Het was een geestelijk zware, zware week. Vorige week 2 nachten met de exlief doorgebracht, daarna het hele weekend vriendje en vriendinnetje gespeeld om vervolgens weer als ex de deur te verlaten heb ik de hele week in een volledig verwarde toestand rondgedwaald.
Wat doet een mens zichzelf toch aan...
Je komt in een spagaat van twijfelingen, verlangens, energie die een bodemloze put instroomt.
Het enerzijds niet willen loslaten...want stel...we kunnen weer zo'n close moment hebben. Om daar daarna twee weken ziek van te zijn? Nergens van te kunnen genieten?
Is ook niet goed voor mijn zelfbeeld. Ondanks dat ik wéét dat zijn onmacht en twijfels van hem zijn en weinig met mij te maken hebben, zegt een stemmetje diep van binnen 'wel goed genoeg om even samen te zijn, niet goed genoeg als vriendin' al weet ik dat dat kul is. Absolute kul.
En toch he, durf je het niet te schaden, niet te stoppen, niet aan te geven hoe zwaar je het hebt omdat hij dan zal zeggen...oh...ik wist niet dat het je zoveel verdriet doet, dan moeten we hier rigoureus mee stoppen. En je verlangens willen dat niet.
Maar wat verlang ik weer naar rust, naar genieten van, naar een volwaardige relatie. Gisterenavond was ik bij een bevriend stel dat al 5 jaar heel erg gelukkig is. De harmonie tussen hun tweeën. Het alles aankunnen samen. Ze is nu zwanger en ze zijn zo blij!
Ik zie het en denk...dat wil ik ook weer. Ik wil dit niet. Ik trek dit niet.

Gisterenavond laat mijn ex dan toch een berichtje gestuurd. Dat ik het heel erg zwaar heb, dat de overgang van zo close naar afstand te veel voor me is. Dat hij door mijn bescherminspantser is heen gekomen en ik daar verdriet van heb.

Hij belde me vrij snel daarna. Dat hij me ook gemist heeft deze week. Dat hij op een bruiloft was, het gelukkige koppel zag en zich verdrietig voelde.
Ik zei dat we onze band sturing moeten geven, dat het zo niet door kan gaan. Dat als ik een toverstafje had en kon toveren het magisch zou zwaaien en we zouden niet meer zo moeilijk doen en gewoon samen gelukkig zijn.
Dat ik na zo'n weekend niet als ex de voordeur wil verlaten, maar zijn meissie wil zijn.
En dat als dat niet kan we niet zo verder door kunnen. Dat hij me dierbaar is op alle vlakken, hij dicht bij me staat en ik hem graag in zijn leven wil behouden maar dat ik dit niet volhou en we een andere manier moeten vinden.

Hij zei...je hebt gelijk lieverd, ik weet het. We moeten maar even rustig gaan nadenken, ik moet gaan nadenken.

Ik kan misschien wel zeggen...ik wil dit niet meer, maar ik denk dat het bezijden de waarheid is. Men zegt dat elk gedrag, ook negatief, je voordelen oplevert en je er daarom mee doorgaat. Ook al kost het bakken met energie. Het is ook een vluchtpad, eigenlijk stop je met het werkelijke leven ervaren.
Dus...ik wil het nog steeds...ik wil elk moment in zijn armen met heel mijn hart benutten.
Maar ik kan het niet meer. Het is te verscheurend.

Ik weet nog steeds niet goed welke richting het opgaat. Door zijn twijfels en mijn vechtlust druk ik vaak ook mijn eigen twijfels weg. Twijfels of wij uberhaupt ooit een gelukkige relatie zouden kunnen hebben. Twijfels of het een 2nd time around wel beter zou gaan. En of ik de absolute binding wel weer aan zou durven gaan, hij kan zich immers maar weer zo omdraaien en weglopen.

Ben niet boos op hem. Het komt echt allemaal uit een goed hart. Het is een doodgoede, lieve, oprechte jongen die daarnaast ook nog eens een boel van me houdt maar teveel met zijn eigen issues zit.

Ik zie het desondanks als een klein stapje in de goede richting dat ik aan hem heb aangegeven hieraan onderdoor te gaan.
Zelfs wanneer ik weet dat de consequenties kunnen zijn dat hij besluit er een heel dik streep onder te trekken. Hij wil me namelijk geen verdriet doen.
Het is nu bijna zelfs een roep van 'help me om mezelf te beschermen want kennelijk doe ik het zelf niet meer'.

En ja, diep diep diep van binnen hoop ik dat het nadenken van hem zal leiden tot een einde aan zijn twijfels en er voor willen gaan. Helemaal uitsluiten doe ik het niet, maar groot acht ik de kans eveneens niet.
Hoop maakt meer kapot dan je lief is.

Enfin, ik wil het nu even loslaten en er een fijn weekend van maken. Crossen in mijn nieuwe toto, op bezoek bij familie, even bijslapen.

What shall be, shall be.