Lieve Moerbei,
Vind dit een heftige blog, herkenbaar is "Is dit het nu?"
Bij mij is het antwoord "Ja".. en daar moet ik vrede mee leren hebben.

Probeer je te focussen op de dingen die wel gelukt zijn en niet te zeer op de dingen die mislukt of niet gebeurd zijn.
Het is waar dat verandering bij jezelf ligt maar je hebt ook "geluk", "toeval" e.d. nodig, niet alles ligt aan jezelf!

P.

Bijzonder om dat nummer hier ook aan te treffen; 'It's hard to be tender'. Ik heb dat een poosje geleden ook 'herontdekt' en op mijn FB-pagina gegooid. Mooi nummer met een vleug nostalgie. Heb jij het ook leren kennen door die serie, 'Sins'? Ik was nog een kind toen, en volgens mij ben jij ongeveer van mijn leeftijd.

Wat je voor de rest schrijft, is denk ik voor velen herkenbaar, vooral voor diegenen van wie de relatie al wat langer geleden ten einde gekomen is. Ik heb die stemming ook, maar met buien. Dat houdt in dat er gelukkig ook veel momenten zijn dat ik er niet zoveel last van heb, zoals op dit moment. Maar op het moment dat je erin zit, voelt het alsof het de enige 'echte' status quo is. Heel vermoeiend en deprimerend, vooral als die buien steeds terugkomen. Maar bij mij is er wel altijd iets van een vechtersgeest; duurt de bui lang, dan wordt mijn verzet heviger, totdat ik - tot nader order - er weer uit weet te breken.

De sleutel zal echt liggen in het er niet aan vasthouden, de (onvervulde) verlangens die de scepter zwaaien tijdens zo'n bui niet voor waar aannemen, er doorheen prikken dat die zijn als de sigaret in een periode dat je gestopt bent met roken - het is niet de oplossing van het probleem, het is de ultieme methode om de symptomen van het probleem acuut een halt toe te kunnen roepen. De uitdaging zit hem erin dat je op zoek gaat naar wat nu wel de echte oplossing is - en jezelf ertoe zetten die te bereiken...

Hoi Moerbei

Ik leef met je mee.. Maar ik weet dat er veel kracht in je schuilt. Ook al zeg je dat je dat niet voelt. Ik zie het steeds weer terug in je bloq's. Je omarmt de inzichten die je meekrijgt, en daar doe je ook iets mee. En het blijft vallen en opstaan, wat ik eerder beschreef, maar je doet het wel...

gr Sil

Je blog is al weer een paar dagen oud, en misschien is deze 'bui' al weer overgedreven.... Toch nog een reactie van mij.

Je komt ook op mij over in je blogs als een sterke en spirituele vrouw, en ik denk dat je dat zelf ook weet? Maar volgens mij is dat soms ook een valkuil. In de lagen van liefde hebben dingen een andere beeld dan in het aardse bestaan. Zoals je zelf al ergens schreef, je hebt het vermogen om even buiten jezelf te gaan en dan is alles kraakhelder. Je ziet de mensen in hun ziel; supermooi en herkenbaar. Zo zie je waarschijnlijk ook heel goed ieders schoonheid en onvermogen en kan je hun goed begrijpen. Ben je vergevingsgezind, en weet je rotgedrag een positieve uitleg te geven. Prachtige eigenschappen allemaal!

De valkuil is alleen dat je zelf niet bij die mensen hoort die je zo makkelijk begrijpt. Zoals je zegt, het is moeilijk om zacht te zijn. Maar naar anderen valt dat volgens mij wel mee Raar eigenlijk hè, dat we onszelf zo weinig credits geven. Maar zacht zijn als je bang bent, valt ook niet mee. En zeker niet als mensen om je heen vooral je kracht zien. En iets hebben van, die redt zich wel. Niet dat je dat niet zou doen, maar ook sterke zelfbewuste vrouwen hebben behoefte aan veiligheid en geborgenheid. Juist, misschien wel. Waarschijnlijk is tentoonspreiding van die kracht ten dele ook een overlevingsmechanisme geworden. Daarmee een hoop eenzaamheid en dergelijke veroorzakend. De meeste mensen kunnen nl niet zo diep kijken, ben ik achter gekomen.

Ik geloof dat dit een onhandige poging is om te zeggen dat ik met je meeleef. Ook uit je bovenstaande blog spreekt weer kracht en wijsheid, misschien nog wel meer dan de wanhoop die je probeert te verwoorden. Jouw prachtige lichtende ziel straalt uit alles wat je hier op de site schrijft.

Wat betreft het gevoel van veiligheid, het is denk ik geen illusie als het een basis krijgt in je eigen zijn. En het niet meer hoeft te halen uit je omgeving of omstandigheden. Een lastig ding als je dat op latere leeftijd alsnog moet/wilt leren, want angst is geen fijne emotie. Daarom veel respect voor je dapperheid!! Je had je immers ook weer kunnen storten in de warme armen van een eenzame man.

Mens-zijn valt niet altijd mee als je bewust bent van de schoonheid en de regels van het bestaan. De moed die nodig is, om je eigen leven stapje voor stapje op te eisen en alle 'mindere kanten' te accepteren, kan je helaas niet halen bij de buurtsuper. Net als de broodnodige zachtheid.

Misschien helpt het om zachter te zijn voor jezelf, als je bedenkt dat je ook ergens nog een klein meisje bent, dat twee veilige armen nodig heeft. Zodat je sterke stuk daar wat meer compassie mee heeft. Afstand en helderheid maken niet, dat als je het echt moet gaan doen, je ook het meteen kan. Als je op een toren de weg in een groot doolhof hebt gezien (makkelijk vanwege het overzicht) wil niet zeggen dat je in dat doolhof ook meteen de weg weet als je weer tussen de muren ervan staat. Het hele perspectief is anders, en bovendien moet je dan stapje voor stapje de weg vinden.

Dit is nu wat het is, maar niets in deze wereld kan bestaan zonder aan verandering onderhevig te zijn.

Liefs
Teigetje