Weet ik, alleen weet ik nog niet zo goed hoe en wat of wat en hoe .

Jeetje meid, wat naar. Ik ken nog een aantal lotgenoten en zie eigenlijk bij allen terug dat ze kampen met verlatings- en verliesangst. En of dat nu 15 jaar geleden of 5 jaar geleden is, het heeft je nieuwe ik in een bepaalde manier vormgegeven denk ik; Je neemt het in ieder geval mee.

De realisatie dat je emoties ook kan hebben zonder ze te worden is niet door één ding gekomen, het was een heel langzaam proces. Ik denk dat een stukje mindfulness me er toentertijd wel in geholpen heeft.
Ik deed veel aan Yoga en meditatie om die continue gedachtenstroom te kalmeren. Daardoor kwam ik er gaandeweg achter wat gedachten met je emoties doen (en soms ook visa versa) en hoeveel ongecontroleerde gedachtenstromen we soms hebben. Je daar bewust over zijn helpt al een heleboel. Dat je in de auto rijdt en op een gegeven moment denkt...jeetjemeneetje, zit ik nu alweer een half uur mogelijke scenario's in te beelden of denkbeeldige gesprekken te voeren?

Het hielp me om me daar bewust van te worden. Niet dat ik de gedachtenstroom kon stoppen, dat niet, maar als je tig keer per dag realiseert dat je weer lekker bezig bent (maar niet heus) in je hoofd helpt het wel enorm.

Daarnaast probeerde ik de emoties los te koppelen van de gedachten. Dat klinkt raar, maar kan wel. Dus als ik verdrietig ben die emotie toelaten, voelen, maar daar niet meer bij nadenken en dus ook niet voeden door gedachten of andere externe dingen. Je kan een emotie ervaren losgekoppeld van de gedachten. Dat kan bijv. door mediteren of Yoga maar ook tijdens hardlopen of gewoon tijdens een wandeling in de natuur.
Ik merkte daardoor dat ik de angel eruit haalde.

Daarnaast waren het soms ook dingen die op hun plek vielen door wat anderen tegen me vertelden. Een vriendin die in scheiding lang zei ooit eens in de auto tegen me dat ze de knoop pas had kunnen doorhakken toe ze accepteerde dat de situatie was zoals hij was. Daarna kon ze hem pas veranderen. Dat bleef bij me hangen en was weer een uitgangspunt.

Het blijft overigens een continue proces. Het is zeker niet zo dat ik al het bovenstaande altijd ten uitvoer kan brengen. Soms word ik zelf weer volledig overvallen door m'n emoties en geraak ik weer (tijdelijk) in een draaikolk en gooi ik alle nuchtere wetenschap opzij . Dat heb je nu eenmaal als gevoelsmens.
Maar ja, ik denk dat dat ook bij het leven hoort.

Jij sterkte met jouw processen!