Het blijft zwaar op mijn gemoed wegen, zijn verdwijntruc (waar ik nu toch wel aan gewend zou moeten zijn) doet me dit keer veel meer verdriet. Ik mis m tot in mijn tenen.
Tot dusver kwam het contact voor een groot deel van mijn kant uit. Op een gegeven moment trek ik het niet meer, bel hem en dan is hij altijd verheugd om me te horen en klaar om me (letterlijk) met open armen te ontvangen. Ik hoef maar te roepen en hij komt naar me toegesneld. Of dat nu voor een wijntje is of omdat mijn auto een raar geluid maakt (elk excuus 'werkt').
Na ons laatste contact 10 dagen terug hebben we geen afspraken gemaakt en ik heb wederom het gevoel dat - zoals altijd - de bal weer bij mij ligt.
Zou ik hem nu een levensteken geven dan belt hij me en vraagt hij me om wat te gaan doen samen.
En kan ik me dan weer heerlijk in samenzijn verliezen, zinderende gesprekken voeren, met hem knuffelen en me weer geborgen voelen. Die mogelijkheid ligt er gewoon.
En al dagen vecht ik er tegen om dat te doen.
Enerzijds uit trots, anderzijds uit woede, zelfbescherming (ik ben nu al 2,5 week verdrietig van 1 weekend samen), rationalisering (kom op, je verdient beter!) maar ook ergens omdat áls hij me terug zou willen hij dat op vrijwillige basis moet doen en ik hem alle ruimte wil geven om 'na te denken' (wat hij 10 dagen geleden aangaf te gaan doen).

Maar diep van binnen vermoed ik dat hij helemaal niet aan het nadenken is. Mij niets mist zoals ik hem. Hij gewoon weer op zijn eilandje zit en zich daar prima vermaakt.
En ik de ene luchtkasteel op de andere bouw en dat niet bepaald stabiel wonen is.

Ik weet het niet meer. Ik weet niet of we toch nog één keer het gesprek moeten aangaan. Of ik wederom mijn trots moet laten varen, contact moet leggen en moet vragen...ok, wat nu? Wat wil je nu echt? Hoe gaan we het aanpakken?
Of dat ik het nu echt moet loslaten, moet laten liggen, geen contact meer opnemen en maar zien wanneer en of hij dat weer zal doen.

Mijn vorige grote liefde zei altijd...'waar plicht is is geen liefde'. Moest daar de afgelopen dagen nog wel eens aan denken.

Het is moeilijk om rationeel na te denken over een situatie als je er middenin zit. Ik kan het niet goed beoordelen voor wat het is, mijn emoties vertroebelen het. Mijn vriendinnen hebben er natuurlijk een ongezouten mening over en als het een vriendin van mij was die in deze situatie zat zou ik waarschijnlijk dezelfde mening hebben. Maar potverdriet, als je zelf in het wespennest zit lukt het niet meer je 'eruit te denken'.

Anyhow, ik heb wel een klein plannetje op stapel liggen om iets rust te gaan vinden. Over 3 weken ga ik 2 weken op vakantie. Ik heb daar al een aantal yoga sessies geboekt staan bij mijn favo yoga lerares. Deed me vroeger wonderen.

Mijn strijd op het moment ligt hem meer in...laten gaan of weer contact zoeken. Duidelijkheid krijgen.
Al vraag ik me ernstig af of ik ooit enige duidelijkheid zal krijgen. Zijn daden liggen namelijk niet op één lijn met zijn woorden. Zijn woorden liggen zelfs niet op één lijn met zijn woorden.
Hoe kan ik in godsnaam duidelijkheid krijgen als het enige antwoord 'ik weet het niet' is? Als 'ik hou van je' en 'ik kan het niet' in één adem uitgesproken worden? Als 'we worden vast samen oud' en 'ik kan de intimiteit niet aan' elkaar kunnen opvolgen?
Zal dan niet elk gesprek alleen maar tot meer vragen en onduidelijkheid leiden?

Is dan niet de enige optie om duidelijkheid te krijgen voor mezelf, onafhankelijk van hem, hoever ik nog bereid ben te gaan? En moet gaan uitvogelen hoe ik verder ga zonder hem op dit moment?
De zwaarmoedigheid van me afgeschud krijg?

Maar hoe ga je die dialoog aan met jezelf, verman je jezelf, krijg je iemand uit je systeem als je nog met één been in de relatie hangt en zijn deur en armen nog voor je open staan?

Ik vond het altijd zo belachelijk...vrouwen die in een situatie bleven hangen puur en alleen omdat 'ze van hem houden'. Waar is je zelfrespect, dacht ik dan altijd! Wat is dat nu voor slaafse toestand!!!

En nu, nu zit ik hetzelfde te miepen...

Bah!!!

Weet iemand waar je een ex-exorcisme kunt laten uitvoeren?
Dat je ergens naar binnen loopt, iemand met wat wierook stokjes gaat zwaaien en je loopt gelouterd en ex-loos de deur uit?
Hoe heerlijk zou dat zijn!

En dat ex dan - na weken van stilte - belt en vraagt of ik langs kom en ik zeg, hey buurman, sorry, ik heb je laten uitbannen en ben klaar met je.

Mocht iemand een dergelijk adres kennen houd ik mij aanbevolen .

Enfin, genoeg gemiept. Tis mooi weer, ik ga naar een vriendin op haar dakterras liggen. Zon is altijd goed.