Alleen zijn is niet gemakkelijk, niet voor iemand die altijd met anderen heeft gewoond. Van mijn ouders gaan samenwonen met 1ste vriendje. Toen dat uitging een huis gedeeld met mijn beste vriendin en van daaruit weer gaan samenwonen.
Ik woon nu alweer een jaar of 4 alleen en ik vind het moeilijk.
Ik mis theelepeltjes slapen, ik mis de tweede adem in het donker, ik mis het delen, het filteren, het spiegelen, de geborgenheid.

Ex bleek een lapje voor het bloeden. Wat zeg ik, lapje, eerder een scheermesje voor het bloeden. Wonden die bijna dicht waren heeft hij behoorlijk weten open te trekken.
Maar wie weet, wie weet moest dat wel. Wie weet waren ze niet écht dicht en konden ze niet helen voordat ze pas echt bloot kwamen te liggen. Wie weet.

Dat ex me is gaan negeren doet me nog steeds verdriet. Af en toe denk ik er toch over om tegen hem te zeggen - niet doen, niet doen, zo niet nodig. Je kan me ook op afstand krijgen zonder me te negeren. Zo geef je me een mokerslag richting mijn herinnering van jou. Want de ex die ik kende en liefhad zou dit niet hebben gedaan. Die zou hebben gecommuniceerd - hoe verrekte moeilijk ook - en hebben gezegd, lieverd, een vriendschap werkt op dit moment niet. Laten we elkaar een tijdje loslaten.
En dan had ik weer een rivier vol tranen gehuild en weer afscheid moeten nemen maar was ik wel op het juiste moment die ruwheid ingestapt. Niet maanden later als je je realiseert dat hij echt niet meer reageert en je zelfs met mantels vol liefde tot de conclusie moet komen dat hij wil dat je verdwijnt.

En ik blijf mijn eigen weg zoeken, hoor. De weg van hem vandaan en terug naar mezelf. De weg die ik in mijn toekomst wil vervolgen.
Ik doe het met een bepaalde mate van angst. Angst voor de dag dat ik de eerste van mijn ouders zal kwijtraken en bang dat ik het verlies niet meer zal kunnen dragen.
Alleen.
Als er niemand is om mij heel even te dragen.
En die angst is er, letterlijk, iedere dag.
Iets wat ik zo verschrikkelijk zonde vind. Het leven hier op aarde is zo kostbaar, zo kort. En dan zou je het beperken door een verschrikkelijke angst om iets wat ten eerste onafwendbaar is en ten tweede onvoorspelbaar. Maar het houdt me wakker. Al jaren.

Het alleen zijn verschrikt me, maar omarmt me tegelijkertijd. Ik wil onder de mensen zijn maar tegelijkertijd voel ik me veilig en goed in mijn huisje, met een boek op de bank en niemand anders dan de katten om me heen.

Alleen zijn is nog niet eenzaam zijn. Eenzaamheid = afgesneden zijn. Afgesneden van de wereld om ons heen (zonder verwondering over de natuur, muziek, mensen) maar net zo zeer afgesneden van de wereld in ons zelf.

Alle zweverijen van het laatste halve jaar (de yoga, de meditatie, het stoppen met roken, bewuster eten, mindfulness) voelen als de eerste stappen in een ontdekkingstocht naar de interne belevingswereld.
En de vragen, waarom, waarheen, waarmee.

Ik hoop godsgruwelijk graag dat ik niet de rest van mijn leven alleen blijf. Dat ik weer een sterke mannenarm om mijn lijf mag voelen snachts die bij mij hoort.
Ik hoop dat ex op een dag zal zeggen...die man die je die laatste maanden zag, dat was ik niet, vergeef me, ik wist niet beter.
En bovenal hoop ik dat ik ooit de vrouw mag worden die ik graag wil zijn. Alleen misschien maar niet eenzaam. Krachtig in de kern. Verlost van alle angsten, geworteld en bevrijd.

If only there was a short cut!!!