Had een rotdag vandaag. Net een nieuwe auto gekocht bij een particulier, heeft me zo'n beetje alle spaarcenten gekost, blijkt er van alles mee mis te zijn en de reparaties me meer te gaan kosten dan de toto zelf. En dat heb ik dus niet meer in een la liggen...
Belde toen ik uit de garage kwam mijn ex op om het te vertellen. Hij zei...kom maar even een drankje drinken.
Ik was best wel down en t was misschien niet zo'n goed idee om in zo'n mood naar hem toe te gaan. Want je raad het al...weer afstand. Ondanks dat hij harstikke lief was, luisterend, zelfs aanbood om indien nodig alle reparaties te betalen, zat hij weer op zijn eiland en ik op de mijne.
Hij nam weer een paar kilometer spreekwoordelijke afstand. We hebben letterlijk over het weer gesproken en over het feit dat zijn tuinplanten het zo goed doen!
En daar werd ik alleen nog maar sipper en stiller van. Weg dat gevoel van heftige bonding van het weekend. Heb er een uurtje gezeten, beiden in een ongemakkelijke houding en met een naar gevoel weggegaan.
En nu weer verward. Dit weekend was ik mijn leuke ik, de ik die hij mist. Vanavond was ik een stuk minder leuk. Nu zeer zelfbewust. Tis eigenlijk ook te gek voor woorden dat je een man probeert terug te winnen door altijd maar leuk, vrolijk, mooi en grappig te zijn. Dat houdt niemand vol... En dat ik me gewoon schuldig voel over het feit dat het me vanavond niet lukte om me als een topvrouw te presenteren. En zijn missen van mij daardoor weer zal stoppen.
Dan is er toch iets mis met je zelfbeeld? Ik weet dat ik onzeker kan zijn, maar ik blijf mezelf verbazen.
Heel even dacht ik aan het eind van het weekend dat we weer naar elkaar toe gingen. Het voelde echt alsof ik er bijna was. Alsof hij ieder moment kon gaan zeggen, 'ik wil ervoor gaan'. Erop of eronder...almost there.
En nu is dat gevoel weer weg.
Ik probeer te balanceren op een slap koord en ik hoop maar dat ik niet weer al te hard om mijn bek ga vallen...
Senzy@Moerbei
Hey wijfie, wat ontzettend naar dat je je nu weer zo kut voelt.. je was er al bang voor. Ik ga nu dezelfde vraag aan je stellen die een vriendin lang geleden aan mij stelde toen ik maar als een hondje zat te wachten op een aai over mijn bol. (lees: bevestiging van de dude waar ik toen verliefd op was.)
Hoe vaak wil je terug gaan om je als een hondje weer te laten slaan?
Ik weet als geen ander hoe moeilijk dit is, hoeveel pijn het doet. Maar jij bent in staat om over zulke moeilijke dingen heen te komen. Je denkt van jezelf dat je niet sterk bent, maar hallo hee, in dit soort situaties is het ook verdomd moeilijk! Net als jij op een kruispunt staat om weer verder te gaan, komt meneer de hoek weer om zeilen met zijn eigen problemen. En omdat wij als vrouwen vaak gezegend zijn met het "Florence-Nightingale-syndroom" denken wij dat met genoeg liefde, aanpassingsvermogen en geduld van onze kant, meneer wel gered kan worden. Door ons.
Meneer wil helemaal niet gered worden, meneer wil lekker blijven hangen in zijn eigen gecompliceerde karakter en als jij je even goed voelt, laaft hij zich weer aan jouw energie, voelt hij zich weer sterk genoeg om het alleen te doen, en jij blijft letterlijk leeggezogen en ellendig achter.
Zorg dat hij niet meer als een parasiet op jouw energie teert, lieve schat.
Wees niet boos op jezelf dat je zo ver voor hem gaat, jij ziet de potentie. Maar het moet niet zo zijn dat een relatie meer energie kost dan dat hij geeft. En dat jij dit gevoel nu weer hebt is gewoon niet goed..
Hij doet het niet expres, zeker niet. Hij zal zich waarschijnlijk niet bewust zijn van het proces dat hem in dit geval stuurt, maar dit trek je zo niet langer.. En ik kan het hier heel mooi zeggen, je weet hoe kapot ik ben gegaan. Maar het niet hebben van contact was de eerste keer slopend, de tweede keer valt het me eigenlijk mee en ik begin nu te merken dat ik mijn energie weer lekker voor mezelf kan houden en dat het beter begint te voelen, stukje bij beetje. Dat gevoel gun ik je ook.
Je bent zo'n lief, mooi en sterk mens. Die knop gaat vanzelf een keer bij je om, geloof me. Niet zo hard zijn voor jezelf, hij sleept je hier iedere keer in mee en dat is gewoon niet okee! Een hele dikke knuffel, you know where to find me. xxx
thanks babe. Tis moeilijk.
thanks babe. Tis moeilijk. Hij blijft echt wel een lieverd, vond t ook zo lief dat hij gisteren aanbood om alle reparaties te betalen. Ineens was dat 'wij' woordje er weer (maak je maar geen zorgen, 'we' fixen het wel). De gesprekken van het weekend tonen me ook nogmaals dat zijn gevoelens zo intens en oprecht zijn. En je hebt gelijk, waar hij de obstakels ziet zie ik de potentie. Maar ik kan ijzer niet met handen breken. Als hij het niet kan dan ga ik daar geen verandering in brengen. Het wordt tijd om dat te accepteren en dat blijkt een heel moeizaam proces. Het heeft iets intens triest als je 2 mensen ziet, zo op elkaar ingespeeld, zo gek met elkaar en dat de een er afstand van doet (grotendeels, laatste stukje houdt hij nog vast...). Heartbreaking, letterlijk.
Helaas sta ik met lege handen.