Zo'n maand of drie geleden ben ik er weer mee begonnen...voorzichtige voetstapjes terug in de wereld van Yoga, meditatie en aanverwante zweefpraktijken.
Na een yoga-stop van bijna 6 jaar (!) lag ik drie maanden geleden weer op de mat op een zaterdagochtend en vroeg ik me vol verbazing af waarom ik er zo lang mee gestopt was. Het voelde bijna als thuiskomen - vertrouwd, geborgen en zó heerlijk!
Het afgelopen jaar zocht ik op internet wel eens naar een yogaschool, maakte ook wel eens een bookmark, maar de stap naar de les bleef een horde.

Nu kan ik het niet meer missen!

De aanverwante zweefpraktijken zijn Reiki, Boeddhistische lezingen, gezond eten en aanpassingen zoals stoppen met roken (alweer dik 100 dagen!). Ik merk dat ik me beter voel wanneer mijn spirituele behoeften gevoed worden. Voel me stabieler, helder, gezonder.

Vreemd genoeg had ik een overtuiging dat het niet meer samen kon gaan met mijn uiterst commerciële baan. In het dagelijkse leven is het rennen, targets behalen en geld verdienen voor de baas. Veel energie steekt er niet over en daarnaast clasht het met mijn beeld van spiritualiteit.

Het woord spiritualiteit riep bij mij altijd veel beelden op. De typische geitenwollensokken-in-sandalen-dragers. De zelfverklaard zelfverlichte mensen die niet meer in normale termen kunnen communiceren.
En ja, je komt ze tegen... Ik ontmoette een reiki-master die besloten had om naar Nederland te verhuizen nadat hij daarover gedroomd had en zijn koophuis uitzocht naar aanleiding van numerologie.
Mijn meditatieleraar is een overjarige hippie met ontploft haar en chinese eetstokjes in zijn haar.
Maar ik ontmoet ook veel mensen zoals ik. Mensen die in het dagelijkse leven talloze dingen proberen te balanceren en daarbij wel eens uit balans raken. Mensen die geenzins van plan zijn om boeddhist te worden, het klooster in te trekken of 6 maanden in een ashram in India te gaan mediteren maar gewoon af en toe, een paar uur per week, onthecht willen zijn.

Want daar komt het eigenlijk allemaal op neer.

Al deze stromingen, al deze leren, al deze activiteiten zorgen ervoor dat je wanneer je ermee bezig bent je even 'losmaakt' van alle drukte, gedachten en emoties.

Tijdens yoga en meditatie laat je je gevoelens toe, je laat ze 'zijn' wat ze zijn, maar je doet er even niets meer mee. Alsof je een toeschouwer van jezelf wordt.
Je probeert de connectie te maken met je lichaam, een stukje bewustwording en komt er gaandeweg achter wat de emoties met je doen. Dat je spanning opgebouwd heb in je nek of je rug.
Al deze manieren zijn 'mild', liefdevol en niet oordelend.

Ik vind het in zake van liefdesverdriet een geweldig gereedschap.

Mijn hoofd draait overuren. De maanden na de breuk sliep ik niet meer. Ik dacht en dacht en dacht. Ik dacht mezelf knetter.

Hoe fijn dat er tools bestaan om je hier even van los te koppelen! Even naar het nu, even bij jezelf.

Boeddhist zal ik nooit worden. Ik kan niet onthechten. Ik geloof dat liefde en hechten onlosmakelijk verbonden zijn. En dat verliezen van je partner altijd verdriet zal opwekken. Ik kan niet direct zeggen 'ga in vrede en dank voor je aanwezigheid'. Ik voel een onvrijwillige breuk als een diepe scheuring, tot op het bot.

Maar ik kan me dus wel een paar uur per week onthechten! Jihaaaaa!!!!!!!
En tijdens dat uurtje op de mat verdwijnt ex steeds verder uit zicht en ben ik alleen nog maar bezig met mijn 'neerwaardse hond' of de 'schouderstand'. En geloof me...in de hoofdstand kun je nergens meer aan denken - je probeert alleen zo goed en zo kwaad als het kan niet om te vallen!
Steeds vaker ben ik tijdens de les alleen nog maar bezig met het zalige gevoel dat de asana's (houdingen) mij geven. Of de ruimte die ontstaat in mijn hoofd tijdens een meditatie waarbij ik steeds meer verlang naar 'langer...langer....langer....geen einde aan dit heerlijke gevoel!'

De onthechting is (nog) niet blijvend. Ik kan ex nog steeds heel erg missen. Maar gewoon het feit dat ik dat een halt kan toeroepen, dat ik geen slaaf meer ben van mijn emoties en zelf (soms) kan bepalen of ik een rotdag heb of niet is een fantastische ontdekking voor me! Het lukt ook niet altijd hoor, ik heb wel eens huilend op die mat gezeten maar ik voel me áltijd beter na een yoga uurtje dan daarvoor. En het fijne is dat je er zo weinig voor nodig hebt. Een mat, wat ruimte, kennis van de basics en je kunt los.

Zoek je naar een momentje rust in je gedachtenspiraal, in je gemis, verdriet, verlangens, paniek en gekwetste ego?

Probeer dan eens een yogales! Misschien werkt het voor jou ook!

Beats Oxazepam / alcohol / alleandereslechtedingen any time als je het mij vraagt!!!