Met het loslaten van de ex ben ik er nog lang niet merk ik.
Ik had verwacht dat het gewicht dat op de grond zou vallen mij linea recta de lucht in zou bonjouren en het feest zou kunnen beginnen.

Hmmm

Ik merk dat de ex nog steeds wel kleine ankertjes in mijn hart heeft. Het is nostalgie. De wens naar contact is weg (liever niet zelfs - ik wil volledig helen) - maar de liefde, deep deep down - niet. Wie zegt dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat buiten de familiesfeer had het mis.
Maar ja, je koopt er weinig voor behalve dat het iets voller wordt daar van binnen.
En heel soms denk ik nog steeds...triest jongen, triest dat je dit hebt laten lopen.

Met de nieuwe ruimte merk ik ook dat ik weer iets meer aandacht krijg van het mannelijke geslacht. En ik flirt een beetje terug om daarna weer heel hard weg te rennen.

Vaak voel ik me queen of the world. Lekker aan het Yoga'en, genieten van mijn vrijheid, van wat aandacht, van successen op het werk.

Maar met evengrote regelmaat voel ik me behoorlijk eenzaam in mijn wereldje.

Kortom, het blijft balanceren. Zoeken naar nieuwe aanknopingspunten. Zoeken naar wat ik nu eigenlijk wil. Proberen onbevreesd te zijn met ondertussen een stukje verstand. Af en toe wat zwelgingstijd - maar dat niet een week laten doorsudderen. Ex niet met al mijn kracht verder mijn hart uit willen bonjouren. Loslaten is nooit met force gebeurd en als het zo moet blijven dan zij het zo.

Wat een doolhof toch, he, life?

Ik weet dat het leven prachtig kan zijn. Zoveel schoonheid, zoveel inspiratie, zoveel mooie mensen.

Ik zie die wereld voor me liggen met al zijn mogelijkheden en intensiteit maar ik zie nog niet de brug om me erheen te brengen.

Maar hoe mooi is het al dat de stappen voorwaarts gaan de laatste tijd?

Lfs,

Moerbei