Maandag is het een maand geleden sinds ons laatste contact.

Het kost me niet veel moeite meer om geen contact op te nemen, ik vecht niet meer tegen het verlangen om hem te bellen of langs te gaan. Op een gegeven moment krijg je de deksel op je neus.
Realisatie dat ik - binnen wélke relatie dan ook - wil dat deze gebaseerd is op oprechte wederzijdse interesse. Dat, als ik voorbij ga aan dit feit, mezelf ontzettend tekort doe.
En tja, hoeveel oprechte wederzijdse interesse is er als 95% van het contact van mij afkomt? Moet ik dankbaar zijn dat ik nog steeds welkom was en met open armen ontvangen werd als ik altijd mezelf moest uitnodigen?
Weet je...als je daar - zoals ik - maanden lang mee door gaat ga je je ienie mienie klein voelen.

Ik ben nu eigenlijk pas echt begonnen met puin ruimen. Heb daar maanden omheen gemanoeuvreerd.
Merk dat ik niet meer lekker in mijn vel zit. Ben kilo's aangekomen, voel me onaantrekkelijk & ongezond. Ben de balans werk & prive kwijt en onderneem nagenoeg niets meer. Ben niet meer fit - sport niet en kom maar niet van die rotsigaretten af. Mijn huis blijft een zooitje en ik sta behoorlijk in het rood.
Enfin, een beetje een gevoel van algehele malaise en ontevredenheid. En nog niet weten hoe ik het allemaal moet aanpakken omdat mijn baan zoveel van me vergt.
Misschien is het ook het volledig ontbreken van ex in mijn leven nu. Ondanks alle negatieven invloeden gaf hij nog steeds veel bevestiging mbt mijn 'vrouwzijn'. Hij vond me prachtig en sexy en liet dat weten ook. Mijn negatieve gedachtenspinsels kon ik bij hem filteren.
Nu is die bevestiging weggevallen en lukt het me niet echt om mijzelf bevestiging te geven. Ik zie alleen hetgeen dat in mijn ogen verbetert moet worden (vetrollen, blegh, getver) en mijn onvermogen om dingen goed aan te pakken.

Maandag ga ik twee weken op vakantie en hoop dat ik daar even de boel kan laten rusten, even pas op de plaats.

Overigens, het feit dat ik niet meer tegen het verlangen vecht om contact op te nemen, om weer de deksel op de neus te kunnen ontvangen, wil niet zeggen dat ik hem niet meer mis.
Ik mis hem nog steeds. Ik mis 't lieffie dat ik kende toen hij nog gek op mij was immens.
Kan er nog steeds om huilen, soms om wakker liggen, flashbacks hebben, ineens emotioneel door worden.

Maar...het is te doen inmiddels. Het is geen onmenselijke opgave meer, alleen nog maar een verdrietige opgave.

Dingen gaan zoals ze gaan en ik zal nooit kunnen zeggen dat ik niet mijn best heb gedaan om álles te proberen om deze liefde te redden. I did. I tried.

Ben nu echter gestopt met vechten, heb het opgegeven. Je hebt 2 mensen nodig om van een relatie een succes te kunnen maken.

Maar verdrietig blijft het wel, in ieder geval voor mij, omdat ik ondanks alles nog steeds heel veel van hem hou.

That's life, right?