Gisteren stond ik op een rommelmarkt samen met mijn beste dinnetje mijn meuk te verkopen en ondanks dat ik - voor de zoveelste keer de afgelopen weken - in tranen opstond heb ik er toch een verdomd goede dag van weten te maken!
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik tot zijn verjaardag in Juli niets meer van me laat horen. Nu zou je denken dat dat veel rust geeft, ware het niet dat ik in mijn hoofd al 200 versies van de sms heb geschreven.
Hoezo obsessed?

Het blijft heel, heel moeilijk. Mijn ex ziet me namelijk nog graag en visa versa. Maar pogingen om het tot een vriendschap te kneden blijken op het moment niet te lukken. Ik eindig uiteindelijk altijd weer in zijn armen.
Ik weiger om hem te demoniseren. Hij is geen klootzak puur en alleen omdat hij geen toekomst meer met mij zag.
Het begrijpen vind ik nog steeds moeilijk omdat mijn gevoelens roepen dat hij er zo naast zit met zijn beslissing. Iedere x als ik bij hem ben merk en zie ik dat hij nog steeds gek op me is (maar daartegen vecht). We kunnen heel gemakkelijk weer in onze veilige bubbel wegkruipen (waarna hij hem weer doorprikt) en onze communicatie ligt op een hoog niveau (waarna hij weer stilvalt).
Mijn gevoel zegt daardoor nog steeds: 'we belong together'.

Ik ben iemand die altijd prat is gegaan op het volgen van je hart, je intuitie. Ik geloofde heilig in mijn intuitie, deze heeft me nooit in de steek gelaten.

Tot nu.

Want alles wat mijn intuitie me verteld blijkt uiteindelijk gewoon niet waar. Hij kan me missen. Punt.

En nog steeds laat ik zowat iedere dag een aantal tranen. Het doet gewoon verrekte veel pijn.

Maar ik realiseer me nu ook iets anders. Hij is al bijna 1 jaar het centrum van mijn bestaan. Ik denk al bijna een jaar zowat dag en nacht aan hem. En ik ben nu al dik een half jaar miserabel.
In mijn eentje aan het vechten om weer samen te komen. Mijn energie aan het opofferen. Bereid om voor 1 avond in zijn armen 2 weken huilend rond te lopen.

Enough is enough! Een half jaar is veeeeels te lang - verloren tijd krijg je nooit meer terug.
En om mijn gevoelens en gedachten op 1 lijn te krijgen is het wellicht beter om het contact even stil te leggen. Ook al doet het me verdriet en wil ik niets liever dat hem zien. En ik weet verdomme dat het kan, ik hoef maar te bellen en we zitten over een uur gezellig weer aan de koffie gevolgd door een dikke knuf.
Maar...ondanks dat alles...ondanks de genegenheid, liefde & gezelligheid blijft het gewoon harstikke uit en vertrek ik weer als ex het huis. Op vragen zoals...komt het weer goed, krijg ik alleen een: 'ik weet het niet, ik weet het echt niet'.
En ben ik mijn lijdensweg alleen maar verschrikkelijk aan het verlengen. En stel mezelf machteloos op. Ik heb geen keuze (hij wil geen relatie meer - ik wil dat wel, maar de keuze is niet aan mij) en hij kan rustig maanden zoniet jaren doortwijfelen voordat hij een knoop doorhakt.
Ik ben dat gevoel van slachtoffertje slepen ook wel een beetje beu!!!

Gisteren in de auto naar huis nog even met dinnetje gepraat over Ex. Dat ik zo verschrikkelijk veel verdriet heb gehad de laatste 3 weken door dat ene weekje dat ex en ik weer 'stelletje speelden'. Dat ik weer verschrikkelijk in de war was.
Ze vroeg me: 'Beloof me dat je jezelf dit niet meer aandoet, kan je me dat beloven?'
En voor het eerst zei ik...uit mijn hart: 'Ja. Ik denk dat ik je dat kan beloven. Ik kan je niet beloven dat ik niet terug zou gaan als hij er echt voor wil gaan - maar dan zouden zijn acties harder moeten spreken -, of dat ik helemaal bij hem weg zal blijven, maar ik beloof je dat ik me niet meer zo kwetsbaar op ga stellen of weer vriendje en vriendinnetje zal gaan spelen'.

Hoe dan ook, de emoties wisselen elkaar af. Sommige momenten voel ik me best ok, het volgende moment voel ik me verschrikkelijk. Maar ik doe mijn best en heb zowaar vanavond een blind date.
Misschien ook een soort van rituele stap naar het afsluiten van dit verschrikkelijke halve jaar!

Ondanks alles heb ik het gevoel een heel klein stapje verder te zijn gekomen. Ik ben nog lang niet 'los', maar er zijn een paar kwartjes gevallen over wat het met me doet en dat ik dat niet meer wil.

Ik denk dat ik een beetje kracht aan het terugvinden ben!

Sterkte iedereen!