De laatste weken waren vrij heftig, zowel positief als negatief. Twee weken geleden overleed plotseling een directe collega van me aan een hartaanval, hij was nog maar 31 jaar jong. Op vrijdag stonden we nog grapjes te maken, op maandag was hij dood.
Diezelfde maandag, vlak voordat ik het nieuws vernam, was ik zelf op een sollicitatiegesprek geweest. Het was mijn eerste officiële sollicitatie in jaren geweest. Een soort van droombaan, alles wat ik zoek in een baan (mijn vakgebied, 24 uur per week maar met een dusdanig interessant salaris dat ik het me zou kunnen permitteren).
Het was een beetje een long shot, maar ik solliciteerde een paar weken geleden, hoorde niets ervan, was het alweer bijna vergeten en werd toen ineens uitgenodigd.
Ik verlangde al een half jaar er intens naar om het tempo te verlagen, rust in te bouwen en meer tijd voor mezelf te hebben en deze baan leek daar prachtig op aan te sluiten.

Om een lang verhaal kort te maken - in dezelfde week van het overlijden van M. heb ik 2 gesprekken gehad, 2 assessments doorstaan, de baan aangeboden gekregen en geaccepteerd en mijn huidige baan opgezegd. Daarna ben ik naar de uitvaart van M. geweest en heb ik dikke tranen gehuild. Het was de eerste uitvaart waarbij ik aanwezig was na het overlijden van mijn man 5 jaar geleden en dan ook weer zo'n jong iemand.

Het overlijden van M. heeft me er wel toe aangezet om niet lang te twijfelen en de baan met beide handen aan te grijpen. Het leven kan zo kort zijn. I'll be damned als ik het wijd aan enkel werken. Zonder man of kind is mijn leven enkel aan mijzelf, er is zoveel moois wat ik nog wil doen en ervaren!

Temidden van dit alles staat mijn 'ex' die niet echt mijn 'ex' is maar ook niet mijn lief. Ex is in een diepe depressie gezonken en heeft steeds meer moeite om gewoonweg te functioneren. Paniekaanvallen, doembeelden en een continue neerslachtigheid bepalen zijn dagen en hij neigt er steeds meer naar om zichzelf op te sluiten en anderen buiten te sluiten. Hij houdt een lijntje met mij en ik werp mij op als een baken, luister naar zijn mistroostige verhalen, probeer hem moed in te spreken en hem vanaf de zijlijn toe te juichen als hij ook mij af en toe buiten sluit.
Ik probeer vooral praktische hulp te bieden en mijzelf daarin niet te verliezen.
Wij mensen spiegelen en somberheid is besmettelijk.
Toch vraag ik het me regelmatig af - het is mijn blinde vlek. Waarom kies ik toch voor deze man in deze situatie? Vriendinnen zeggen tegen me, kijk je wel uit? En ik zeg dan dat het met mij goed gaat. Ik ben gelukkig. Zo voel ik me ook. Een gelukkig en gezegend mens. En ik zeg dan dat ik het prima erbij kan hebben, het me niet bezwaart, en ook dat meen ik.
Maar aan het eind van de rit verlang ook ik naar een relatie met net zo'n gelukkig en ondernemend mens als ik, ipv iemand die continue zorg nodig heeft en weinig kan geven.

Ik vermoed dat ook de oorsprong hiervan in mijn jeugd ligt. Opgegroeid met een depressieve moeder, al van jongs af aan een verzorgende rol, het zal wel bekend en 'vertrouwd' zijn op een dieper niveau.
Eigenlijk neem ik de rol op me van mijn vader, die zijn hele leven al zorgt en alles draaiende houdt, zichzelf wegcijfert. En mijn vader is nog steeds een positief gestemd, vrolijk mens. Net als ik.
Maar laten we wel zijn. Zijn leven was een heel stuk minder gecompliceerd geweest als hij een geestelijk gezonde vrouw zou hebben getroffen.

Ik weet echter dat ik ook tot andersoortige relaties in staat ben. De man waarmee ik getrouwd ben geweest (die 5 jaar geleden overleed) was een heerlijk ongecompliceerd gelukkig mens die het woord 'Samen zijn' op alle vlakken begreep en vierde. Samen zijn met hem was genieten.

Dat ik de keuze heb durven maken om mijn vaak 50-uur-per week baan op te zeggen en in te ruilen voor een 24-urige werkweek is voor mezelf een signaal dat ik behoorlijk sterk in mijn schoenen sta. Een paar jaar geleden was ik te ongelukkig om dat aan te durven - zoveel vrije tijd, zoveel confrontatie met mijzelf.
Om een 24-urige werkweek aan te gaan moet je in de basis een gelukkig mens zijn die veel tijd met zichzelf kan doorbrengen.

Ik ervaar het leven het laatste jaar als een flow. De dingen lopen zoals ze moeten lopen en ik ben een werkend radartje in het geheel. Het is een fijn gevoel. Emoties komen en gaan, angst verlamt me niet, ik poog het leven aan te gaan. Maar nog steeds met een aantal blinde vlekken...

Over twee weken ga ik een week naar Lissabon met een vriendin. Mijn ervaring is dat een volledige verandering van omgeving en indrukken soms verhelderend kan werken.

De essentie blijft genieten. Dat heb ik in ieder geval wel helder!!!