In Oktober had ik ex voor het laatst gezien. We hadden wederom een paar dagen en nachten samen doorgebracht (wat nagenoeg standaard om de 2 maanden gebeurde) en daarna verdween hij weer even abrupt.
Deze keer ging ex over tot negeerstand. Zonder enige vorm van communicatie vooraf reageerde hij niet meer op mijn smsjes of mailtjes.

Begin deze week heb ik ex dan toch een mail gestuurd. Dat ik begreep dat hij afstand wilde nemen, dat dit ook voor mij het beste was, maar of dat wellicht op een andere manier kon. Dat negeren wel heel cru was en me verdriet deed.

In mijn hoofd had ik zelfs van zijn negeerstand de laatste maanden een nobele actie gemaakt. Ik ging ervan uit dat hij 'het licht had gezien' en nu eindelijk 'de knoop wilde doorhakken'. Uiteraard vooral zodat 'ik door zou kunnen gaan', dan maar met de 'harde hand'. Ja ja. Zelfs mij negeren deed hij vooral voor mij.

Nu...ik kreeg antwoord.

In de eerste intstantie maakte zijn mail mij bezorgd, maar de dagen erna heb ik hem met stijgende verbazing herlezen.

Hij schreef dat het hem speet, dat hij begreep dat het op negeren leek maar dat dit niet zo was. Dat hij er gewoon niet aan toe gekomen was om me te beantwoorden.
In zijn verweer, schreef hij, ging het al maanden heel erg slecht met hem. Vervolgens een betoog over zijn verschrikkelijke feestdagen, hoe slecht het op zijn werk ging, zijn algehele stemming etc. etc. en dat mij zien nu te emotioneel verwarrend zou zijn.

Ik las de mail en mijn hart ging naar hem uit. Het idee dat hij de kerstdagen en oud en nieuw alleen heeft doorgebracht in zijn huis vond ik heartbreaking.

Maar in de loop van de dag groeide mijn frustratie.

Niet één zin of woord hoe het met mij gaat. Niet één opmerking met 'ik hoop dat jouw feestdagen goed waren'.

En hier komen we bij de essentie.

Ik zag de afgelopen 2 jaar voorbij flitsen. De relatie opgevolgd door een te pas en te onpas 2 maandelijks een paar dagen samen zijn (wetende wat dit met mij deed).
Het ging altijd al om hem. Om hoe hij zich voelde. Om wat hij aankon. Om wat hij leuk vond. Om waar, wat, hoe, met wie en wanneer hij dat wilde.

Maar genoeg over hem - wat zegt dit over mij?

Ik had het er gisteren over met mijn vader. In het verleden heb ik twee soortgelijke relaties gehad. Met mannen die nare bagage rondsleepten en zich daardoor tegen de wereld hadden gehard. Het was de enige manier om ermee te dealen. Wat er echter wel met grote regelmaat doorheen schemerde was een gigantische portie zelfmedelijden om al het leed dat ze was overkomen (en nog overkwam).
Ik heb die beide relaties zelf beeindigd (en voelde me daarna opgelucht) maar had me niet gerealiseerd dat de laatste ex zo in dat rijtje kan aansluiten.

Ik vraag me af wat het wil zeggen dat ik wederom mijn hart had verpand aan een soortgelijk individu. En waarom ik ook zo lang stekeblind ben gebleven.
Ik heb het allemaal toegelaten. Ik heb toegelaten om mee te gaan tot de grenzen die hij trok. Ik heb mijn eigen wensen laten gaan tbv zijn wensen. Ik heb toegelaten om hem de nacht met me door te laten brengen, vervolgens troosteloos weken niets te vernemen, om hem daarna gewoon weer toe te laten. Daarbij legde hij regelmatig de loep op mijn tekortkomingen en onvermogens waardoor ik me al helemaal incapable voelde.
Heb het desondanks allemaal zelf gedaan en binnen gelaten en moet daarom mezelf ook maar eens flink onder de loep nemen om erachter komen waarom ik dat gedaan heb.
Want van veel zelfrespect of vermogen tot zelfbescherming getuigt het niet.
Ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt voor een doorverwijzing naar een prof, ik sta namelijk bepaald niet meer te springen om een herhaling van een soorgelijk relaas.

Ik ben verre van perfect.
Maar god bewaar me als ik me niet meer kwetsbaar kan opstellen.
Als ik niet meer wil groeien & streven een beter mens te worden.

Wat ex betreft. Ik heb gezien hoe mooi je ziel is onder al die lagen en daarom heb ik je lief. Je bent waarlijk een mooi mens. Jammer dat je dat zelf niet inziet of durft uit te dragen.

Ik heb echter ook gezien hoe liefdeloos je met grote regelmaat met mij bent omgesprongen.
Om welke reden dan ook - 'ik heb een kutperiode achter de rug' vind ik geen verweer meer.
Je had ervoor kunnen kiezen om mij met respect te behandelen.
Dat kan simpelweg een keuze zijn. Net zoals jezelf respectloos te laten behandelen ook een keuze is.
Wel, ik kies nu.

Ik kan inmiddels niets anders dan concluderen dat ik een gezegend mens ben dat ik niet meer met je samen ben.

"Sometimes not getting what you want is wonderful stroke of Luck" - Dalai Lama