Er zijn momenteel 0 gebruikers en 74 gasten online.
The day after
Tja natuurlijk wist ik het wel, dat er een klap zou komen na zo'n intens weekend met de ex.
Mijn god, hoe heb ik ooit in deze situatie kunnen belanden en most of all, waarom kom ik er niet uit?
Ik heb een man getroffen vol complexen, angsten en het 'geen bodem syndroom'. Een man met ernstige hechtingsstoornissen, die dat zelf verdorie ook beseft en kan verwoorden maar het niet kan veranderen!
En toch houd ik zielsveel van hem en pak ik elk moment om me weer in zijn armen te nestelen aan. En ga ik dus ook, een half jaar nadat het uit is, gerust dus een heel weekend vriendje en vriendinnetje spelen alsof het nooit uit is gegaan. Om vervolgens als ex weer aan het eind van het weekend de deur uit te lopen.
Waarbij ik met een 'huh????' gevoel rondloop, een onbegrip dat 2 mensen zo'n gelukkig liefdevol weekend kunnen delen en de één je toch niet als partner wil hebben. Ondanks houden van en missen.
Ik weet dat hij het er ook moeilijk mee heeft, me ontzettend mist, er verdriet van heeft, maar ik weet ook dat dat weinig aan de feiten zal veranderen. En tja, na zo'n weekend samen snapt je gevoel dat niet meer. Ik wil er niet aan, mijn trots schreeuwt mezelf tot reden, dat hij mijn hart heeft gebroken, dat ik niet eens meer terug móet willen, maar ik hou mezelf voor de gek. Ik wil niets anders dan weer zijn meissie zijn.
Ja ik? Ik ben telkens bereid om voor één gelukkige avond samen weer twee weken pijn te lijden.
Ik ben geen domme doos, echt niet, al toont mijn huidige gedrag niet veel verstand.
Diep van binnen weet ik dat een goede relatie vanzelf verloopt. Dat je, als je 100% van de ander houdt, er werkelijk alles aan zult doen om het te behouden. Dat zoveel aantrekken en afstoten toch werkelijk niet goed is en de kans van slagen op de lange termijn minimaal.
En ondanks dat ben ik mezelf weer aan het wegcijferen. Hem alle ruimte willen geven om terug te krabbelen Hem niet af willen schrikken. Hem niet willen claimen.
Vervolgens pakt hij al die ruimte, neemt weer volledig afstand om me over een week of wat weer te contacteren en me in zijn armen te nemen.
En ik kom weer met hangende pootjes opdraven...
Misschien toch een domme doos...
Ze zeggen dat verstand met de jaren komt, misschien hebben ze mij overgeslagen?
- Moerbei's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Moerbei
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
Re:
Verstand is wel het laatste waar je iets aan hebt in deze..
Je gelooft in de liefde, is mooi.... maar houdt tevens in dat je erg kwetsbaar bent. Je kan het naief noemen... maar daar is niks mis mee
Wat is er mooier dan samen een zonsondergang te beleven en in dat gevoel te blijven... voor altijd
't is herkenbaar, heb zelf ervaren dat ik ruimte gaf in de veronderstelling dat je dat ook weer terugkrijgt.... nou heb twintig jaar gewacht!
Nu heb ik alle ruimte die je je maar kan voorstellen..... alleen en teleurgesteld
Jeetje meisje wat een
Jeetje meisje wat een terugslag weer, lijkt net of het voelbaar is, kan me zo inleven pfffff. Ze hebben jou niet overgeslagen hoor, jij hebt wel verstand, maar het maakt jou in de war, is ook een logische reactie. Liefdesverdriet is toch echt afkicken en misschien iets harder zijn om jezelf te beschermen? Het enige advies wat ik jou kan geven is wat we hier bijna allemaal doen, geen contact, maar jij wilde dat niet, en ieder voor zich natuurlijk, maar misschien toch een paar keer proberen en dat hij dan toch misschien beseft, zij is het voor mij of toch niet. Even cold turkey en nee tegen hem zeggen volgende week en die week er op en kijken wat hij gaat doen? Een man hoort 100% voor je te gaan. Zo ga je er anders kapot aan, bescherm jezelf hoor lieverd!! Heel veel liefs van mij
xxx
Moerbeitje... Veroordeel
Moerbeitje... Veroordeel jezelf niet zo! Jij bent duidelijk nog niet klaar met hem. Pas wanneer jij deze situatie echt zat bent, zul jij zelf een einde hieraan breiden. Vertrouw op jezelf. Geniet van de leuke dagen samen hoe verwarrend deze ook zijn. Als de verwarring en pijn echt te groot of complex wordt zul je denk ik vanzelf je grenzen gaan trekken.
In de liefde is geen goed of fout (denk ik). Laat het dan ook gewoon gebeuren zonder daar een oordeel naar jezelf of naar hem te vellen!
Succes!
herken het zo je gevoel mijn
herken het zo je gevoel
mijn ex en ik hadden dat ook als we samen zijn voeld het zo super aan zo liefde vol maar al de rest er rond geeft ons problemen om samen te leven
er is al zoveel gebeurt dat het gewoon niet meer recht te trekken is en we moeten voort maar het houden van en het gemis blijft wel sterk aanwezig bij allebei en dat doet pijn en afstand is nu het beste want als we elkaar zien is het weer prijs wetende dat het weer maar voor even is en dat we dan weer pijn hebben en veel verdriet
waarom moet het nu zo lopen waarom kon hij niet sterker zijn en de situatie aan met mij en het geduld hebben erin we kwamen er uit en sterker ook maar hij laat zich altijd maar mee slepen door zijn vrienden
ik moet nu voort en de pijn verbijten en terug een leven opbouwen zonder hem maar het idee dat zonder hem te doen beangstigd mij ik zag hem als mijn ware hoe zet je u daar overheen he pfft
nooit 100%
Deze man hoe aardig en lief enz enz. (die van mij is/was dat in ieder geval wel) Zal en kan nooit 100% voor je gaan. Ook al zou hij dat heel graag willen het is een constante strijd in zijn hoofd. De pijn die jij hebt van het niet samen kunnen zijn met hem....hij heeft een zelfde soort pijn maar dan van angst. Proffecionele hulp is wat hij zou moeten doen. maar of hij dat wil? Samen met jou kunnen jullie dan een basis vinden dan om door te gaan en een manier te vinden om dit dan ook zo te houden, wat ook absoluut niet makkelijk zou zijn en jij je jezelf altijd voor een groot gedeelte moet wegcijferen. En of je dat op de lange termijn vol kunt houden? Bij mij brokkelde mijn liefde beetje voor beetje af, hoeveel ik ook rekening met hem hield, ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel geduld gehad. Ik was er dagelijks mee bezig en ik vergat mijzelf helemaal. Ik was in dienst van zijn gevoelens. Ook ben ik vaak op hangende pootjes teruggegaan. Er is nu weer contact van zijn kant. Maar ik wil het niet meer. Hij moet iets aan zijn probleem doen, waar ik hem dan wel bij zou kunnen staan. Alleen dan is er eventueel een toekomst samen. Ik voel je verdriet maar weet ook dat je een zeer verstandige meid bent die precies weet in welke situatie ze is belandt.
Liefs Alex 100
Ik leef met je mee, ook al
Ik leef met je mee, ook al reageer ik weinig.
Kan je honderden tips geven, maar vraag me af of die kloppen.
Ik denk dat het een energielevel kwestie is. Hoeveel energie kan je er nog instoppen? En dan niet zozeer in de relatie maar in het denken, voelen en trippen erover.
Je weet wat het juiste is, maar soms kost het net zoveel energie om te vechten tegen een gevoel, verlangen als dat het kost om er maar in mee te gaan. Enige is dat als je vecht tegen dat verlangen, je op de lange duur constructief bezig bent. Maar dat weet je in jouw geval ook niet zeker...
Sterkte!! Xx
Iedereen heel erg bedankt
Iedereen heel erg bedankt voor de reacties, ik heb er veel aan!!