Nergens zin in, deze halfslachtige relatie weegt als een blok om mijn enkel. Ik wil mezelf bevrijden, maar weet niet hoe. Wil niet dat het straks Oktober is en ik terug kijk op een zomer waar ik geen onderdeel van ben geweest. Een zomer die ik smachtend & wachtend op de bank heb doorgebracht onderbroken door af en toe een moment samen.

Ik wil mijn bruisende zelf terug dammit! Maar het lukt me maar niet uit te breken en alle adviezen ten spijt doe ik telkens het tegenover gestelde.

I'm dissapointing me...and that's the saddest thing!

“Two solutions to every problem: Accept it and leave it or change it. If you can't accept it, change it. If you can't change it, leave it.”

Het moeilijkste is echter het inzien wanneer je het punt bereikt heb dat je het niet meer kan veranderen.

Ik heb dat punt nog niet bereikt.

“God, grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.”

Het was een geestelijk zware, zware week. Vorige week 2 nachten met de exlief doorgebracht, daarna het hele weekend vriendje en vriendinnetje gespeeld om vervolgens weer als ex de deur te verlaten heb ik de hele week in een volledig verwarde toestand rondgedwaald.
Wat doet een mens zichzelf toch aan...
Je komt in een spagaat van twijfelingen, verlangens, energie die een bodemloze put instroomt.
Het enerzijds niet willen loslaten...want stel...we kunnen weer zo'n close moment hebben. Om daar daarna twee weken ziek van te zijn? Nergens van te kunnen genieten?

http://www.marcelinolopez.nl/?q=De%20ex%20die%20maar%20niet%20exit%20gaat

Ik heb een ding dat als een rode draad door mijn liefdesleven heenloopt...ik val voor mannen die zorg nodig hebben.
Eigenlijk, als ik terug kijk op mijn relaties zie ik maar twee uitzonderingen. Overigens waren die twee uitzonderingen mijn meest langdurige en gezonde relaties en weet ik door die relaties dat ook ik een goede evenwichtige partner kan zijn.
Maar alle andere relaties hadden een aantal dingen gemeen:
1) ik cijferde compleet mezelf weg
2) de mannen waren zwaar verwond (geestelijk dan)

Had een rotdag vandaag. Net een nieuwe auto gekocht bij een particulier, heeft me zo'n beetje alle spaarcenten gekost, blijkt er van alles mee mis te zijn en de reparaties me meer te gaan kosten dan de toto zelf. En dat heb ik dus niet meer in een la liggen...
Belde toen ik uit de garage kwam mijn ex op om het te vertellen. Hij zei...kom maar even een drankje drinken.

Tja natuurlijk wist ik het wel, dat er een klap zou komen na zo'n intens weekend met de ex.

Mijn god, hoe heb ik ooit in deze situatie kunnen belanden en most of all, waarom kom ik er niet uit?
Ik heb een man getroffen vol complexen, angsten en het 'geen bodem syndroom'. Een man met ernstige hechtingsstoornissen, die dat zelf verdorie ook beseft en kan verwoorden maar het niet kan veranderen!