2013 was echt weer 1 van de betere jaren al is dit allemaal relatief wanneer ik erbij stilsta dat na een aantal tropenjaren een wat rustiger jaar aanvoelt als het summum.
Na een half jaar geen contact ging ik medio April van dit jaar ook weer daten met de ex. We zagen elkaar eens per week, sliepen samen en ik vertelde mezelf dat het prima was zo; Ik gunde mezelf de pleziertjes, ik zat goed in mijn vel en kon wel tegen een stootje en ik zag een groei, een gestage ontwikkeling in ons contact en voelde me goed.

Enkele maanden later kwam de ex in een voor hem zware periode (die nu al maanden duurt) en stagneerde die 'groei' en ontstond er weer een voelbare afstand.
Ik heb een nieuwe job wat natuurlijk spannend is en waar ik mijn weg in moet vinden. Ik ben een maand flink ziek geweest, behoorlijk wat pijn gehad en me zorgen daarover gemaakt. Het gaf allemaal stress waardoor ik stopte met al die dingen die me rust gaven (zoals Yoga) en kwam in een mindere stemming. En nog steeds zie ik de ex zo eens per week, maar inmiddels zit ik iets minder goed in mijn vel en begint het karakter van ons contact me weer dwars te zitten.

Ik houd mezelf een spiegel voor en wat mij het meest kan verbazen is het feit dat ik het allemaal best weet. Ik blijf klampen aan een emotioneel onbeschikbare man, die af en toe zelfs heel kwetsend uit de hoek kan komen in zijn pogingen mij emotioneel op afstand te houden. Ik verzin excuses maar ondertussen weet ik best dat ik dit allemaal zelf doe. Het maakt helemaal niet zoveel uit waarom hij zo doet, ik weet na 2,5 jaar heus wel wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik kies hiervoor. Waarom kies ik hiervoor? Nee, je kiest niet van wie je houdt, maar je hoort altijd meer van jezelf te houden...

Ik kreeg gisteren een smsje van een oud collega, hij wilde me persoonlijk vertellen dat hij vader werd en vroeg toen hoe het met mij was, of ik al een leuke man ontmoet had. Met enige schaamte schreef ik hem dat ik nog steeds aan het rommelen was met de ex, ja dezelfde ex als toen en dacht terug aan de vele uren die ik dik 2 jaar geleden met deze collega in tranen had doorgebracht vanwege die ex, ja diezelfde ex.

Probleem is natuurlijk ook dat het niet geheel zwart-wit is. Er zijn ook goede momenten samen, momenten die er toe doen, momenten waar je blij van wordt. Ik kan een stukje zorg kwijt, de behoefte aan intimiteit vervullen, mijn beslommeringen delen. Er zijn dagen samen dat we echt het heel gezellig en leuk hebben en ik denk...zou het dan toch? Andere momenten interesseert het me niet wanneer ik denk dat we geen toekomst hebben en wil ik er gewoon hedonistisch van genieten.
Maar het is incompleet. Er is daarnaast een raar soort acceptatie ontstaan - een acceptatie dat de dingen zijn zoals ze zijn en dat dan maar zo moet zijn. Wanneer ik hem niet zie leg ik de gedachten aan hem of ons zoveel mogelijk naast mij neer, het omvat zeker niet meer mijn zijn en ik leef mijn eigen leven, maar heel eerlijk, het biedt me ook geen toekomstperspectief.

Het is soms alsof de klok is blijven stilstaan en ik zo stil aan ben vergeten hoe het voelt om in een gelukkige relatie te zitten, hoe het voelt om een partner te hebben die je steunt, toelaat en liefheeft. Er zijn nog de herinneringen aan toen maar dat behoort zo langzamerhand toe aan een vorig leven.
Vaak lijkt het ook alsof je op een kruispunt staat maar niet over durft te steken. En ik sta daar eigenlijk al 2,5 jaar te wachten. Wat, ik ben zelfs overgestoken en weer terug gerend naar de plek waar ik stond te wachten.

Op de één of andere manier verwacht ik dat er ooit een moment zal komen waarop ik wakker word en denk - nu is het klaar. Ik wil dit niet meer. Ik wil alles of niets. Ik wil weer een man die volledig voor me gaat. Ik wil geluk en geluk delen.

Maar soms is er ook het schrikbeeld dat ik dat punt gewoon niet zal bereiken en gewoon doorsukkel, blijf hangen en een onvolledige situatie accepteer als zijnde geluk, diep van binnen wel wetende dat dat het niet is - of in ieder geval doorgaan met de wetenschap dat het iets veel mooiers en groters kan zijn.

Wat er deels aan ten grondslag ligt begrijp ik wel. 4,5 jaar geleden overleed mijn vorige partner. Dit was een gelukkige relatie, we waren ook na jaren nog erg gek op elkaar en zagen onze toekomst samen. Zijn overlijden heb ik inmiddels wel een plekje gegeven, de gevolgen ervan zijn echter dat ik een angstiger mens ben geworden, meer last heb van verlatingsangst en slecht kan loslaten. Er bestaan nu 'triggers', situaties die de oude angst- en rouwgevoelens kunnen raken, al is het maar zijdelings en die bij mij dan direct een bepaalde reactie oproepen om de situatie 'veilig' te maken. Terwijl deze situatie objectief gezien helemaal niet is zoals die van vroeger. En dan ga ik alles doen wat ik in mijn macht heb om de zaken te houden zoals ze zijn, alles om die oude pijn maar zo snel mogelijk weg te drukken.

En zo blijf je op een stilstand, een status quo.

En zo glijd ik verder op de golfjes, geniet ik waarlijk van het leven, van de nieuwe baan, van vriendinnen en uitstapjes, vakanties, van 1x per week een escapade met de man die mijn liefde met absolute minimale effort in stand houdt en vecht ik tegen de frustraties.
Niet de frustraties die deze man bij mij teweeg brengt, maar de frustratie over mijn eigen onvermogen om dat kruispunt over te steken en mijn huidige plek te verlaten.

Komt tijd komt raad? Of wellicht toch maar eens tijd om met een professional gaan babbelen?