ik behoorlijk van, ineens weer live contact, stemgeluid...
Vijf minuten later stond hij voor mijn neus (je kan een buurman lang ontwijken maar in zo'n geval ben je ook snel bij de ander) en zoals ik al verwacht had was t direct elkaar vasthouden en niet loslaten.
We hebben bij gepraat. Het gaat met hem niet zo goed; Mijn zorgen van de laatste weken waren niet geheel ongegrond.

Ik ben weer redelijk terug bij mezelf, moet ik zeggen. Niet half zo gelukkig als die eerste tijd met hem, maar gelukkiger dan ik was voordat ik hem leerde kennen.
Dat lijkt me dan eigenlijk al een stap voorwaarts, niet?
Voordat ik ex leerde kennen was ik een lange periode ziek geweest en voelde ik me voornamelijk mat en futloos. Ik genoot niet echt meer. Was ook niet verdrietig, maar wel behoorlijk doods.
En toen kwam hij mijn leven in en alles bloeide op. De lucht werd weer blauw, de toekomst zichtbaar en iets om naar uit te kijken, de zon die scheen.
Een verschil van dag naar nacht.

Hoe leef je met liefdesverdriet? Hoe kun je ervoor zorgen dat 'verdriet en geluk' in een huis kunnen wonen? (want dat kan, echt...je kunt verdrietig zijn, maar nog steeds gelukkig in de grote lijn).

Ik merk voor mezelf dat het invoeren van minieme veranderingen een wereld van verschil maakt. En dan met name veranderingen (of beter gezegd verbeteringen) die gericht zijn op de volgende 3 pijlers:
- Lichamelijk welzijn
- Mentaal welzijn
- Spiritueel welzijn

De focus verleggen naar deze drie haalt het gemis en liefdesverdriet niet weg, maar zorgt er wel voor dat ik me:

Jemig de pemig wat duurt de luddeveduh dit keer toch eindeloos lang. Ik verbaas me er gewoon over.

Ik ben altijd een vrij intens mens geweest en van mijn 20ste tot mijn 30ste toch echt wel een paar keer flink mijn hoofd gestoten in de liefde. Maar nooit bleef ik er zo in hangen.
Wat was er toen anders? Was ik het? Was het het karakter van de relaties? Waren mijn coping skills anders?
Echt, ik heb geen flauw idee. God, ik schaam me soms gewoon voor het feit dat ik hier nog steeds rondhang, nog steeds er niet uit ben, terwijl hij mij misschien allang vergeten is.