Jeez - ik begin deze ldvd boomerang een beetje beu te worden.
Ik heb een pittige week op mijn werk. Er zijn een aantal dingen gebeurd die me er toe aan hebben gezet om op zoek te gaan naar een andere baan. Dingen waardoor ik met een knoop in mijn maag loop, die tegen mijn gevoel van beroepsethiek ingaan. Anderzijds, ook wel de welkome schop onder mijn kont de juiste richting in...

Daarnaast had ik gisteren een internetdate. Had een week of 2 gemaild met deze jongeman. Hem zelf benaderd, wat zelfs actief lid geworden om hem te kunnen benaderen.

Het contact over de mail bleek plezierig en gisterenavond was er de face to face ontmoeting.
Het was een ontzettende lieve, pure, oprechte, aantrekkelijke man - en ik voelde geen enkele chemie. Werkelijk nada. Merkte dat ik regelmatig met één oog naar de klok keek.
Zucht - konden we maar kiezen op wie we vallen.

Vanochtend ontving ik allerlei lieve berichtjes en heb ik hem een bericht gestuurd dat ik deze gevoelens helaas niet deelde, maar enkel een vriendschappelijke klik voelde.

Enerzijds voelt dit goed. Ik sta dichtbij mezelf en voel me niet verleid om ergens in te springen 'for the sake of it' omdat ik gewoon simpelweg eenzaam of behoeftig ben. Ik kan onderscheiden wie ik leuk vind en wie niet en ben niet bereid concessies te maken - zelfs niet nu ik tegen de 40 loop met een nog niet overleden kinderwens.

Wel schokkend vond ik mijn gedachten op de terugweg richting huis. Mijn god - wat kwam het gemis richting de ex weer hevig opzetten. En het gevoel dat we het half-afgemaakt hebben afgesloten. En slik - nog steeds het gevoel dat hij er ooit achter komt dat hij de fout van zijn leven heeft gemaakt door 'ons' te laten gaan.

Thuis kwam er een huilbui opzetten en tikte ik een emotionele e-mail richting de ex, waar ik al enige maanden geen contact meer mee heb gehad.
Godzijdank had ik nog wel de tegenwoordigheid van geest om deze op te slaan en niet te verzenden.

Ik blijf moeite hebben om dit af te sluiten, om hem niet meer te missen. Ons laatste moment samen was een kus na een nacht samen en wat emotionele mailtjes heen en weer daarna. En zijn laatste mail met een persoonlijke update en de melding dat hij ons contact op het moment niet aankon.

Inmiddels snak ik naar een hele harde schop onder mijn kont. Ik had nooit verwacht dat ik het zou zeggen maar ik wens inmiddels dat ik hem op straat innig gearmd met een ander zou tegenkomen. Of dat ik een mail zou ontvangen waarin staat: Ik hou niet meer van je. Wij horen niet bij elkaar.

Plaat voor mijn kop? Plaat zo groot als een heel continent vrees ik.

Bemerk wel dat daten dit iedere keer bij me losmaakt. Ik kan hieruit de conclusie trekken dat ik er gewoonweg nog niet aan toe ben om weer te daten.
Anderzijds voelde het nemen van de beslissing om weer op een date te gaan toch wel heel zuiver en ik bleef dicht bij mezelf. Desondanks heeft heel dat internetdaten natuurlijk ook wel een beetje een geforceerd karakter. Liefde is geen bal gehakt die je besluit uit de muur te trekken - en voilà - there it is.
Maar wat doe je als je eigenlijk niet meer uit gaat en niet zo snel iemand zal ontmoeten in het dagelijkse leven?

Mijn energie is momenteel wat onrustig (al doet een uurtje Yoga godzijdank nog steeds wonderen). Wel ben ik weer wat beter op koers. Ik ben niet meer verward over wat ik wil. Ik weet nu dat ik op zoek wil naar een andere baan. Ik weet dat de man waar ik gisteren een date mee had geen potentieel voor mij is.

Helaas wil de wetenschap dat de ex niet meer in mijn plaatje hoort er maar niet in. Natuurlijk, verstandelijk wel, maar mijn emotie blijft me af en toe flink verassen.