Ex op nieuwjaarsdag toch een mail gestuurd. In de eerste instantie voelde ik me daar krachtig over.
Ik bleef dicht bij mezelf, het was een wens zonder verwachtingen. Ik wil de mensen waar ik van houd het beste wensen en hij hoort daarbij. Ik wil ten alle tijde mezelf in de spiegel kunnen zien. Etc etc.

Maar heb mezelf voor de gek gehouden. Ik verwachtte namelijk wel degelijk een reactie.
En toen die uitbleef reageerde ik vrij extreem. Boven mijn eigen verwachting.
Onrust borrelde in mijn lijf naar boven en woensdagavond bij thuiskomst was ik in staat om naar hem toe te lopen, aan te bellen en te zeggen...'alsjeblieft, negeer me niet, laten we alsjeblieft gewoon normaal doen tegen elkaar, in respect voor elkaar, alles behalve negeren'.
En denkende aan die gedachte kreeg ik een verkapte paniekaanval. Mijn adem stokte, mijn hart ging tekeer en het werd me even zwart voor de ogen.

Ehh...huh? WTF?

Feit 1)
De relatie duurde nog geen half jaar!
Feit 2)
De relatie is al 14 maanden over!!!
Feit 3)
De verwerking verloopt als een boomerang. Ik gooi hem weg, voel me sterk en BAM daar is het weer. En ineens denk ik aan de ex en voel ik zijn aura, zijn nabijheid, zijn zijn, zijn omarming. Het slokt me op en ik voel me wederom incompleet, verscheurd en incapable bij de gedachte dat ik die omarming wellicht nooit meer zal voelen.

Ik vertelde van de week een vriendin dat ik het niet respectvol vond hoe hij me nu negeerde. Vernederend om zelf maar uit te pluizen dat contact ongewenst is geworden. Je gaat namelijk dingen verzinnen. Zoals 'hmm wellicht doen zijn telefoon het niet meer'. 'Er ging wel eens vaker iets mis met berichten vanaf mijn Iphone'. En uiteindelijk zelfs: 'Wie weet gaat een mail vanaf dit adres naar zijn Junk Mail'.
Uhu.

Mijn vriendin keek me aan en zei: 'Ik vond het pas echt respectloos hoe hij het afgelopen jaar met je is omgegaan. Telkens weer terugkomen, tegen je zeggen dat hij van je houdt en je verschrikkelijk mist, blijven slapen en vervolgens weer maanden verdwijnen'.

En ik zat hem verdorie wederom te verdedigen. Dat hij er ook niets aan kon doen. Dat we uit hetzelfde hout gesneden zijn. Dat hij het moeilijk had. Zijn moeilijke jeugd...
Vervolgens zuchtte ze en zei: 'Ik vind het zo zonde hoe moeilijk je het jezelf maakt'.

Naast alle gevechten die ik voer met mezelf en de buitenwereld bezit ik het vermogen om op momenten daarbuiten te gaan staan en mezelf te beschouwen. En dat zie ik alles kraakhelder. Ik weet dat veel van mijn hechtingspatronen ontstaan zijn in mijn jeugd. Ik weet dat mijn heftige krampachtigheid richting de breuk met de ex gestoeld is op de verlieservaring van het overlijden van mijn man.
Ik weet dat ik alles doe om de werkelijke verlieservaring te omzeilen - omdat ik dat naar mijn herinnering maar 1 x in this lifetime kan overleven. En dat omzeilen heb ik met succes gedaan het afgelopen jaar. Elke 2 maanden reikte ik uit en kwam hij aangerend. Waarom loslaten?
Ik weet dat ik getracht heb een symbiose aan te gaan met de ex. Omdat ik zelf uit zo'n verschrikkelijk diep dal was gekropen en de wereld een rauw platform was geworden. De ex maakte alles weer goed, maakte me gelukkig, geborgen, de toekomst hoopvol en mij weer sterk. Ik had op dat moment geen andersoortige relatie aan kunnen gaan - hoe ongezond dat ook was. En een gevoelsmatige scheuring van een symbiose laat een half mens achter.

Ik weet het allemaal maar ben niet in staat om het eenvoudigweg bij te sturen. Mijn emoties gaan nog steeds hun gang, vertroebelen mijn gemoedstoestand, sturen me de verkeerde richting op. Wat je niet onderkent of weet kan je niet veranderen. Maar wat als je niet kan veranderen wat je wel beseft, wel erkent?

En vol verbazing zie ik het keer op keer aan... Mijn eigen acties, gedragingen en gedachten. Mijn patronen, illusies cq waanbeelden en de daaruitvloeiende emoties.

Ik probeer er actief mee bezig te zijn. Toen de paniekaanval ontstond heb ik een Yoga mat op de grond gelegd en ben ik een uur Yoga gaan doen. Terug mijn lijf in. En dat werkte, het maakte me rustig.
Ik probeer niet weg te rennen. Niet te vluchten in nieuwe dates of relaties. Niet te vluchten in het volplannen van mijn agenda. Ben al enige maanden aan het stappen op de plaats, rust zoeken, contemplatie, cocoonen om te helen. Ik heb mijn reacties op deze breuk aangegrepen om mezelf beter te leren kennen.

Maar soms slaat dan ook weer de paniek toe. Zie ik mijn spiegelbeeld. Getekend door de afgelopen jaren. Geen slanke lijn meer. Zie ik mijn geest; Ook getekend door de laatste jaren. Behoedzaam, angstig.
Vraag ik me angstig af...blijf ik alleen?

Tjongejonge wat een struggle toch.

Anderzijds heeft de breuk me ook dingen gebracht. Zoals velen in momenten van wanhoop zocht ik ook naar antwoorden in spiritualiteit (anderen vinden op dat moment god ) en hervond ik Yoga. En daar heb ik me de afgelopen maanden met verve op gestort en dat brengt me zoveel. Als ik nu een paar dagen geen yoga doe wordt mijn geest onrustig en voel ik hoe goed het me doet.
Als ik bij de ex was gebleven was ik die innerlijke reis niet aangegaan. Ik speel zelfs met de gedachte om ooit wellicht een lerarenopleiding Yoga te gaan doen en het een life long journey te laten worden.
Ik heb een aantal yogaleraren in mijn vriendenkring en het is geloof ik een common ground - de meesten hebben een pittig leven achter de rug en hebben in Yoga hun therapie gevonden.

Gelukkig gaat het ondanks al dit, nog steeds best wel goed.
Ik voel me meestal prima en kan tot uit mijn tenen lachen. Het is echt niet allemaal kommer en kwel.

Maar wat zou het geweldig zijn als ik eindelijk bevrijd zou kunnen worden van het gevoel dat hij nog steeds verbonden is, nog steeds onmisbaar. Wat zou het geweldig zijn als ik me compleet en krachtig zou voelen, in plaats van telkens de leegte te ervaren, de blauwe plekken op de ziel te voelen.
Wat zou het geweldig zijn als het leven wat lichter mocht zijn.
Wat zou het geweldig zijn als ik gewoon kon accepteren dat wat is, is ipv alles te proberen om te buigen.

Ik lees nu 'Les Liaisons Dangereuses' en een passage die me aangreep was de volgende:
"Tormented by her desire to occupy herself with her lover, and by the fear of being damned if she does so, she has invented the plan of praying God that she may be able to forget him; and as she repeats this prayer at every moment of the day, she finds a means thereby of thinking of him unceasingly."

In onze zoektocht naar verlossing treffen we onszelf vaak weer terug bij start. Of zelfs tijdelijk in onze eigen gebouwde gevangenis.

And the search simply continues...