Alweer drie weken geleden dat we elkaar gezien hebben, twee weken sinds het laatste contact.
Na een paar hele fijne dagen samen, weer heel close, samen slapen, eten, boodschappen doen, knuffelen, uren lang praten plotseling weer naar niets...
En normaal verbreek ik de stilte. Meestal houd ik het hooguit een dag of 10 vol waarna ik weer een levensteken geef en hij naar me toegesneld komt. Altijd ik die weer uitreikt en hij die reageert.
Blijf ik stil dan is er geen contact meer.

Maar dit x kost het me moeite om contact op te nemen. Ik heb al 20 x een sms geschreven maar hem niet verstuurd. Mijn verstand begint nu heel hard nee te roepen! Laat 'm gaan! Doe jezelf dit niet aan!

Ik heb er weer zoveel verdriet van gehad de laatste weken. Van zo verschrikkelijk close, van weer voelen dat het zo fijn en goed kan zijn, dat er liefde is, naar het gevoel van totale teleurstelling en gekwetst voelen omdat hij me wederom de rug toekeert.

Ik begin me de afgelopen dagen weer een beetje 'normaal' te voelen. Nog steeds down, maar niet meer zo volledig verscheurd als een week terug.
En ik wil dat niet meer voelen. Ik wil me niet zo laten kwetsen.

Gisterenavond heb ik boven mijn bed op een whiteboard de volgende tekst geschreven (in koeieletters):

"- Afstand
- Geen respect
- Verdriet en afhankelijkheid
- Minderwaardig gevoel
- Kwets je keer op keer
- Houdt je aan 't lijntje

WIL JE DIT? JE BENT MEER WAARD!
KAPPEN!!! NU!!!"

En iedere x als ik dreig te verslappen loop ik er maar heen om t weer even visueel te zien.

Even proberen een andere dialoog in mijn hoofd te krijgen dan de continue tekststroom van woorden die ik tegen hem zou willen zeggen.

Ik ben niet gelukkig en al mijn energie gaat momenteel naar 2 dingen. Mijn werk en naar hem.
Voor iets anders heb ik geen energie meer over.

Wil ik weer een beetje geluk vinden dan moet ik die kostbare energie die ik weggooi richting de ex weer naar mezelf toetrekken.

En weet je, ondanks alles voelt hij nog steeds close, eigen, dichtbij mijn ziel. En ik denk dat dat altijd zo zal blijven. Worst of all weet ik dat hij dat ook zo voelt, maar door allerlei persoonlijke complicaties het niet kan uiten. Ik begrijp 'm volkomen, ik begrijp waar hij vandaan komt & wat de issues zijn.

Probleem is echter dat dit niets, maar dan ook niets, aan de feiten veranderd zoals ze zijn:
Deze vorm van contact kost me meer dan hij oplevert.

Hoop ik nog op een verzoening?

Tja, het hart is hardleers en wil zijn eigen ding. Ik kan het niet sturen.
Maar bovenal hoop ik dat er een eind komt aan het hopen. Dat mijn hart zijn weg uit het doolhof kan vinden.

Ik weet inmiddels dat in je eentje vechten voor een relatie hopeloos is. Pure energie verspilling.

Dus in godsnaam - laat het los en laat het zijn...