Terugkijkend op de afgelopen drie jaren is er één ding wat bovenuit steekt; Wat kan een mens zichzelf toch verliezen in emoties!
Emoties zijn een prachtig goed. Enkel door te voelen kunnen wij genieten, kunnen we bevlogen raken, kunnen we creatief zijn en iets moois maken. Maar ook door te voelen kunnen we liefde delen, kunnen we verwerken, kunnen we erachter komen dat we iets anders willen.

Het voelen doe je uiteindelijk altijd zelf. En daar gaat er in de achtbaan van ldvd iets mis.
Soms blijft er een hardnekkig gevoel staande dat de ánder dit bij je doet. Zo was dat bij mij in ieder geval.
Zijn acties wierpen me in diepe wanhoop en het uitblijven van acties soms nog in veel diepere wanhoop. En ik zag twee jaar geleden ook maar één oplossing tot het weer opheffen van de nare emoties: hij moest weer terugkomen!

Nu, dat deed hij dus ook; En potverdorie, die onrust was nog steeds hetzelfde.

Zo viel gaandeweg het kwartje over dingen die ik verstandelijk wel wist. Stom eigenlijk, je wéét heel veel, maar pas als het tot je onderbewustzijn doordringt begrijp je het ook.

Je gevoel is van jou. Je gedachten zijn van jou. Het blijven vastzitten in de achtbaan van ldvd is niet direct een keuze maar meestal onmacht. Je doet wat je kunt met de middelen die je hebt.
Desondanks - je kunt wel proberen om die middelen uit te breiden.
Op een gegeven moment is het echt het beste voor jezelf wanneer je besluit om uit je eigen gevangenis te stappen. Je verziekt namelijk je eigen leven ermee.
De ex-partner heb je er niet mee, je krijgt hem/haar er niet mee terug en vaak moet je dat ook helemaal niet willen (ook al zegt je gevoel je misschien iets anders).

Verdriet kun je voeden. Hetgeen waar je je op richt wordt groter.
Verdriet kan mooi zijn wanneer zuiver gevoeld. Zuiver voelen is toegeven aan de emotie (energiestroom van het gevoel) en daarna net als kleine kinderen ook weer durven te lachen. Het is een kunst die wij verliezen. Wanneer we verdrietig zijn denken we dat we 24/7 verdrietig moeten zijn. Een klein kind kan hartstochtelijk huilen om vervolgens weer tevreden te spelen.
Wij hebben dat afgeleerd.

Geen mens kan zicht staande houden wanneer hij/zij 24/7 verdriet heeft. Daardoor kom je in die zelfgebouwde gevangenis waar je daarna maar moeilijk uitkomt.

Wat ik wil zeggen? Dat het ok is om ook blij te zijn wanneer je verdrietig bent. Geluk en verdriet kunnen in hetzelfde huis wonen.

En richt je op je gedachten. Haal even de focus weg bij de ex en ga bij jezelf naar binnen. Realiseer je hoe vaak je fatalistische, donkere, boze, rare gedachten heb. En telkens wanneer je merkt dat je weer hele conversaties hebt in je hoofd sta dan even stil en denk - ik ben mijn nare emoties weer aan het voeden.
Je hoeft verder niets te doen. Je hoeft er niet mee te stoppen. Maar sta er even bij stil.
De rest volgt daarna vanzelf .

Je bent geen slachtoffer van je ex, je wordt op een gegeven moment slachtoffer van jezelf.

Een aantal blogs terug schreef ik hier ooit dat ik het gevoel had om op een kruising te staan, de overkant wel te kunnen zien maar de oversteek maar niet te kunnen maken. Ik wist een boel, maar mijn gevoel hield mij vast.

In retrospect weet ik nu waar voor mij de sleutel lag om me naar de overkant te halen. Het doordringen van het feit dat ik mezelf in de slachtofferrol werkte.
En dat zelfgebouwde gevangenissen ook alleen maar door mezelf afgebroken kunnen worden.
Dat die zelfgebouwde gevangenissen aanvoelen als van zwaar cement en dat wanneer we erdoor heen breken het luchtgevangenissen blijken te zijn die verdwijnen als mist.

Sterkte met de verwerking. Leg de focus op jezelf en niet op de ex. Verlies jezelf niet in dramatiek, voed het niet meer dan nodig is. Geloof niet dat de prijs die je moet betalen om de verloren liefde zo groot is dat je 24/7 moet rouwen.
Je hebt alleen jezelf ermee.