Als ik de verhalen hier lees prijs ik me nog wel eens gelukkig. Ruim een jaar geleden maakte mijn ex het uit. Hij zou me om 11 uur ophalen om samen naar een rommelmarkt te gaan maar toen hij voor mijn deur stond wist ik al dat we daar niet meer zouden geraken.
Toen hij het vertelde werd ik hysterisch, heb als een klein kind zitten janken, met grote ogen vragend: 'maar hou je dan niet meer van me?'...waarop hij, huilend, zei...'ja...maar kennelijk niet genoeg'.
Ik trok zijn sleutel van mijn bos en schoof die in een dramatisch gebaar naar hem toe waarna hij me een kus gaf en me volledig hysterisch half op de grond achterliet.

Gelukkig dacht ik al heel snel...zo gaat het niet eindigen...als fullblown Grieks drama...
Een uur later stond ik voor zijn deur...hij deed met een betraand gezicht de deur open en ik zei alleen maar 'heb je bier koud?'.
We hebben die hele middag dicht tegen elkaar aan onze tranen zitten wegpinken. Heb die nacht ook nog in zijn armen geslapen, af en toe overvallen door een huilbui, en herinner me de pijn die zijn woorden bij mij teweeg brachten...zo liggend in zijn armen...'ik wil deze relatie afsluiten'.

Het kan me nog steeds verdriet doen. Niet zozeer omdat ik denk dat hij 'de ware' was, maar hij was 'mijn mens'. En ik hield van mijn mens. En ik wilde niet stoppen met houden van mijn mens. Loslaten was niet mijn kracht.

Nu, in retrospect, denk ik dat er veel meer speelde. Ik begreep niet waarom zo'n korte relatie (4 maanden) me zo dusdanig van het pad kon brengen. Ik was weken in paniek. Ik was maanden intens verdrietig. Ik ben een jaar gehecht gebleven.

Ik begin nu pas de laagjes wat af te pellen. Bijna vier jaar terug overleed mijn man & grote liefde. Dit was een harmonieuze relatie die vrijwel vanzelf verliep. En een intense hechting die voor beiden nooit zwaar aanvoelde, maar juist lichtheid in ons leven bracht. En ineens was hij weg.
Nooit heb ik enig besef gehad van hoe ongelukkig je je kan voelen, hoe diep een mens kan gaan - kruipend door de krochten van de hel.

Een lang proces van loslaten, acceptatie en uiteindelijk vond ik wat deuren naar buiten. Ik accepteerde dat hij er niet meer was en nooit meer zou terugkomen. Maar ik accepteerde niet dat ik alle dromen die ik samen met mijn man had kwijt was.

En toen kwam ik ex tegen. En ex liet mij vrijwel direct binnen en presenteerde mij alle dromen op een dienblad.

Natuurlijk greep ik dat met beide handen aan. Zo hard dat ik het verstikte. Zo hard dat de angst om het opnieuw te verliezen alle groei kortwiekte.
Ik kwam van zo diep dat ik ook veel troost in de relatie zocht. Een pilaar nodig had om tegenaan te staan.
Pas na enige tijd ontdekkend dat ex daarvoor niet sterk genoeg was. Bij leunen ging hij om.
De relatie kenmerkte zich door intensiteit, liefde, maar ook zwaarte en begrenzing.

Mijn liefdesverdriet daarna was niet alleen gericht op ex. Het was het wederom verliezen van mijn dromen. Het was het teruggeworpen worden naar die hel waar ik zo'n moeite voor had gedaan om eruit te komen. Het was een verlies teveel en te snel. Het was het inwisselen van rouw voor liefdesverdriet, rouwen was te zwaar, ldvd was te behappen.
Het was te vroeg geweest voor een relatie - ik vergeleek ex met mijn man en daarin kreeg hij geen eerlijke kans. Ik had mezelf nog niet voldoende teruggevonden, ik stond niet in mijn kracht toen ik hem ontmoette.
Ik realiseer me nu ook dat processen door elkaar gingen lopen.
Na de breuk met mijn ex kon ik het 'no contact' niet behappen omdat ik me zorgen maakte over hem, wilde weten dat het goed met hem was.
Ook vond ik het heel moeilijk te verteren dat mijn overleden partner niet weg wilde maar moest en mijn ex, ondanks van me te houden, niet weg moest maar wilde.

Ik begrijp het nu beter.

Ex kreeg nogal een verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid voor mijn geluk.
En die mag je aan niemand geven, die verantwoordelijkheid. Die is voor jezelf. Die weegt voor een ander tonnen zwaar.

Gisteren, tijdens de lunch met een aantal lotgenoten, zei één van die meiden iets wat bij me binnendrong.
We hoorden elkaar zeggen...'we komen er wel'....'we gaan weer echt leven'...'we zijn op weg naar een nieuw leven' waarop die vriendin zei:

'We zijn er al'
'This is it'
'Dit is ons nieuwe leven'
'De toekomst is onbekend, dit is de enige realiteit, dit is ons nieuwe leven, zelfs als het af en toe niet te harden is.'

And it hit me...

We zijn er al!!!!

We zijn niet vertrekkende, we zijn exact waar we moeten zijn. Nu. Vandaag.

Het is vallen en opstaan maar alles kan zorgen voor groei.

Mijn levensmotto, mij een paar jaar geleden meegegeven: 'Geluk en verdriet kunnen in hetzelfde huis wonen' geeft mij ongelofelijk veel steun.

Geluk en verdriet kúnnen in hetzelfde huis wonen, kúnnen in hetzelfde lichaam wonen.
Ik zal hem zelfs stelliger brengen...geluk en verdriet wonen in dit huis en dat is ok, helemaal ok.
Dat is mijn leven.

Ex ben ik dankbaar voor zijn beautiful goodbye. Als ik hem na vandaag nooit meer spreek dan zal een van zijn laatste zinnen aan de telefoon richting mij zijn 'je zult mij altijd dierbaar blijven'.
En dat is goed zo. Het boek mag dicht. Hij was mijn mens, hij is mijn mens en daarom durf ik hem los te laten en het mooiste toe te wensen. Omdat onze mensen toch wel aan ons verbonden blijven, zelfs als ze er niet meer zijn, zelfs als ze deze aarde verlaten hebben.

Ik ben nog steeds zoekend en vind daarin steeds meer mogelijkheden en ondersteuningen.
Zoekend naar de weg waar ik weer iets lichtvoetiger mag huppelen. Zoekend naar plezier. Zoekend naar meer kracht. Zoekend naar herstel. Zoekend naar liefde. Zoekend naar mezelf. Zoekend naar ruimte. Zoekend naar geborgenheid. Zoekend naar innerlijke rust. Zoekend naar nu eens een wat makkelijkere weg naar mijn volgende kruispunt.

Maar onderwijl ik zoek leef ik. Ik accepteer alle gebeurtenissen, verdriet en geluk, omdat ze onderdeel zijn van mijn waardevolle, grandiose & complete leven, mijn realiteit, mijn levenspad.

This is it.

Ik ben er al.