Weer exact 2 maanden verder na mijn laatste blog.
Korte update. Met mij gaat het goed. Ik worstel met de normale dingen waar we allemaal mee worstelen (werk, carrière, finances, wat wil ik en ja toch ook nog wel die ex) maar an sich vind ik dat helemaal niet zo erg of slecht. Een paar jaar geleden had ik nooit meer gedacht dat ik op een 'normale' manier me druk zou kunnen maken over dit soort zaken. Eigenlijk is het een cadeautje - hoe raar dat ook mag klinken.
Toen 5 jaar geleden mijn toenmalige partner kanker kreeg en 4,5 jaar geleden overleed was alles weggeblazen en triviaal (of soms juist uit proportie geblazen groot). Dat die triviale dingen weer wat kunnen betekenen wil zeggen dat ik weer volop leef. En eigenlijk heb ik pas sinds een klein jaartje mezelf teruggevonden. Of liever gezegd - gevonden. Ik sta dichter bij mijzelf dan ik deed in de periode ervoor, hoe gelukkig ik ook mocht zijn.

Wanneer er een bewustzijn ontstaat over de kracht en aanwezigheid van emoties, de invloed van je gedachten daarin, de verantwoordelijkheid en invloed die je daar ten alle tijden in hebt (ook al ervaar je je dat wellicht niet zo en voel je je onderworpen aan de omstandigheden) lijkt dat bewustzijn iets permanent te zijn geworden. Het is alsof er iets is wakker gemaakt, iets wat nu altijd op de achtergrond sluimert.
En dat wakkere bewustzijn zorgt ervoor dat ik veel stabieler ben, mij niet meer zo laat meeslepen in een draaikolk van emoties. Zodra die draaikolk ontstaat denk ik - ho - daar is die, die draaikolk. Heb ik daar zin in? Waardoor ontstaat die draaikolk? Ga ik 'm voeden? Zal ik m even laten uitrazen zonder er continue middels paniek of gedachten extra kracht te geven?
En dan blijkt dat die draaikolk na een paar dagen weer gaat liggen. Klaar is. Verdwijnt.

Voorheen kwam die draaikolk en had ik het niet eens door. Hij was er, ik werd lamgeslagen en werd gewoonweg meegezogen in de kracht. Ik kon niets meer, stond machteloos. Ik WERD de draaikolk. En zodra je zelf de draaikolk bent (in plaats van hem te hebben) moet je mee met al het geweld. En de schade is dan iedere keer enorm...
Nu ben ik de draaikolk (mijn gedachten, mijn emoties, mijn spanningen, mijn verdriet, mijn vreugde) niet meer, ik HEB het. Het zijn twee aparte zaken waardoor IK (de ik die is) aan de gang kan gaan met wat er 'gaande is'. En daar kan ik mee aan de gang gaan middels meditatie, middels yoga, middels een wandeling, middels schrijven, middels lezen, middels sociaal contact of even ertussen uit gaan.
De identificatie is veranderd, verschoven.

Nu dan. De ex.

De ex is sinds april eigenlijk weer in mijn leven. Op het moment dat ik hier verkondigde dat ik hem had losgelaten ('Ding dong the ex is gone') en hem niet meer miste kwam hij na 6 maanden geen contact weer terug mijn leven in. En hij is er nog steeds.
Eigenlijk zijn we vriendje - vriendinnetje zonder dat stempeltje en met veel ruimte.
Het stempeltje erop wil ik zelf niet. Na een maand of 2 ontstonden die gesprekken (wat is dit nu, gaan we samen verder) en vreemd genoeg was het nu IK voor wie het niet goed voelde. Ik weet het namelijk nog zo half niet of wij een toekomst samen hebben, of ik dat wil. Ja, ik houd van hem. Maar zijn psychische uitdagingen zijn in een relatie niet alleen voor hemzelf moeilijk maar ook behoorlijk beperkend voor de partner. Zolang hij daar geen stappen in vooruit kan zetten is het beeld voor vrij klein. Ik kan die keuze op dit moment niet maken.

Waarom blijf ik dan wel in deze situatie? Tja, om heel eerlijk te zijn. Ik vind het op het moment wel goed zo. Ik heb alle tijd en ruimte om mijn eigen leven te leiden, om aan mijzelf te werken, volop te genieten en daarnaast heb ik alleen de lusten (en niet de lasten) met iemand waar ik toch nog wel heel veel om geef.

Natuurlijk bestaat de reële kans dat t weer spaak loopt en ik daar dan verdriet van zal hebben. De kans is er ook dat ik mijzelf te kort doe, niet opensta voor andere mannen en voor een evenwichtige gelukkige relatie (wat toch wel echt mijn voorkeur zou hebben). De droom op kinderen kan ik wel helemaal vergeten binnen deze situatie. Laten we wel zijn, als je 39 bent is dat raampje nog maar iele piele klein.

Maar dat is het nu juist hè, wat ik me het afgelopen jaar gerealiseerd heb. Het zijn de onvervulde verwachtingen en dromen die je nekken en ongelukkig maken. Zodra je die laat gaan en alleen in het moment leeft, als het ware 'gaat met de flow' dan brengt dat zoveel plezier en rust met zich mee.
Doen wat goed voelt dus. Zonder te denken aan de toekomst, zonder te leven in het verleden.

Mijn toekomstbeeld is veranderd. Voorheen wenste ik maar één ding - weer net zo gelukkig worden binnen een relatie als ik was met mijn overleden partner. Het werd een gigantisch ding en of ik geslaagd of verloren had viel of stond daarbij.

Dat is het niet meer.

Mijn streven is nu nog maar één ding. Gelukkig zijn met mijzelf. Alle dingen kunnen uitvoeren die mij gelukkig maken. En die dingen die mij gelukkig maken uitdiepen. Dát is de hoofdzaak, de rest is bijzaak.
En ergens bestaat er diep in mij het vertrouwen dat door ervoor te zorgen dat de essentie klopt (mijn welbevinden) de rest wel op zijn plek valt. Ooit.
En welke vorm dat zal aannemen, dat is het avontuur dat wij het leven noemen.

Kortom. Ik ben gezegend met dit leven en ben het enkel mijzelf verschuldigd om er iets moois van te maken. Ik hoop dat mijn overleden lief me van ergens nog overziet en denkt - lief, je doet het goed.
En dat hij blij is dat al het kleine gezeik me weer kan raken maar me niet meer wegblaast.

Ik omarm het verdere avontuur!

Fijn weekend!